รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 90

ตอนค่ำ หลังจากที่ถังจือซย่ากล่อมลูกชายจนหลับไปแล้ว เธอก็กลับมาห้องของตัวเอง เอนตัวลงนอนบนเตียง สมองของเธออดไม่ได้ที่จะคิดวนไปเวียนมาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อครู่นี้ และก็ไม่รู้ว่าทำไม ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านทั่วทั้งร่างกาย

เป็นไปได้ยังไง ตั้งแต่ถูกย่ำยีเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอก็มองว่าผู้ชายเหมือนภูตผีปีศาจ ต้องอยู่ให้ห่างพวกเขาเอาไว้ ไม่สัมผัสให้โดนตัวโดยเด็ดขาด นอกจากที่ต้องติดต่อกับจ้านฉิงเหย่เป็นครั้งคราวก็เท่านั้น แต่เธอก็แค่มีมิตรภาพที่บริสุทธิ์ใจให้แก่เขา

แต่ทำไม สีจิ่วเฉินถึงกระตุ้นปฏิกิริยาทางสรีรวิทยาของเธอได้กันนะ หรือว่าจะเป็นเพราะผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์มากเกินไป

ถังจือซย่า ปฏิเสธในใจ เขาป็นผู้ชายของซ่งซาน บนร่างกายของเขามีกลิ่นของซ่งซาน เธอไม่ยอมให้เขาแตะต้องเธอได้อีกเด็ดขาด

ตอนเช้าของวันเสาร์ถังจือซย่าเพิ่งจะตื่นนอน ก็หยิบมือถือขึ้นมาตรวจเช็คข้อความอย่างเป็นนิสัย เธอเห็นข้อความแปลกๆข้อความหนึ่ง

เธอคิดว่าเป็นสแปม แต่ประโยคสุดท้ายของข้อความนั้น ทำให้เธอตกใจเสียจนลุกขึ้นนั่ง

ประโยคสุดท้ายของข้อความนั้นก็คือ "ฉันคือคนที่ข่มขืนเธอเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอให้กำเนิดลูกชายฉันทำไมถึงไม่บอกฉันเลยสักคำ"

ใบหน้าของถังจือซย่าซีดลงในทันที เธอมองดูข้อความนี้อย่างหวาดกลัว ในสมองพลันว่างเปล่า

เป็นไปได้อย่างไร ห้าปีที่แล้วเจ้าหนุ่มคาวบอยคนนั้นรู้เรื่องที่เธอให้กำเนิดบุตรชายได้อย่างไร ซ่งซาน หรือว่าจะเป็นถังชิงชิงที่บอกเขาอย่างนั้นเหรอ

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เรื่องที่ถังจือซย่าเกลียดชังและไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุดก็คือ คนชั่วคนนั้นจะปรากฏตัวขึ้นและขโมยลูกของเธอไป

จะต้องเป็นซ่งซานที่บอกเขาแน่! คาวบอยหนุ่มคนนั้นเป็นซ่งซานที่จัดหามาให้ เธอจะต้องเก็บช่องทางการติดต่อเขาเอาไว้แน่

ถังจือซย่าสงบสติอารมณ์ ตอบข้อความนั้นกลับไป "ฉันไม่รู้จักคุณ คุณจำคนผิดแล้ว"

“ถังจือซย่าหากไม่อยากให้ผมชิงลูกชายของคุณไป คุณเชื่อฟังผมจะดีที่สุด มิเช่นนั้น ผมก็จะชิงเอาลูกชายของคุณไปแน่"

พอถังจือซย่าเห็นข้อความของคนสารเลวนี่ ก็อยากฆ่าเขาทันที คนที่ก่อความผิดร้ายแรงคนหนึ่ง กล้าดีอย่างไรจะมาชิงลูกชายของเธอไป

"ถ้าคุณกล้าแย่งลูกของฉันไป ฉันก็จะฆ่าคุณ" ทุกคำพูดของถังจือซย่าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"หกโมงเย็นวันนี้ มายังสถานที่ที่ฉันนัดหมาย มิเช่นนั้น เธอก็รอให้ฉันลักพาตัวลูกชายของเธอไปได้เลย!"

ลูกคือจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของถังจือซย่า เธอสามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อลูกชายของเธอได้ แน่นอนว่า ไม่ว่าจะเป็นอันตรายใด ๆ เธอก็พร้อมที่จะเสี่ยง

ในเมื่อคนสารเลวนี่ปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว ถึงเธอจะไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา แต่ถึงอย่างไรก็คงจะหนีไม่พ้น

"ได้ ฉันสัญญาว่าจะไปพบ" ถังจือซย่าตอบกลับไป

ในเวลานี้ ที่ด้านในวิลล่าสุดหรู ซ่งซานมองดูข้อความที่ถังจือซย่าตอบกลับมา ริมฝีปากแดงก็ยกขึ้นยิ้มอย่างมืดมน ต่อไปก็จะมีโชว์ดีๆ ให้ดูแล้ว

ตราบใดที่แสดงบทบาทนี้ให้ดี เธอก็จะสามารถควบคุมทุกเรื่องของถังจือซย่าได้แล้ว เพราะว่าเธอกลัวที่จะสูญเสียลูกชายของเธอไป

แน่นอนว่า เย็นนี้ซ่งซานยังมีเป้าหมายอื่นอีก

ถังจือซย่ากระวนกระวายใจตลอดทั้งวัน เธอโทรหาพ่อ บอกว่าช่วงบ่ายมีเวลาก็ช่วยมาดูแลลูกชายให้เธอหน่อย เพราะเธอต้องไปพบผู้ชายสารเลวนั่น

เธอหวังจริงๆ ว่าลูกชายของเธอจะมีพ่อที่เป็นคนดี แต่คนคนนั้นก็เป็นเพียงคนชั่วคนหนึ่ง

หลังจากจัดแจงเรื่องของลูกเรียบร้อยแล้วถังจือซย่าก็ดูที่ในข้อความ ยังมีคำพูดที่ดูจะไม่มีความละอายใจนั่นอีก "มาพบฉันที่นี่ให้ตรงเวลา หากเธอไม่มา เราได้เห็นดีกันแน่"

ห้าโมงครึ่ง ถังจือซย่าก็เรียกแท็กซี่ไปที่นั่นแล้ว เธอไม่ค่อยรู้ตำแหน่งที่แน่ชัด จึงลงจากรถตรงบริเวณสถานที่ที่ได้นัดหมายกันไว้

เธอพบว่า แถวนี้ไม่มีใครอยู่เลย เป็นมุมถนนที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมือง ถังจือซย่ากำลังจะส่งข้อความถามว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน ทันใดนั้น ก็มีคนโผล่จากด้านหลังมาปิดปากเธอเอาไว้ และเธอก็ได้สูดดมยาสลบเข้าไป

”ถังจือซย่าถูกพยุงขึ้นรถMPV ที่จอดอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็วแล้วรถก็ขับออกไป และที่ด้านหลังของรถ MPV ก็มีรถยนตร์คันหนึ่งขับตามมา ซ่งซานออกคำสั่ง "พาเธอไปส่งยังห้องพักในโรงแรมที่จองเอาไว้"

ต่อมา ซ่งซานก็โทรหาไอ้หย่าอีกครั้ง ทางด้านของตวนไอ้หย่าก็เตรียมพร้อมแล้ว "ประธานหลี่นัดให้ฉันไปที่ห้องตอนสี่ทุ่ม เธอแน่ใจไหมว่าถังจือซย่าจะอยู่บนเตียงแล้ว"

"วางใจเถอะ ถังจือซย่าอยู่ในเงื้อมมือฉันแล้ว ตอนนี้ฉันจะส่งเธอไปที่ห้อง รอให้ประธานหลี่เชยชมให้หนำใจ” ซ่งซานยกริมฝีปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย

แผนการอันแยบยลของเธอดำเนินไปได้ด้วยดี พรุ่งนี้เช้าเธอก็จะมีคลิปวีดีโอของถังจือซย่ากับประธานหอการค้าหลี่ซั่วอยู่ในมือแล้ว ถึงเวลานั้น ในการถ่ายทอดสดของพิธีมอบรางวัล ทุกคนก็จะได้รู้ว่า ที่ถังจือซย่าได้รางวัลนี้มาก็เพราะว่าเธอขึ้นเตียงกับหลี่ซั่ว

เธอจะถูกทั้งวงการธุรกิจเยาะเย้ย ถึงแม้ว่าสีจิ่วเฉินต้องการให้เธอทำอะไรที่หอรุ่ยเป่า เธอก็ต้องแบกหน้าทำ เงยหัวไม่ขึ้นอีก