รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 875

“มาที่ห้องของผมหน่อยสิ” เนี่ยเหยียนเฟิงเริ่มพูดด้วยเสียงอึมครึม เขาหันหลังและเดินนำไปที่ห้องของเขาก่อน

อันฉีเปิดประตูด้วยความสับสน เธอตามเขาไป พอได้เห็นสีหน้าของเขาเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนว่าเขามีเรื่องสำคัญบางอย่างจะบอกกับเธอ

อันฉีเดินเข้าไปในห้องของเนี่ยเหยียนเฟิง และหลังจากที่เธอเดินเข้ามา เขาก็ปิดประตูลง มองเธอด้วยสายตาลึกล้ำ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยทันที

อันฉีกระพริบตา “ถ้าคุณมีอะไรจะพูด ก็พูดมาเลยค่ะ!”

“ผมได้รับข่าวเกี่ยวกับครอบครัวของคุณเมื่อสิบนาทีที่แล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงเริ่มพูดขึ้นมาตรงๆ

หัวใจของอันฉีรู้สึกบีบอัดตึงเครียดขึ้นมาในทันที และเธอเอื้อมมือไปจับแขนของเขาเอาไว้อย่างร้อนรน รีบถามซักไซ้ว่า “เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของฉันคะ พวกเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ”

“แม่ของคุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อชั่วโมงที่แล้ว และเธอกำลังได้รับการช่วยชีวิตในห้องฉุกเฉิน” เนี่ยเหยียนเฟิงเปล่งเสียงพูดขึ้นอีกครั้ง

“อะไรนะคะ” หัวของอันฉีว่างเปล่าไปหลายวินาที ความเศร้าโศกเสียใจสะเทือนอารมณ์ปะทุเพิ่มสูงขึ้นอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือกสั่นไหว เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นแขนยาวๆ ออกมาเพื่อโอบเธอเอาไว้

หยดน้ำตาของอันฉีไหลลงมาเผาะๆ เธอผลักเนี่ยเหยียนเฟิงออกไปด้วยความตื่นตระหนก เปิดประตูพุ่งตัวออกไป

เนี่ยเหยียนเฟิงตามไปทันทีและเห็นเธอวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง ประตูเปิดแง้มอยู่ เธอรีบหากระเป๋าของเธอจนเจอด้วยความร้อนใจอยู่ในห้อง รีบยัดโทรศัพท์มือถือของเธอลงไป ราวกับว่าเธอกำลังจะออกไปในทันที

“คุณจะออกไป?” เนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่ที่ประตู คิ้วทรงดาบขมวดแน่น

“แม่ของฉันจะรอดชีวิตไหมก็ยังไม่รู้ ฉันจำเป็นต้องกลับไป ฉันจะกลับบ้าน" อันฉีกำลังยกกระเป๋าอยู่ ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอมองเขาอย่างแน่วแน่

เธอไม่ต้องการซ่อนตัวที่นี่อย่างปลอดภัย ในขณะที่ครอบครัวของเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้

เธอยอมตกเป็นเป้าหมายของพวกวายรายพวกนั้นมากกว่า แต่ไม่อยากให้ครอบครัวของเธอมาตายเพื่อเธอ

"คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ไป" เนี่ยเหยียนเฟิงสั่งเสียงเข้ม แขนยาวของเขาขวางประตูไว้ ร่างสูงของเขากลายเป็นกำแพง ขวางตัวเธอเอาไว้

“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ ผมสัญญากับพ่อแม่ของคุณแล้วว่าจะปกป้องคุณ นี่คือหน้าที่ของผม” เสียงของเนี่ยเหยียนเฟิงแหบแห้งลงเล็กน้อย

“ฉันไม่ต้องการการปกป้องจากคุณ ชีวิตของฉัน ฉันเป็นคนตัดสินใจเองค่ะ คุณหลีกไปให้พ้น ถือว่าฉันตายไปแล้วก็ได้ ฉันก็จะไม่โทษคุณเลยนะ” ดวงตาของอันฉีเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีความหวาดหวั่น

“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตาย” ชาหนุ่มให้คำมั่นสัญญาด้วยเสียงอันแผ่วเบา ร่างกายของเขาสูงใหญ่ไม่ยินดียินร้าย

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่คุยไม่รู้เรื่อง อารมณ์ของอันฉีรู้สึกแย่ยิ่งกว่าตายไปแล้วเสียอีก

“โอ้...” อันฉีทรุดลงเลยทันที เจ็บปวดที่ศีรษะทำให้เธอต้องกุมหัวจนทรุดทั้งร่าง และร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น

ความจับจนหนทาง ความสิ้นหวัง และความเจ็บปวดของเธอที่เก็บซ่อนเอาไว้ถูกระบายออกมาจนหมด

เนี่ยเหยียนเฟิงก้มหน้าลง มองดูหญิงสาวที่นั่งยองๆ ร้องไห้ตัวสั่นอยู่บนพื้น หัวใจของเขาบีบรัด เขาไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณแม่ของเธอเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขาเห็นรูปถ่ายที่ส่งกลับมา คนขับรถของคุณแม่เธอเสียชีวิตคาที่ ณ สถานที่เกิดเหตุ ส่วนคุณแม่ของหมดสติไป ระหว่างถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาล