รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 881

พูดจบ เธอก็จงใจทำท่าจะยื่นมือเข้าไป

ในวินาทีต่อมา ข้อมือเรียวก็ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มคว้าเอาไว้ ร่างกายของอันฉีอ่อนยวบ หัวของเธอก็ลงไปหนุนนอนอยู่บนตักของเขา ยางมัดผมบนหัวของเธอหลุดออก เส้นผมยาวหนาทรงเสน่ห์สยายลงบนขาของชายหนุ่ม

อันฉีมีดวงตาคู่สวยราวกับดอกท้อที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและงดงามถึงขีดสุด เห็นได้ชัดถึงความน่าประทับใจ แต่กลับใสสะอาดเป็นอย่างมาก

แสงแดดนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามา ผิวของเธอนั้นขาวราวกับหิมะ มีสีแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะความเขินอาย หน้าตาดูสดใสใจกว้าง จนน่าหลงใหล

ลมหายใจของชายหนุ่มสะดุดเล็กน้อย มือของเขายังคงจับข้อมือของเธอเอาไว้ แต่เขากลับไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรกับเธอดีอยู่ชั่วขณะ

คงเพราะอันฉีเป็นผู้หญิงน่ะสิ! เธอถึงรู้วิธีใช้ความสวยของตัวเองทำให้ชายผู้ชื่นชอบ

เธอโค้งริมฝีปากยิ้ม ดวงตาที่สว่างไสวมีร่องรอยของความลำพองใจอยู่ในนั้น “หัวหน้าทีมเนี่ย ฉันสวยไหม”

แววตาของเนี่ยเหยียนเฟิงนั้นไม่สามารถหยั่งรู้ได้ อารมณ์ภายในก็ยิ่งซ่อนลึกจนยากที่จะมองเห็น

“ลุกขึ้น” ชายหนุ่มออกคำสั่งด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ

อันฉีรู้สึกเซ็งเล็กน้อย และกำลังจะลุกขึ้น แต่จู่ๆ ก็ถูกดึงผมจนเธอเจ็บ

“โอ๊ย!” เธอร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เอนเอียงเข้าไปใกล้กับทิศทางที่ที่ผมของเธอถูกดึงเอาไว้โดยสัญชาตญาน และปลดผมของเธอที่ติดอยู่กับหัวเข็มขัดของเขา

“อย่าขยับ” จู่ๆ ชายหนุ่มก็ยับยั้งเอาไว้ด้วยเสียงที่แหบแห้ง แต่มันก็ช้าไปเพียงเสี้ยววิ มือของอันฉีไปแตะอยู่ตรงที่ที่ไม่ควรแตะจนได้

ทันใดนั้น อันฉีก็ชักมือกลับเหมือนคนถูกไฟช็อตด้วยใบหน้าที่แดงไปถึงหู

ไม่นึกเลยว่าเขา...

คิ้วคมเข้มเหมือนดาบของเนี่ยเหยียนเฟิงขมวดเป็นปม เขาปล่อยมือแล้วมาปลดผมของเธอแทน

ในวินาทีนั้นเอง จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกมาจากด้านนอก ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสี่คู่ก็มองไปที่ท่าทางของชายหญิงอันล่อแหลมอยู่บนโซฟา ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที

พวกเขาช่างเข้ามาผิดเวลาจริงๆ !

หัวหน้าทีมของพวกเขาจูบกับอันฉีแล้วก็มาถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? จูบดูดดื่มโจ่งแจ้งกันบนโซฟาอย่างนี้เลยเหรอ?

“คุณไม่คิดจะอธิบายเหรอ?” อันฉีเม้มริมฝีปากแดง เธอไม่ได้แยแสอะไร แค่กลัวว่าภาพลักษณ์อันน่าเกรงขามของเขาในสายตาของพวกเขาจะเสียหาย เนี่ยเหยียนเฟิงลุกขึ้นยืน แล้วหยิบแล็ปท็อปของเขาขึ้นมา “คุณอยู่อ่านหนังสือที่นี่ไปเถอะ”

พูดจบ เขาก็ทิ้งเธอไว้ในห้องแล้วเดินออกไป

อันฉีมองดูตามหลังเขาออกไป ทันทีที่ประตูปิดแล้ว หัวใจของเธอก็ผ่อนคลายลง มีความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ในนั้น และก็มีความรู้สึกสนุกและสุขใจอย่างอธิบายไม่ได้อยู่ในเวลาเดียวกัน

และก็ไม่รู้ว่าเขาจะกวนใจเธอหรือเปล่า

ภายในห้องประชุม เนี่ยเหยียนเฟิงเดินเข้า เสี่ยวซื่อก็ถามขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว “ลูกพี่ ลูกพี่กับคุณอันฉีพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย?”

“ลูกพี่ คุณอันฉีใช่คนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ของพวกเราในอนาคตหรือเปล่า!” หลี่หลงซิงก็ถามเช่นกัน

เนี่ยเหยียนเฟิงกวาดสายตามองพวกเขาเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องของนาย สนใจเรื่องของตัวเองเถอะ”

“พวกนายไม่ต้องถามหรอก ถ้าวันใดวันหนึ่งลูกพี่มีข่าวดีละก็ จะต้องมาบอกให้พวกเรารู้ก่อนอย่างแน่นอน” อู๋เจียนเอ่ย