รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 879

หลังจากกลับมาถึงห้อง อันฉียังคงกอดแขนไว้แน่น รู้สึกไม่สบายใจและหวาดกลัวในภายหลัง ตอนนี้เธอตระหนักได้ว่า พลังความชั่วร้ายเหล่านั้นจะทำทุกอย่างเพื่อลิปสติกแท่งนั้น

และตอนนี้คนเหล่านั้นกำลังตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่ง ความกลัวเหล่านี้เกิดหลังจากที่แม่ของเธอประสบอุบัติเหตุ มันกรบกวนจิตใจของเธออย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าอันตรายนั้นเป็นเรื่องที่อยู่ห่างไกลจากเธอมาก แต่ตอนนี้กลับเหมือนมีคำสาปแห่งความตาย ปกคลุมอยู่บนหัวของเธอ

ในใจของเธออธิษฐานวิงวอนว่า ไม่อยากให้ใครก็ตามได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตเพราะเธออีก

ในค่ำคืนนี้ อันฉีไม่ได้ทานแม้แต่อาหารเย็นเลย เธอขลุกตัวอยู่ในห้องตลอดจนถึงเช้าของอีกวัน และในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอดูซีดเซียวไปทั้งตัว ใต้ตาก็มีรอยหมองคล้ำจางๆ

ขณะที่เธอออกมารับแสงแดด เสี่ยวซื่อก็พบเธอเป็นคนแรก “คุณอันฉี อรุณสวัสดิ์ครับ!”

“อรุณสวัสดิ์” อันฉีเม้มปากยิ้ม

“คุณไม่เป็นไรนะครับ!”

“ไม่เป็นไร” อันฉีส่ายหน้า เมื่อคืนนี้เธอฝันร้ายติดต่อกันหลายครั้ง ทำให้นอนหลับได้ไม่สนิท ตอนนี้เธอจึงไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไหร่นัก

“คุณไม่ต้องห่วงนะ มีพวกเราอยู่ที่นี่ คุณจะปลอดภัยอย่างแน่นอน” เสี่ยวซื่อพูดปลอบประโลมเธอ

“อื้ม ฉันรู้” ในขณะที่อันฉีพูด ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งวิ่งกลับมาท่ามกลางสายหมอกที่ห่างออกไปไม่ไกล และก็เป็นเพียงแวบเดียวที่เธอได้เห็นรูปร่างอันหล่อเหลาน่าหลงใหล เป็นเนี่ยเหยียนเฟิงเองที่อยู่ในนั้น

รูปร่างของเขามักจะเป็นที่สะดุดตาเสมอ แม้ว่าจะอยู่ในบรรดาผู้ชายที่โดดเด่นและมีความสูงเท่าๆ กัน เขาก็มักจะมีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใครอยู่ดี

“คุณอันฉี ลูกพี่ของเราชอบดื่มกาแฟตอนเช้าน่ะ เดี๋ยวคุณช่วยเอากาแฟไปให้เขาที่ห้องแทนหน่อยได้ไหมครับ” เสี่ยวซื่อหันไปเสนอกับเธอ

อันฉีตะลึงงันไปชั่วขณะ ก่อนจะเข้าใจความหมายของเสี่ยวซื่อ เธออยากจะหาโอกาสผ่อนคลายความสัมพันธ์ของเธอกับเนี่ยเหยียนเฟิงจริงๆ แต่ท้ายที่สุดเมื่อวานนี้เธอก็ปฏิบัติกับเขาแบบนั้น ยังมีอีกหลายวันที่ได้อยู่ด้วยกัน เธอเองก็ไม่อยากจะแข็งทื่อกับเขาไปตลอด

“ได้สิ เดี๋ยวฉันเอากาแฟไปให้เขาเอง” อันฉีรู้สึกปลื้มใจที่เสี่ยวซื่อช่วยเตือนเธอ

“เข้ามาสิ!” เนี่ยเหยียนเฟิงจัดคอเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เขาคิดว่าคนที่เข้ามานั้นเป็นลูกน้องของเขา ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเธอ

อันฉีมายังโต๊ะหน้าตรงโซฟา และโน้มตัวเพื่อวางกาแฟลงตรงหน้าของเขา แต่จู่ๆ เธอก็โดนก้นถ้วยดาดจนมือเธอสั่น แล้วถ้วยกาแฟนั้นก็หกลงบนกางเกงของชายผู้นั้นเต็มๆ

ซึ่งมันเป็นจุดที่อ่อนไหว

“อ๊ะ...” อันฉีก็เดินอ้อมไปตรงหน้าชายหนุ่มแทบจะทันที และรีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดบริเวณที่ทำกาแฟหกใส่ชายผู้นั้นอย่างร้อนรน

ด้วยความเร่งรีบจนทำอะไรไม่ถูกของเธอ จึงไม่ได้นึกถึงเลยว่าตำแหน่งของการเช็ดนั้นอยู่ตรงไหน แต่เธอกลับเช็ดมันอย่างเอาจริงเอาจัง และในขณะที่เช็ดอยู่นั้น...เธอก็เพิ่งจะฉุกคิดขึ้นมาได้อย่างกะทันหันว่าตำแหน่งที่เธอจ้องมองอยู่นั้น ทำให้เธอหน้าแดงไปถึงหู

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอเงยหน้าเล็กๆ อันขาวผ่องขึ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

ชายหนุ่มเม้มปากแน่น มุมปากกดลงเล็กน้อย ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลงอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่ลุ่มลึก นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มและอันตราย