รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 880

“คุณตั้งใจ” ชายหนุ่มเชื่ออย่างสุดใจว่าเธอจงใจเอาคืนเขา ดวงตาของอันฉีจ้องมองไปทางเนื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเขา เธอกลืนน้ำลายลงคอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ มือฉันแค่ลื่นน่ะ”

“ออกไปเถอะ!” เห็นได้ชัดว่าเนี่ยเหยียนเฟิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

อันฉีอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากแล้วหลับตาอย่างอารมณ์เสีย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ก็เห็นๆ อยู่ว่าจะมาเอาใจเขา แต่กลับกลายเป็นทำร้ายเขาไปได้

“ฉันจะไปยกถ้วยใหม่เข้ามาให้คุณ” อันฉีพูดจบ ก็ออกไปด้วยหน้าที่แดงระเรื่อ

เนี่ยเหยียนเฟิงก็ลุกขึ้นไปทางตู้เสื้อผ้าเช่นกัน เขาหยิบกางเกงเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ และภายในห้องน้ำนั้น นัยน์ตาของชายหนุ่มรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ ไฟสุมโลดแล่นออกมาจากส่วนลึก

เห็นได้ชัดว่าเธอเช็ดไปตามอำเภอใจอยู่หลายครั้ง นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะกระตุ้นการตอบสนองของเขาได้มากขนาดนี้

แม้แต่ในวินาทีนี้ ใบหน้าขาวนวลไร้เดียงสาของเธอก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา ไม่นึกเลยว่าจะพบกับไฟที่ไม่สามารถดับมอดลงไปได้ในชั่วขณะหนึ่ง

เนี่ยเหยียนเฟิงผลักประตูออกมา ก็พบกับร่างหนึ่งที่นั่งย่อตัวอยู่ใต้โต๊ะ อันฉีตั้งใจกลับมาทำความสะอาดพื้นให้เขา ผมยาวถูกรวบเอาไว้ด้านหลังอย่างลวกๆ รูปร่างเพรียวบางไม่เหมือนกับคนที่ทำงานใช้แรงเลย เพราะมันดูเงอะงะเล็กน้อย แถมเผลอทำถังขยะคว่ำอีก

ยังดีที่ในถังขยะของเขามีแต่กระดาษ ถึงมันจะคว่ำ ก็มีแค่เหล่ากระดาษที่ถูกขยำกลิ้งออกมาเท่านั้น

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำ กอดอกชื่นชมท่าทางเก็บกวาดขยะของเธอ และก็ไม่คิดจะเข้าไปช่วยเลยด้วยซ้ำ

หลังจากที่อันฉีเก็บกวาดขยะเรียบร้อยดีแล้ว เธอก้มลงอีกครั้งเพื่อจัดเรียงเอกสารที่อยู่บนโต๊ะของเขา ปอยผมยาวร่วงลงมาจากหู ช่วยขับใบหน้าด้านข้างที่สวยงามละเอียดอ่อนให้มีเสน่ห์ขึ้นไปอีกขั้น

ดวงตาของชายผู้นั้นหรี่ลงเล็กน้อย ชื่นชมรูปร่างท่าทางของหญิงสาวในวินาทีนี้อย่างไม่ส่งเสียงใดๆ

อันฉีสัมผัสได้ถึงสายตาจากทางห้องน้ำ เธอจึงหันหน้าไปยิ้มให้เขา “เปลี่ยนกางเกงเสร็จแล้วเหรอ”

หลังจากที่เธอวางเอกสารไว้เรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นออกไป และไม่นานเธอก็ยกกาแฟเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้ ไม่ใช่ถ้วยเดียว แต่เป็นสองถ้วย ถ้วยหนึ่งของเขา ส่วนอีกถ้วยหนึ่งของเธอ

“แล้ว...คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!” อันฉีกัดริมฝีปากแดงขณะถามเขา

“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มจ้องมองไปที่คอมพิวเตอร์ และตอบกลับเธอโดยไม่ได้เงยหน้า

“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ? ไปดูอาการที่ห้องพยาบาลหน่อยไหม” อันฉีรู้สึกว่าเขาต้องเจ็บตรงนั้นแน่ๆ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ! ต้องให้ความสนใจกับมันสักหน่อย

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วคมเข้มเหมือนดาบ “ไม่จำเป็นน่า”

อันฉีรู้สึกว่ามันสนุกจริงๆ ที่ได้แกล้งเขา นี่ยิ่งทำให้เธอกำเริบเสิบสานขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ จนลืมเรื่องรักษาระยะระหว่างกันไปเลย

เธออดไม่ได้ที่จะขยับไปนั่งข้างๆ เขา แล้วทัดผมข้างหนึ่งไว้หลังหูของเธอตามสบาย เผยให้เห็นใบหน้าอันอิ่มเอิบและขาวสะอาด ก่อนเธอจะยิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัย

“หัวหน้าทีมเนี่ย อยากให้ฉันช่วยดูให้ไหมคะ”