รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 883

ฝ่ามือใหญ่ของเนี่ยเหยียนเฟิงจับมือเธอเอาไว้ ใบหน้าหล่อก็ตะลึงงันเช่นกัน นี่เธอฝันถึงเขาด้วยเหรอ?

แถมยังบอกให้เขารีบหนีไป? เธอกำลังทุกข์ทรมานเพราะเขาอย่างนั้นเหรอ?

วินาทีนั้น หางตาของอันฉีก็เริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา เธอหายใจหอบและเปล่งเสียงอ้อนวอน “เนี่ยเหยียนเฟิง คุณอย่าตายนะ...ฉันจะไม่ยอมให้คุณตายเด็ดขาด...”

อันฉีแทบจะร้องไห้ออกมาจากความฝัน ตอนนี้เธอมองดูเนี่ยเหยียนเฟิงที่ยังคงถูกชายผู้นั้นกดหัวเอาไว้ ราวกับชีวิตของเขาจะถึงจุดจบได้ทุกเมื่อ อันฉียืนอยู่ตรงนั้น ทุกข์ทรมานเพราะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกและร้องไห้ออกมา

แต่เธอไม่รู้เลยว่า ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้น ท่าทางที่ดูทุกข์ทรมานของเธอ กำลังถูกเฝ้ามองโดยชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอจับมือเขาไว้แน่นสุดชีวิต ร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่ในความฝันจนไม่อาจถอนตัวได้

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่สามารถปล่อยให้เธอถูกฝันร้ายหลอกหลอนได้อีกต่อไป เขาจึงทำได้เพียงยื่นมือข้างหนึ่งออกไปตบที่หน้าของเธอเบาๆ “อันฉี ตื่นได้แล้ว”

ร่องรอยความเย็นที่หลังมือของเขาคือน้ำตาของเธอที่เปียกชุ่ม เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงตบหน้าเธอเบาๆ และในที่สุดอันฉีก็ตื่นขึ้นมาจากความฝันที่ทุกข์ทรมานสักที

เพราะภาพสุดท้ายนั้นคือเลือดที่ไหลริน เธอยังคงได้ยินเสียงปืนดังออกมา แม้ว่าเธอจะไม่กล้ามองไปที่ภาพนั้น แต่เธอก็สะเทือนใจเป็นอย่างมาก

เธอลืมตาขึ้นมา ดวงตาที่มีน้ำตารื้นทั้งสองมองเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ โซฟา เธอแทบจะแยกไม่ออกเลยว่ามันคือความจริงหรือความฝันกันแน่ แต่สิ่งแรกที่เธอทำคือการอ้าแขนทั้งสองข้างออก แล้วกอดคอชายหนุ่มไว้แน่น ใบหน้าเล็กๆ ฝังลงไปที่หน้าอกของเขา

เธอต้องการจะทำให้แน่ใจว่าเขาอยู่ข้างๆ เธอจริงๆ

เนี่ยเหยียนเฟิงตัวแข็งทื่อ ยอมให้เธอกอดอยู่แบบนั้น นึกถึงตอนที่เธอร้องไห้ทุกข์ทรมานเพราะตัวเขาเองอยู่ในฝันร้าย เขาก็ยื่นมือออกไปตบหลังเธอเบาๆ

“คุณก็แค่ฝันร้ายน่ะ” เขาพูดปลอบประโลมเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ

แน่นอนว่าอันฉีกลับมามีสติเช่นกัน ทั้งหมดมันเป็นแค่ความฝัน

แต่ความทุกข์ทรมานยังคงอยู่ในใจของเธอไม่จางหาย เธอหลับตาลง ถูไถไปบนเสื้อผ้าของเขาอย่างตรงไปตรงมา เพื่อเช็ดน้ำตาที่เปรอะเต็มใบหน้า

เนี่ยเหยียนเฟิงแกะข้อมือที่กอดแน่นของเธอออก แล้วก้มลงสังเกตสีหน้าของเธอ อันฉีเบือนหน้าหนี ปิดหน้าด้วยความอายเล็กน้อย พร้อมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูด “คุณห้ามหัวเราะฉันเด็ดขาดเลยนะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตลกเลย เขาแค่อยากรู้ว่าในความฝันของเธอ เขาอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ?

เนี่ยเหยียนเฟิงได้ฟังแล้วก็โค้งริมฝีปากบางยิ้มอ่อนๆ เธอก็เลยกังวลแบบนี้น่ะเหรอ? แถมยังร้องไห้อีก?