รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 868

ข้างๆ บ่อน้ำแร่บนภูเขา เนื่องจากเพราะเป็นแอ่งน้ำขังขนาดเล็ก น้ำใสสะอาด และมีปลาขนาดเท่าฝ่ามืออาศัยอยู่ มันแวกว่ายม้วนพลิกตัวเกลือกกลิ้งไปมาอย่างสบายใจอยู่ก้นบ่อสะดุดตาเหลือเกิน

อันฉีย่อตัวลงแสยะรอยยิ้มนักล่าที่ซ่อนอยู่ “ตอนนี้แกหนีไม่ได้แล้ว!”

พอพูดจบ อันฉีก็ย่อตัวลง ยื่นมือของเธอออกไปวางแหจับปลาลงในน้ำ และจ้องมองปลาตัวนั้นอย่างใจจดใจจ่อ จนเธอไม่ได้จับสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังเข้าใกล้ทางข้างหลังเธอ

ชายคนนั้นกอดอกและมองดูเธอจับปลาท่าทางเงอะงะอยู่เงียบๆ แหของอันฉีทอดไปจนมีใบไม้ติดอยู่ด้านในจำนวนมาก ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นเพื่อทำความสะอาด จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายดังลอยมาจากทางด้านหลัง “ต้องการความช่วยเหลือไหม”

“โอ้...” อันฉีหันขวับด้วยความตกใจ จังหวะนั้นเนื่องจากสิ่งที่เหยียบอยู่ใต้เท้าของเธอคือหินตะไคร่น้ำ ร่างเธอจึงลื่นจนร่วงตัวหงายหลังตกลงไปในบ่อน้ำอย่างไร้แรงโน้มถ่วง

ในชั่วพริบตา แขนยาวๆ กลับคว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ข้างหนึ่งและดึงกลับขึ้นมาได้อย่างเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

ทั้งร่างกายของอันฉีชนกระแทกเข้ากับหน้าอกแข็งแกร่งของชายคนนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดที่จมูกของเธอยิ่งไม่ต้องพูดถึง หัวเธอก็วิงเวียนมึนงง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความโกรธ

แต่ชายหนุ่มกังวลว่า เขาจะชนเข้ากับเธอจนแรงเกินไป เขาจึงก้มหน้าลงดูเธอ

ทำให้ใบหน้าทั้งสองเกือบชนติดกันอยู่รอมร่อ ปลายจมูกชนกัน ลมหายใจสัมผัสกัน และสายตาประสานกัน

ราวกับว่าอากาศกลายเป็นของแข็งไปแล้วในตอนนี้

ใบหน้าของอันฉีแดงจัดจนลามไปถึงหู เธอกำลังคิดว่าจะก้าวถอยหลัง แต่เท้าของเธอยังลื่นมาก จนเธอต้องรีบคว้าเอาเสื้อตรงหน้าอกของชายหนุ่มเอาไว้ ทำให้เกือบจะติดแหมะอยู่กับตัวเขา

“ครั้งหน้าคุณช่วยส่งเสียงออกมาก่อนสักหน่อยได้ไหมคะ! แบบนี้ทำให้ฉันตกใจตายได้แล้วนะ” อันฉีพูดขึ้นอย่างอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย

เนี่ยเหยียนเฟิงจับมือเธอและพาเดินไปอยู่ที่พื้นหินเรียบข้างๆ “การตกปลาไม่เรื่องที่เหมาะกับผู้หญิง”

“งั้นคุณจะช่วยฉันสินะ! แหมก็น่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้!” อันฉียิ้มดีใจ

จังหวะนี้เอง บรรดาคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ห่างออกไปสิบเมตร ดวงตาของทั้งสามคู่เบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ พวกเสี่ยวซื่อทั้งสามคนมองหน้าและสบตากัน

ฉากกำกวมสุดแสนคลุมเครือที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ไม่อาจรอดพ้นสายตาของพวกเขาทั้งสามคนไปได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมากันจำนวนมากเกินไป และลูกพี่ของพวกเขาก็ชิงตัดหน้ารับใช้สาวงามจนนำหน้าไปก่อนแล้วหนึ่งก้าว

ทั้งสามคนคุยไปพลางเดินกลับไปพลาง และข้างๆ บ่อน้ำแร่ อันฉีมองดูชายหนุ่มนั่งจับปลาอยู่ตรงนั้น ในตอนนี้ มันดูราวกับว่าเขาได้ปล่อยวางด้านที่เย็นชาและไร้เหตุผลของเขาลง และกลายเป็นคนอ่อนโยนลงมาก

หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

อันฉีไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจปลาที่ทำให้เธอตกลงไปในน้ำแล้ว แต่เธอเริ่มสงสัยว่าทำไมเนี่ยเหยียนเฟิงถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ล่ะ

เขาอยากมาเพื่อเรื่องเขาเอง หรือว่ามาเพราะเป็นห่วงเธอ?

ก็ตอนนี้เอง แหจับปลาปรากฏขึ้นในม่านดวงตาของเธอ และปลาที่ติดอยู่ในแหตัวนั้นกระโดดขึ้นมา ดูตื่นตกใจอย่างเห็นชัดเจน

“ว้าว! คุณจับมันได้แล้ว” อันฉีดีใจมาก จึงเอากระชอนไปดูปลาและพบว่ามันกำลังขาดน้ำอย่างน่าสงสาร อันฉีเอามันใส่แหแล้วนำไปปล่อยในน้ำเพื่อเลี้ยงรักษาชีวิตมันเอาไว้

เจ้าปลาว่ายพุ่งชนแหหลายครั้งเพื่อจะออกไป อันฉีถอนหายใจและพูดกับมันว่า “เห็นว่าแกน่าสงสารแบบนี้หรอกนะ ฉันถึงจะปล่อยแกไปน่ะ!”