รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 869

หลังจากพูดจบ เธอก็พลิกแหจับปลาและปล่อยปลาตัวนั้นไป

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอมองเธอโดยไม่พูดอะไร

อันฉีปัดผมยาวของเธอ “ฉันยกโทษให้มันแล้ว จะไม่จับมันกลับไปต้มซุปปลาแล้ว”

สายตาของเนี่ยเหยียนเฟิงล้ำลึกเล็กน้อย ผู้หญิงคนคนหนึ่งที่เผื่อแผ่ความเมตตากรุณาออกมา ถือเป็นสิ่งที่ทำให้คนประทับใจได้มากที่สุด

อันฉีลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรส่องแสงวาบสาดโดนตาของเธอ เธอรีบมองทางไปสิ่งที่ส่องแสงนั้น ซึ่งอยู่กลางบ่อน้ำแร่

“นั่นคืออะไรคะ!” อันฉีชี้ถามไปที่สิ่งที่แวววาวนั้น

เนี่ยเหยียนเฟิงเบือนหน้าไปมอง ในก้อนหินสีเทาอ่อนๆ มีสิ่งแวววาวอยู่ติดอยู่ข้างใน มีเพียงปลายเล็กๆ โพล่งออกมาด้านหนึ่งเท่านั้น

“รอก่อน” หลังจากเนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าและลงไปในน้ำเพื่อเก็บมันขึ้นมาให้เธอ อันฉีอดรู้สึกซาบซึ้งใจไม่ได้ เขาพูดว่าเขาจะเก็บมัน และก็เก็บมันขึ้นมาให้เธอจริงๆ

เนี่ยเหยียนเฟิงเก็บหินก้อนขึ้นมาจากน้ำ มันกลายเป็นแท่งคริสตัลขนาดเล็กสีขาวโดยธรรมชาติ สีโปร่งใส และมันเป็นคริสตัลคุณภาพสูง

“ว้าว! มันคือคริสตัล!” อันฉีรับมันมาอย่างมีความสุข กระพริบดวงตางดงามของเธอที่ดูสดใสราววารีแห่งสารทฤดู พิศมองจนตาพร่า

สายตาของชายหนุ่มถูกดึงดูดไว้ด้วยสายตาของเธอ ในสายตาของเขา ดวงตาสุกใสสกาวของผู้หญิงคนนี้สวยและใสสะอาดเสียยิ่งกว่าคริสตัล

“หาเงินได้แล้ว หาเงินได้แล้ว” อันฉีถือคริสตัลอยู่อย่างมีความสุข เธอกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว เธอจึงถามกับเนี่ยเหยียนเฟิงขึ้นว่า “ถ้าสามารถทำมันให้กลายเป็นสร้อยคอได้ ถึงตอนนั้นเราก็ได้กันไปคนละเส้นเป็นยังไงคะ”

“ผมไม่ใส่ของแบบนี้” เนี่ยเหยียนเฟิงปฏิเสธ

“แต่คุณเป็นคนไปเก็บมันขึ้นมานะ!” อันฉีกลับตั้งหน้าตั้งตารออยากจะแบ่งมันกับเขา

“คุณเก็บเอาไว้เองเถอะ” หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็นั่งลงและใส่รองเท้าและถุงเท้าของเขา อันฉีมองเขาและกลอกตาไปมา เขาไม่ต้องการมัน แต่เธอต้องการมอบให้เขาให้ได้

ถ้าเขากล้าโยนมันทิ้งไปก็ลองดู เกิดรู้สึกความเอาแต่ใจผุดขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้