รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 871

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” จู่ๆ อันฉีก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้สวมบาร์เซีย ดังนั้นเธอจึงรีบยกแขนทำท่ากอดอกเอาไว้

“ต่อไปนี้ ตอนกลางคืนคุณไม่ได้รับอนุญาตให้อาบน้ำในห้องน้ำสาธารณะ” เนี่ยเหยียนเฟิงออกคำสั่งเลยตรงๆ

“ทำไมล่ะคะ” อันฉีหรี่ดวงตางดงามมองแล้วถามขึ้นอีกครั้ง

“มันไม่สะดวก” เนี่ยเหยียนเฟิงจ้องเธอ ริมฝีปากบางเริ่มเอ่ย

อันฉีรู้สึกสงสัย ในเมื่อเธอไม่ได้ไปรบกวนเขาแล้ว เขายังไม่ดีใจอีกเหรอ

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้หันหลังกลับจากไป เขาครุ่นคิดอยู่หลายวินาที และพูดกับเธอว่า "เรื่องที่หยาบคายวันนี้กับคุณ ผมขอโทษ”

อันฉีกระพริบตาปริบๆ คำขอโทษที่ไม่คาดคิดนี้ทำเอาเธออึ้งไปหลายวินาที เธอเบือนหน้าหนีและพูดขึ้นว่า “ใครให้คุณขอโทษคะ”

“คุณอยากปีนเขาไหม พรุ่งนี้ตื่นหกโมงตรง ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดอย่างรวดเร็ว

นิสัยไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อันฉีพุ่งสูงขึ้นมาทันที “ปีนก็ปีนสิค่ะ คุณคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ”

“เจอกันที่ประตู อย่าสายล่ะ”

“ฉันจะไม่สายค่ะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงหันตัวเดินออกไป อันฉีก็ปิดประตูลงเช่นกัน จากนั้นมองดูเวลา ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว ไม่ได้การล่ะ เธอต้องรีบขึ้นเตียงเพื่อเข้านอนโดยด่วน ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธออาจจะสายจริงๆ ก็ได้

เธอนอนอยู่บนเตียง คำขอโทษเมื่อกี้ของเนี่ยเหยียนเฟิงผุดขึ้นมาในหัวเธอ ทำให้เธอคิดดีๆ คิดไปถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายอีกครั้ง ดูเหมือนเธอก็มีส่วนผิด มันเป็นปัญหาทางอารมณ์ของเธอที่ทำให้เกิดความขัดแย้งนี้ขึ้นมา

และเหตุผลที่เธอโกรธขึ้นมาก่อน ก็เพราะที่เขามาจับปลาให้เธอ ไม่ใช่มาเพื่อเธอ แต่เพราะเขาสัญญากับพ่อแม่ของเธอว่าจะปกป้องเธอ มันเป็นเพียงงานของเขาก็เท่านั้นเอง

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ อันฉีรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทำไมเธอต้องมาสนใจเรื่องนี้ด้วย

อันฉีครุ่นคิดวนไปวนมาแต่คิดไม่ออก เธอกลับเอาแต่คิดจนเผลอหลับไป

แต่อันฉีไม่กล้ายอมแพ้กลางคัน เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะหัวเราะเยาะเธอ ก็เมื่อคืนเธอทำเป็นมั่นใจเสียขนาดนั้น

ส่วนบริเวณไหนที่สูงชัน เนี่ยเหยียนเฟิงจะปีนขึ้นไปก่อน จากนั้นจะยื่นมาให้เธอ เพื่อดึงเธอขึ้นไป

โชคดีที่ใกล้จะเป็นภูเขาหินแล้ว ต้นไม้ก็ไม่สูงนัก ต้นหญ้าขึ้นต่ำ จึงสามารถเพลิดเพลินกับดอกไม้ป่าได้ทั่วภูเขาได้ตลอดเวลาเลย

“สวยจังเลย!” อันฉีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เอื้อมมือไปเด็ดดอกไม้ป่าหลายดอกเพื่อทำเป็นช่อดอกไม้อุ้มไว้ในอ้อมแขนของเธอ เพลิดเพลินดมกลิ่นขณะเดินตามชายหนุ่มตรงหน้าไปด้วย

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินไปสักพัก และพบว่าหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเขายังอยู่ห่างออกไปอีก 100 เมตร ดังนั้นเขาจึงต้องท้าวเอวรอเธอ นี่เธอไม่ได้ปีนเขาแล้ว เธอแค่เที่ยวชมภูเขา มาเล่นน้ำ ดูนกดูไม้ต่างหาก

“หิวน้ำมากเลยค่ะ มีน้ำไหมคะ” อันฉีรู้สึกเหนื่อยและหิวน้ำขึ้นมาแล้ว

เนี่ยเหยียนเฟิงเปิดกระเป๋าเป้ หยิบกระบอกน้ำที่ทหารใช้ออกมาและยื่นให้เธอ อันฉีรับมันมาเปิดฝาและดื่มไปหลายอึกเลยทีเดียว หลังจากดื่มเสร็จ เธอส่งคืนให้ชายหนุ่ม