รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 905

"ใช่เหรอ ไม่มั้ง！" อันฉีรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้คิดว่าเธอจะเป็นไข้

"ลองอาบน้ำร้อนดูก่อน" เนี่ยเหยียนเฟิงกำชับเธอ

อันฉีพยักหน้าและเดินที่ห้องน้ำของเขา ขณะที่ยืนอยู่ในห้องน้ำ เธอมองไปที่แก้วน้ำ แปรงสีฟันและที่โกนหนวดไฟฟ้าที่วางอยู่หน้ากระจก เธออมยิ้ม ผู้ชายคนนี้เรียบง่ายจริงๆ

ภายในห้องได้ยินเสียงอาบน้ำของอันฉีได้อย่างชัดเจน ทำให้ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่จดจ่อไม่ได้ เขาเลยวางหนังสือลงและนวดขมับ ในขณะนี้เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เมื่อเนี่ยเหยียนเฟิงหยิบโทรศัพท์มาดู แทบจะเดาได้ว่าใครส่งข้อความมา

อันนั่วนั่นเอง

พักนี้เธอส่งข้อความถึงเขามากกว่าสามข้อความต่อวัน ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าการบอกความรักที่เธอมีต่อเขา รอคอยที่จะได้เจอเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ตอบกลับ แต่ก็มิอาจส่งผลกระทบต่อความกระตือรือร้นของอันนั่วได้ ในขณะนี้ในดวงตาของเขายังคงเป็นข้อความของอันนั่ว

"เหยียนเฟิง พี่ยุ่งอยู่ไหม วันนี้ฉันฝันถึงพี่ด้วย มีความสุขจังเลย！พี่ช่วยส่งรูปพี่มาให้ฉันได้ไหม ฉันแทบจะจำหน้าพี่ไม่ได้แล้ว！"

ขณะที่เนี่ยเหยียนเฟิงกำลังดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ทันใดนั้นห้องน้ำก็มีเสียงอันฉีกำลังเปิดประตู

เนี่ยเหยียนเฟิงทำสิ่งที่น่าขำในเวลาเดียวกันในเวลาเดียวกัน เขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง

เขาโยนไปที่หมอนกอดที่อยู่โซฟาข้างๆ และเขาก็เอาหนังสือที่เขาเพิ่งวางไว้หยิบขึ้นมาในทันใด

ฉากที่อันฉีเห็นตอนออกจากห้องน้ำเป็นฉากที่ชายคนนี้นั่งอยู่บนโซฟาและตั้งใจอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ อันฉีใส่เสื้อคลุมแล้วเดินมาหาเขา เธอรวบผมของเธอ ผมที่เรียบลื่นเกินไปทำให้ไรผมหลุดออกมาและปกคลุมใบหน้าที่ขาวสวยของเธอ เผยให้เห็นออร่าความสะอาดสดใสอย่างบอกไม่ถูก

อันฉีกระหายน้ำนิดหน่อย เธอมองไปที่ชาที่ชายคนนั้นชงไว้บนโต๊ะ เธอถามตรงๆ ว่า "ฉันดื่มชาของคุณได้ไหม"

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้า จากนั้นอันฉีก็ถือถ้วยชาของเขาอย่างมีความสุข การที่ได้ดื่มชาร้อนๆ ทำให้รู้สึกว่าชีวิตนั้นสวยงามมาก