รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 902

ในที่สุดเนี่ยเหยียนเฟิงก็เข้าใจ

อันฉีพูดต่อโดยไม่สนใจอะไร "ฉันยอมรับว่าฉันชอบคุณนิดหน่อย แต่ก็แค่รู้สึกดีนิดหน่อยเท่านั้นเอง คุณไม่ต้องกังวลว่าฉันจะตามรังควานคุณ ฉันยังไม่ถึงจุดจุดนั้น"

จู่ๆ เนี่ยเหยียนเฟิงก็ตระหนักได้ว่า เขาสามารถฟังเธอได้ตลอดโดยไม่ต้องพูด ดังนั้นเขาจึงเงียบและอยากฟังสิ่งที่เธอจะพูดต่อไป

อันฉีหายใจเข้าลึกและหันหน้าไปมองชายข้างๆ เธอ ดวงตาที่สวยงามของเธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ครู่หนึ่ง และถามอย่างกระอักกระอ่วนว่า "คุณหนูจั่วพักห้องเดียวกับคุณใช่ไหม"

เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงไม่ตอบ

จู่ๆ อันฉีก็รู้สึกราวกับมีหินก้อนใหญ่กดทับที่หน้าอกของเธอ กระทั่งเบ้าตาของเธอก็เริ่มแดงก่ำ เมื่อนึกถึงตอนที่เขานอนกับหญิงอื่นในห้องของเขา นึกถึงตอนที่เขานอนกอดหญิงอื่นไว้ในอ้อมแขน นึกถึงตอนที่เธอจะได้เห็นเขาแสดงความรักกับหญิงอื่น

อันฉีรู้สึกอยากจะหนีไป เธอจึงหันหน้าหนีและพูดด้วยความเศร้าใจ "เนี่ยเหยียนเฟิง เปลี่ยนคนมาคุ้มกันฉันได้ไหม ฉันไม่ต้องการการคุ้มกันจากคุณ"

"ทำไม" ชายที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยเสียงแหบพร่า

เพราะประโยคนี้ทำให้จู่ๆ อารมณ์ที่เก็บกดเอาไว้ของอันฉีก็ระเบิดออกมา เธอถึงกับสะอึกสะอื้น "เพราะฉันไม่อยากเจอคุณ"

พูดจบ อันฉีก็ยกมือขึ้นเพื่อเช็ดใบหน้าของเธอ

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเนี่ยเหยียนเฟิงตกตะลึง เขาวางฝ่ามือใหญ่บนไหล่ของอันฉีเบา ๆ อันฉีไม่หันศีรษะมามอง แต่ขยับร่างกายของเธอเพื่อเว้นระยะห่างจากเขา

ในที่สุดเนี่ยเหยียนเฟิงก็ตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เขายืนตัวตรงและเดินไปข้างกายของอันฉี ภายใต้แสงไฟ ดวงตาของอันฉีน้ำตาไหลพราก เธอเม้มริมฝีปาก ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า

หัวใจของเนี่ยเหยียนเฟิงสั่นอย่างรุนแรง และสีหน้าของเขาก็ตึงเครียด เขาคุกเข่าลงและยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว อันฉีก็สั่นสะท้านด้วยความตกใจ และมองเขาอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา จนกระทั่งปลายนิ้วที่หยาบกร้านของเขาสัมผัสแก้มของเธอ

เธอตกตะลึง ราวกับว่าฝันอยู่ ผู้ชายคนนี้กำลังเช็ดน้ำตาให้เธอจริงๆ หรือ？

"คุณ...คุณไปเถอะ！" อันฉีตระหนักว่าให้เขาทำเช่นนี้ไม่ได้ คนรักของเขาก็อยู่ที่นี่ จะทำตัวใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ได้อย่างไร