รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 882

“ใช่ๆ พวกเราจะรอดื่มเหล้ามงคลในงานแต่งเลย”

เนี่ยเหยียนเฟิงได้ยินที่ลูกน้องพูด เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก แต่ในสมองตอนนี้ก็ทำเป็นไม่สนใจ และทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโซฟาเมื่อครู่นี้ เขาคิดว่า ผู้หญิงคนนี้พอได้เห็นผู้ชายแล้วจะรุกหนักขนาดนี้เลยเหรอ?

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเนี่ยเฟิงเหยียนก็ดังขึ้น เขามองดูมันก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมารับ “ฮัลโหล!”

“เหยียนเฟิง ฉันเองนะ อันนั่วน่ะ” ปลายสายมีเสียงของหญิงสาวขี้อายดังขึ้น “ฉันคิดถึงคุณมากๆ เลย ก็เลยขอเบอร์ส่วนตัวของคุณกับคุณปู่มาน่ะ นี่ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า?”

เนี่ยเฟิงเหยียนลุกขึ้นยืน เดินออกไปนอกประตูห้องประชุมอย่างเงียบๆ เมื่อออกมาด้านนอกแล้ว เขาถึงจะตอบกลับ “คุณอัน ขอโทษด้วย ผมติดงานอยู่น่ะ ถ้ามีเรื่องอะไร รอผมกลับไปแล้วค่อยพูดอีกทีนะ”

“ทำไมคุณเรียกฉันว่าคุณอันล่ะ! ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณนะ! คุณจะเรียกฉันว่านั่วนั่ว หรือจะเรียกว่าเสี่ยวนั่วก็ได้”

“ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุยนานน่ะ”

“อ้อ! งั้นเอางี้! คุณยุ่งมากเลยเหรอ? คราวหลังฉันส่งข้อความไปหาคุณได้ไหม? คุณจะตอบกลับหรือไม่ตอบกลับก็ได้ ขอคุณแค่โทรกลับมาตอนที่คุณสะดวกหรือว่างแล้วก็พอ ฉันอยากคุยกับคุณจริงๆ นะ นี่เบอร์ของฉัน คุณอย่าลืมเมมเบอร์ของฉันไว้ด้วยล่ะ!” สิ้นเสียงอันน่ารักของอันนั่ว เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “เหยียนเฟิง ฉันชอบคุณนะ แล้วก็คิดถึงคุณด้วย”

พูดจบแล้ว อันนั่วก็วางสายไปก่อนอย่างเขินอาย

เนี่ยเหยียนเฟิงพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย เรื่องงานแต่งงานระหว่างเขากับอันนั่วนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย ครั้งนั้นเขาแค่บอกปัดต่อหน้าคุณปู่ไม่ได้ แต่เขารู้ว่า หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนี้แล้ว เขาจะกลับไปถอนหมั้นกับอันนั่วให้ได้

แถมอันนั่วก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของอันฉีอีกต่างหาก

เมื่อคืนนี้อันฉีนอนหลับได้ไม่สนิทนัก เมื่ออ่านหนังสือไปสักพัก เธอก็ผล็อยหลับไปบนโซฟา

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้กลับไปที่ห้องประชุม เขายืนอยู่ข้างนอกพักหนึ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารฉบับหนึ่งที่เขาลืมหยิบมา

เขาจึงกลับไปที่ห้อง และในตอนที่เขาเอื้อมมือไปเปิดประตู ก็เห็นร่างของหญิงสาวนอนหลับอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นว่าบนตัวเธอใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น แถมในเช้าที่เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงนั้น จะทำให้เธอเป็นหวัดได้ง่ายๆ เลย

เธอฝันร้ายเหรอ?