รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 901

อันฉีไม่มีอารมณ์จะกินข้าวจริงๆ ประจวบกับเธอไม่ได้ตักอาหารมามากนัก หลังจากกินเสร็จเธอจึงออกไป เธอกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย และเตรียมตัวกลับห้องด้วยอารมณ์บูดบึ้ง

แต่เนื่องจากเธอก้มหน้าไม่มองถนน ในขณะที่เธอกำลังจะชนกับเสา มีมือของชายคนหนึ่งดึงแขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก

อันฉีเงยหน้าขึ้นทันทีและเห็นใบหน้าของเนี่ยเหยียนเฟิง แม้จะอยู่ภายใต้แสงสีขาวที่สว่างจ้า ก็ไม่สามารถทำให้โครงหน้าที่คมชัดของเขาเลือนลางได้

"ขอบคุณค่ะ" อันฉีกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ และรู้สึกเสียใจกับนิสัยแย่ๆ ของเธอที่ไม่มองถนนเวลาเดิน

"พี่เนี่ย บังเอิญจังเลย！" ทันใดนั้นมีเสียงสะบัดสะบิ้งของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง และเรียกเนี่ยเหยียนเฟิงว่าพี่เนี่ยอย่างสนิทสนม

อันฉีหันศีรษะไปมองและเห็นจั่วอันอันเดินเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น มองเนี่ยเหยียนเฟิงด้วยรอยยิ้มหวาน จากนั้นเธอถึงนึกขึ้นได้ว่าต้องทักทายอันฉี "สวัสดี ฉันชื่อจั่วอันอัน"

"อันฉี" อันฉียิ้มเบา ๆ

ผู้หญิงคนนี้เรียกเนี่ยเหยียนเฟิงว่าพี่เนี่ย คงสนิทกันมากน่าดู อันฉีพูดอย่างสติว่า "ฉันไม่รบกวนพวกคุณดีกว่า"

หลังจากพูดจบ เดิมทีอันฉีต้องการกลับห้อง แต่กลับมุ่งหน้าไปที่ประตูใหญ่อย่างหัวร้อน และท้องฟ้าด้านนอกยามค่ำคืนนั้นมืดมิดราวกับน้ำหมึก

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้มองไปที่จั่วอันอัน แต่หันศีรษะไปดูร่างที่หายไปจากประตู จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่จั่วอันอัน "คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องเลย！ผมยังมีธุระ"

หลังจากพูดจบ เนี่ยเหยียนเฟิงก็เดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

อันฉีมาถึงสนาม เธอเดินผ่านผืนหญ้าและมองเห็นหินก้อนหนึ่งขวางทางอยู่ อันฉียื่นเท้าออกไปเตะมัน ใครจะรู้ว่าหินนั้นโผล่ขึ้นมาเพียงครึ่งเดียว และมากกว่าครึ่งถูกฝังอยู่ ในดิน ฉะนั้นการเตะครั้งนี้ หินไม่ขยับ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเจ็บนิ้วเท้าซะเอง

"ซี้ด แม่เจ้า！" อันฉีย่อตัวลงด้วยความเจ็บปวด ไม่ได้ดั่งใจสักอย่างเลย

เธอไม่รู้ว่าในระยะห้าเมตรข้างหลังเธอ มีชายคนหนึ่งตามเธอมาตั้งนานแล้ว แต่เธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเธอจนไม่ทันได้สังเกต