รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 876

ส่วนจะรอดหรือไม่นั้นยังไม่แน่ชัด

จู่ๆ อันฉีก็พยุงกรอบประตูเอาไว้และยืนขึ้น เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น เงยหน้าทั้งน้ำตามองชายตรงหน้าเธอและเอ่ยขอร้องวิงวอนเขา “ให้ฉันโทรหาพ่อนะคะ ให้ฉันรู้ว่าตอนนี้แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ฉันขอร้องคุณ ได้โปรดเถอะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้าเบา ๆ แสดงออกว่า เขาตกลง

อันฉีก้าวไปได้เพียงไม่กี่ก้าว แต่ขาอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มที่กำลังจะก้าวเท้ารู้สึกได้ เขาจึงยื่นแขนยาวๆ ออกมาทันที โอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับกระดาษของเธอ เขาถามด้วยเสียงทุ่ม “ยังเดินไหวไหม"

พออันฉีได้ยินคำพูดของเขา เธอกลับลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง หลังตั้งตรงและเดินไปทางห้องประชุมที่พวกเขาทำงาน

ตอนนี้เธอกำลังประท้วงการปฏิบัติที่ไร้ความรู้สึกของเนี่ยเหยียนเฟิงอย่างเงียบๆ

ทันทีที่เธอเข้าไป คนทั้งสี่ที่กำลังทำงานอยู่ก็มองมาอย่างเป็นกังวล เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ พวกเขาอดเป็นห่วงเธอขึ้นมาไม่ได้

“คุณอันฉีครับ คุณไม่ต้องกังวลนะครับ แม่ของคุณจะไม่เป็นไร” เสี่ยวซื่อพูดปลอบเธอ

“พวกคุณมีคลิปอุบัติเหตุทางรถยนต์ไหมคะ ให้ฉันดูหน่อยนะคะ” อันฉีถามพวกเขาด้วยเสียงแหบแห้ง

หลี่หลงซินปิดคอมพิวเตอร์ทันที กอดอกไปทางประตู และเหลือบมองลูกพี่อย่างคาดเดาไม่ออก เนี่ยเหยียนเฟิงจึงส่งสายตาให้เขา

“ไม่...ไม่มีครับ เราแค่เพิ่งได้รับสาย แต่ไม่มีคลิปอุบัติเหตุทางรถยนต์หรอกครับ” หลี่หลงซินพูดอธิบายอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

แต่อันฉีมองออกทะลุทุกอย่าง เธอจ้องมองที่คอมพิวเตอร์ของเขา เดินไปรอบๆ โต๊ะยาว จนมาอยู่ข้างหน้าของเขา เธอยื่นมือออกมาผลักหลี่หลงซินให้หลบไป เธอเปิดแล็ปท็อปที่ปิดอยู่ของเขาขึ้นมา และค้นหาเอกสารที่อยู่ข้างในอย่างร้อนใจ

“หาคลิปเอามาให้ฉันดูหน่อยค่ะ เร็วเข้า” อันฉีออกคำสั่งทั้งน้ำตา

ตอนนี้หลี่หลงซินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขามองไปที่ลูกพี่อย่างขอความช่วยเหลือ เนี่ยเหยียนเฟิง เห็นอารมณ์อันฉีพังทลาย เขาเดินไปปิดคอมพิวเตอร์ลงอีกครั้ง และพูดกับอันฉีว่า “รอข่าวจากทางโรงพยาบาลดีกว่านะ”

น้ำตาของอันฉีไหลทะลักออกมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้หมายความว่าอย่างไร ไม่ยอมให้เธอดู เป็นเพราะวิดีโออุบัติเหตุทางรถยนต์ของแม่มันน่าสลดใจเกินไปใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนี้ โอกาสที่แม่จะรอดชีวิตมีน้อยมากเลยไม่ใช่เหรอ

“พวกนายออกไปเถอะ ถ้ามีข่าวคราวอะไรของคุณแม่เธอให้รีบแจ้งฉันเลยทันที” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดกับลูกน้องของเขา

“เข้าใจแล้วครับ ลูกพี่ งั้นฝากดูแลคุณอันฉีด้วยนะครับ” เสี่ยวซื่อตอบขึ้น และรีบลากหลี่หลงซินกลับไปที่ห้องประชุม

ทันทีที่ออกมาและเดินไปตามทางเดิน เสี่ยวซื่อก็ถอนหายใจ “ลูกพี่ต้องโทษตัวเองแน่เลย! เขาเคยรับปากคุณอันฉีว่าจะปกป้องครอบครัวของเธอ แต่ตอนนี้ครอบครัวของเธอกลับประสบอุบัติเหตุ"

“ไม่มั้ง เมื่อกี้ฉันเห็นสายตาที่คุณอันฉีมองลูกพี่ด้วยความคับแค้นใจ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของเธอจริง นี่ไม่ใช่ว่าคุณอันฉีจะเกลียดลูกพี่ไปทั้งชีวิตหรอกนะ!”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน และทั้งคู่ต่างรู้สึกว่า ที่ดีที่สุดคือเรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้น และพวกเขาหวังว่าอย่างน้อยคุณอันฉีจะไม่เกลียดลูกพี่เพราะเรื่องนี้

เพราะพวกเขารู้สึกได้ว่าลูกพี่มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันต่อคุณอันฉี

ในห้องคนไข้ที่เงียบสงบ แขนของอันฉีถูกลำเลียงใส่ของเหลวเข้าไปอยู่ เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งอยู่คนเดียว แผ่นหลังสูงใหญ่ราวกับภูผา และดวงตามืดมิดราวรัตติกาลกจับจ้องไปที่หญิงสาวอยู่บนเตียง ความคิดยังไม่ชัดเจน มีเพียงร่องรอยความกังวลที่ปกปิดไม่มิดในดวงตา