รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 920

ตั้งแต่ตอนที่อู๋เจียนเริ่มต่อสู้ถึงตอนที่เขาค่อยๆ ถูกสวนกลับจนต้องถอยออกมา ภายใต้การโจมตีขาที่แข็งแกร่งหลายครั้งของเนี่ยเหยียนเฟิงนั้นทำให้อู๋เจียนถึงกลับต้องส่งเสียงเหนื่อยหอบออกมาทางจมูก ทำให้เห็นว่าเข้าเกือบจะไม่ไหวแล้ว

“พี่เจียนระวัง” อันฉีตะโกนออกไปอย่างตกใจ

เดิมทีเนี่ยเหยียนเฟิงจะออกหมัดไปด้านข้างของอู๋เจียน แต่เมื่อได้ยินเสียงตะโกนนั้นทำให้เขาหยุดชะงักทันทีและเก็บหมัดกลับไป แต่ทว่าอู๋เจียนก็กำลังเตรียมปล่อยหมัดอยู่เหมือนกัน เมื่อได้โอกาสเขาจึงพุ่งหมัดเข้าไปยังหน้าด้านข้างของเนี่ยเหยียนเฟิง ร่างสูงถึงกลับถอยไปด้านหลังสองสามก้าวจึงจะทรงตัวได้

อันฉีตกใจจนหน้าซีด เธอลุกออกจากที่นั่งวิ่งไปหาเนี่ยเหยียนเฟิง

มุมปากของเนี่ยเหยียนเฟิงมีเลือดซิบออกมาเล็กน้อย

“ลูกพี่ ผมขอโทษ” อู๋เจียนกล่าวขอโทษ

เนี่ยเหยียนเฟิงเช็ดเลือดที่มุมปากออก และตอบเขาไปว่า “ไม่เป็นไร”

“คุณเลือดออกแล้ว” อันฉีมองเขาด้วยความปวดใจ

เนี่ยเหยียนเฟิงพูดกับอาซง “ นายขึ้นไป”

อาซงเดินไปอย่างสบายๆ พร้อมกับส่งยิ้มไปให้อู๋เจียน “พี่เจียน ผมมาแล้ว”

เนี่ยเหยียนเฟิงคว้าตัวอันฉีเอาไว้ และให้เธอออกไปอยู่ในที่ปลอดภัย อันฉีลากเขามานั่งที่เก้าอี้ด้านข้างเพื่อสำรวจบาดแผลของเขาอย่างละเอียด

ในขณะนั้นเอง เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินก็กำลังกระซิบกระซาบกันเบาๆ

“ดูสิ ที่ลูกพี่พูดไม่มีผิดเลย ผู้หญิงมีผลต่อความเร้วในการออกหมัดของเขาจริงๆ ถ้าหากคุณหนูอันฉีไม่ตะโกนออกไป ลูกพี่ก็ไม่ถูกต่อยหรอก”

“ก็ใช่น่ะสิ ! ดูอย่างลูกพี่พวกเรา พอโดนต่อยปุ๊บก็มีสาวสวยมาคอยเอาดูแลไม่เลวเลยจริงๆ ”

“ลูกพี่นี่น่าจะชอบคุณหนูอันฉีมากเลยสินะ แค่เธอตะโกนออกมาประโยคเดียวก็กระทบไปถึงแผนการต่อสู้ของเขา”

“ก็นั่นมันคนสำคัญยังไงล่ะ !”

“จะว่ายังไงดีล่ะ เรื่องที่อันฉีกลายมาเป็นพี่สะใภ้ของพวกเรา คงจะจริงแล้วใช่ไหม”

เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินมองไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้อันฉีได้สำรวจตำแหน่งของแผลได้ชัดเจน หมัดของอู๋เจียนนั้นถึงแม้จะจะไม่ปล่อยออกมาเต็มแรง แต่ก็ถือว่าหนักหน่วงพอสมควร

เนี่ยเหยียนเฟิงอาบน้ำเร็วมากสิบกว่านาทีก็เสร็จแล้ว เขาเปลือยท่อนบนและใส่แค่กางเกงสีดำขายาวออกมา ปลายผมมีหยดน้ำเกาะอยู่ ผิวสีแทนแลดูสุขภาพดี ทำให้เขาดูมีเสน่ห์เหลือล้น

อันฉีเงยหน้ามามองด้วยความชื่นชมหลายวินาที หน้าเห่อร้อนขึ้น ผู้ชายคนนี้รูปร่างดีมากจริงๆ ช่างเพอร์เฟคจริงๆ

แล้วนี่เธอเขินอะไรอยู่ เธอกับเขาเป็นอะไรกันอย่างนั้นเหรอ

เนี่ยเหยียนเฟิงสวมเสื้อผ้าเดินมาทางด้านหลังของอันฉี เขาสวมเสื้อยืดสีเทาหลวมๆ มานั่งบนโซฟา เขาคล้องแขนเธอและพูดว่า “มาที่นี่”

อันฉีหยิบถุงน้ำแข็งมานั่งข้างเขา และประคบลงบนบาดแผลที่ใบหน้าของเขา

“ยังปวดอยู่ไหม” อันฉีถามเบาๆ

“ไม่ปวด” เนี่ยเหยียนเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อยตอบเธอ นัยต์ตาลึกจ้องมองใบหน้าเล็กของเธอเอาไว้

อันฉีที่ตอนแรกให้ความสนใจแค่กับบาดแผลของเขา แต่เมื่อหันมาสบตาดำขลับคู่นี้ที่ราวกลับหลุมดำก็เกิดความรู้สึกอันตรายขึ้นมา เธอคิดว่าถ้าหากมองนานกว่านี้จะไม่ดีแน่