รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 872

เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นมือออกไปรับ และจากนั้นเขาดื่มไปสองสามอึก อันฉีเช็ดมุมปากของเธอทื่อๆ กระพริบตามองเขาปริบๆ

นี่ถือว่าพวกเขาจูบกันทางอ้อมไหมนะ ทันใดนั้น จู่ๆ ใบหน้าของเธอก็รู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย เขาจะไม่รังเกียจน้ำที่เธอดื่มไปแล้วงั้นเหรอ

เนี่ยเหยียนเฟิงชี้ไปที่ยอดภูเขาที่จุดสูงที่สุด “นั่นคือเป้าหมายของเรา รีบไปกันเถอะ!”

อันฉีมองไปที่ยอดเขามืดครึ้มด้วยสายตาโง่งม “อะไรนะคะ จะปีนขึ้นจนถึงตรงนั้นเหรอ”

“ใช่ครับ ปีนขึ้นจนถึงไปตรงนั้น” เนี่ยเหยียนเฟิงจ้องมองเธอ และกระตุ้นเธอ “คุณไม่กล้าปีนขึ้นไปบนนั้นเหรอ”

“ใครพูดล่ะ ฉันปีนได้ค่ะ!” อันฉีตกลงไปในกลยั่วยุของเขา

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย “งั้นเราไปกันเถอะ!”

อันฉีมองที่หลังของเขา พอปีนมาจนถึงตอนนี้ หน้าชายหนุ่มก็ไม่แดง หายใจก็ไม่กระหืดกระหอบอะไรเลย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่ขาของเธอเมื่อย เท้าของเธออ่อนแรง และหลังของเธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อหมดแล้ว

“รอฉันด้วยสิค่ะ เนี่ยเหยียนเฟิง” อันฉีรีบโยนช่อดอกไม้ทิ้งและตามเขาไป

การปีนภูเขากลับกลายเป็นเรื่องทรมานไปเสียแล้ว แต่นิสัยที่ไม่ยอมแพ้อะไรของอันฉี เธอจะไม่ยอมแพ้ ต่อให้เธอจะเหนื่อยหรือวิงเวียนขนาดไหนก็ตาม

ในไม่ช้าก็มาถึงเนินเขาที่ตั้งตรงตระหง่าน เป็นมุมลาดเอียง 60 องศา เมื่อมองไปที่มัน ขาของอันฉีก็สั่นหงึกๆ ขึ้นมา

เนี่ยเหยียนเฟิงหันหน้ามามองดูสีหน้าของเธอ และรอยยิ้มขี้เล่นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“หัวหน้าทีมเนี่ยคะ ดึงฉันค่ะ” อันฉีเอื้อมมือไปหาเขา

เนี่ยเหยียนเฟิงมองดูมือที่ยื่นออกมาของเธอ เขาจับเธอเอาไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ความอ่อนหวานฉายวาบไปถึงก้นบึ้งหัวใจของอันฉี อย่างน้อยชายหนุ่มคนนี้ก็เต็มใจช่วยเหลือเธอ

“หัวหน้าทีมเนี่ยคะ จริงๆ แล้วนะคะ เมื่อคืนคุณไม่ต้องขอโทษฉัน ควรเป็นฉันที่ต้องขอโทษต่างหากค่ะ” อันฉีเริ่มพูดขึ้นอย่างเหนื่อยๆ และยอมรับความผิดพลาดของเธออย่างตรงไปตรงมา

เนี่ยเหยียนเฟิงมองกลับมาที่เธออย่างอึ้งๆ อันฉีท้าวเอวพร้อมยิ้มให้เขา