หลังจากให้น้ำเกลือไม่เกินสิบว่านาที จู่ๆ อันฉีก็ลืมตาขึ้น วินาทีแรกที่เธอตื่นขึ้น เธอเรื่องที่ไม่รู้ว่าแม่พ่อของเธอจะรอดชีวิตหรือไม่ เธอเกือบจะลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจทันที
“อย่าขยับ” เสียงผู้ชายทุ้มๆ ดังขึ้นจากข้างตัว จับแขนซ้ายเธอเอาไว้ กลัวเธอจะดึงเข็มให้น้ำเกลือจากมือออก
อันฉีก้มหน้ามองลงไปที่เข็ม พูดสะอึกสะอื้นขึ้นมา “ดึงมันออกมาค่ะ ฉันไม่ต้องการ”
เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นมือออกไปเพื่อถอดเข็มให้เธอ หลังจากถอดเข็มออกแล้ว อันที่จริงอันฉีควรจะกดตำแหน่งตรงเข็มเอาไว้ก่อนเพื่อให้เลือดหยุดไหล แต่อันฉีกลับยกผ้าห่มออกและลงจากเตียง เลือดจากรอยเจาะเข็มจึงไหลออกมาจากหลังมือของเธอ
จู่ๆ ชายหนุ่มก็คว้าแขนเธอไว้แน่นอย่างถือสิทธิ์ หยิบบอลลูนห้ามเลือดบนโต๊ะขึ้นมา บีบกดจุดที่เธอเลือดออก
น้ำตาของอันฉีเอ่อล้นในดวงตาของเธอ และเธอปล่อยให้ชายหนุ่มกดตรงรอยเจาะเข็มให้เธอ ขณะที่เธอหันหน้าไปสั่งอย่างสงบ "เนี่ยเหยียนเฟิงคะ ส่งฉันกลับไปค่ะ”
เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้ตอบเธอ เอาแต่กดตรงรอยแผลของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ
ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้มาก จนอันฉีมองเห็นได้ชัดเจน ความดื้อรั้นและความไร้ความรู้สึกปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของเขาชัดเจน
เลือดจากบาดแผลของเธอหยุดไหลแล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงปล่อยมือและเงยหน้าขึ้นมองเธอในเวลาเดียวกัน “คุณต้องอยู่ที่นี่”
อันฉีพยายามที่จะผละออกจากมือของเขา ความเจ็บปวดในดวงตาของเธอแผ่ลามทั้งสีหน้าของเธอ พูดเสียงเย็น “แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะคะ”
“อันฉี...” เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกเธอเสียงต่ำ เขารู้ว่า ถ้าเธอต้องการจะจากไปจริงๆ เขาคงไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้
ในใจของอันฉีในตอนนี้มีเพียงเป้าหมายหนึ่งเดียว หากเธอยังมีเวลา หากเธอยังไปทันอยู่ เธอก็ต้องการกลับไปเจอหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย แต่หากไปไม่ทัน เธอก็ต้องพยายามกลับไปให้ได้อย่างเต็มที่ ไม่อย่างนั้น จิตสำนึกของเธอจะถูกประณามไปตลอดชีวิต
เนี่ยเหยียนเฟิงตามเธอออกมาจากห้องคนไข้ มองเธอกลับไปที่ห้อง และหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาอีกครั้ง อันฉีหันไปหาเนี่ยเหยียนเฟิงและพูดว่า “ขอกุญแจรถหน่อยค่ะ”
ในใจของเนี่ยเหยียนเฟิงตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าเขาให้กุญแจกับเธอ เท่ากับเขามองดูเธอก้าวเข้าสู่แผนสกปรกของกองกำลังชั่วร้ายเหล่านั้น และมองดูเธอไปตาย
เสี่ยวซื่ออึ้งไปครู่หนึ่ง
และตาของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเขาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวที่กำลังกอดลูกน้องของเขาแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาอึมครึมลงอย่างอธิบายไม่ได้
เสี่ยวซื่อสัมผัสได้ถึงพลังไอบางอย่างรอบกาย นี่เป็นคนสวยที่เขาไม่มีสิทธิ์เพลิดเพลินด้วยได้! เขาผลักอันฉีออกไปตรงๆ กระแอมเบาๆ “คุณอันฉีครับ พ่อของคุณยังบอกให้คุณอยู่ที่นี่และไม่เพ่นพ่านไปไหน เขาไม่อยากให้คุณเกิดเรื่องอะไรอีกครับ”
อันฉีรีบถามขึ้น “สายโทรศัพท์พ่อฉันยังโทรอยู่ไหมคะ”
“ครับๆ อยู่ครับ รีบไปรับสายเถอะครับ!” เสี่ยวซื่อตบหัวตัวเอง เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย อันฉีรีบดึงเขาและวิ่งไปทางห้องประชุม
จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ตรงเนี่ยเหยียนเฟิงดูเหมือนจะผ่อนคลายลง และเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าข่าวของเสี่ยวซื่อไม่ได้ส่งทอดมาถึง เขาคงละเมิดหลักการทำงานของเขาตัวเอง และส่งผู้หญิงคนนี้กลับไปเยี่ยมคุณแม่ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะเรื่องที่เสี่ยงมากก็ตาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...