รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 921

ใบหน้าของอันฉีแดงขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่ามองฉันสิ” อันฉีทนไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงตัดสินใจสั่งไม่ให้เขามองมาที่เธอ

"คุณมองผมได้คนเดียวงั้นเหรอ ส่วนผมมองคุณไม่ได้สินะ?" เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบ

อันฉีเม้มริมฝีปากและเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นยื่นมือไปปิดตาของเขา และกดคิ้วคมๆ ของเขา แต่ในวินาทีถัดมา เธอรู้สึกได้ถึงขนตายาวหนาของเขากวาดไปมาอยู่ในฝ่ามือ ราวกับขนนกที่กวาดไปทั่วหัวใจของเธอ

ตอนนี้อันฉีพบว่าการปิดตาของเขา ได้เผยให้เห็นจมูกที่สูงคม และริมฝีปากเซ็กซี่ได้ดึงดูดใจเธอเข้าให้แล้ว

อันฉีแอบกลืนน้ำลาย เธอค่อยๆเอามือออกมา และเผยให้เห็นสายตาพร้อมรอยยิ้มของเขา ที่ยังคงจ้องมองเธอต่อไป

“ถ้ายังมองต่อไป ฉันจะไม่ต้องเกรงใจ” อันฉีอดไม่ได้ที่จะขู่

“ไม่เกรงใจอย่างไร” เขากะพริบตาด้วยความสนใจในสิ่งที่เธอกำลังจะลงโทษเขา

"ฉัน..." อันฉีน้ำตาไหล นี่เธอกำลังขู่หมาป่าผู้หิวโหยอยู่นะ! เธอก็แค่ลูกแกะตัวน้อยที่มาเสิร์ฟให้เขาถึงที่ไม่ใช่เหรอ?

อันฉีเม้มริมฝีปากและนิ่งเงียบ ลูบแก้มของเขาต่อไปอย่างตั้งใจ

เนี่ยเหยียนเฟิงมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ใกล้เขา สายตาของเขาเหมือนกับหมาป่าที่จ้องมองเหยื่อของมัน ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากสีแดงอันอ่อนนุ่มของเธอ มือของเนี่ยเหยียนเฟิงยื่นออกมาจากด้านหลังอย่างเงียบๆ และแตะที่ด้านหลังศีรษะของอันฉี

อันฉีรู้สึกว่ามีฝ่ามือใหญ่จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ทั้งอ่อนโยนทั้งทรงพลังไปในเวลาเดียวกัน กดใบหน้าเล็กๆ ของเธอเข้ามาใกล้ๆ เธอเขินหน้าแดง แต่ไม่ปฏิเสธ เธอคล้อยตามเขาไปทีละนิด หลับตาและเข้าใกล้ริมฝีปากบางๆ ของเขา ...

เมื่อริมฝีปากของทั้งสองกำลังประกบกัน ในขณะนี้ก็ได้มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบอยู่ด้านนอกประตู จากนั้นประตูซึ่งไม่ได้ล็อกไว้จากด้านในก็ถูกผลักออกอย่างโครมคราม

เสี่ยวซื่อกับหลี่หลงซินเบียดเสียดกันที่ประตู สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อพวกเขาเห็นภาพบนโซฟา ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างและแทบจะหยุดหายใจ

เสี่ยวซื่อกับหลี่หลงซินปิดประตูทันที โชคดีที่มีเรื่องรายงาน ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะต้องแย่แน่ๆ

อันฉีหันไปมองชายบนโซฟาอย่างมีความสุข "ในที่สุดฉันก็กลับบ้านได้แล้ว เนี่ยเหยียนเฟิง ฉันปลอดภัยแล้ว" หลังจากพูดจบ อันฉีคิดว่าอย่างน้อยชายคนนี้จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกและดีใจพอๆ กัน เช่นเดียวกับเธอ แต่เนี่ยเหยียนเฟิงกลับแค่เลิกคิ้วและตอบด้วยเสียงเบาว่า "อืม!"

อันฉีค่อยๆหุบยิ้ม ทำไมเขาถึงไม่ดีใจล่ะ!

“เป็นอะไร ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว คุณไม่ดีใจกับฉันหน่อยเหรอ” อันฉีมองชายผู้มีสีหน้าที่เรียบนิ่งด้วยความสงสัย

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะฉลอง

"แม้ว่าจะเจอลิปสติกแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าภัยอันตรายของคุณจะหายไป ฉันยังต้องได้รับการปกป้องอีกสักระยะหนึ่ง" เนี่ยเหยียนเฟิงยังไม่รู้สึกผ่อนคลาย ตรงกันข้าม นอกจากเรื่องงานแล้ว ยังมีเรื่องอื่นเข้ามาให้เขากลุ้มใจ

เพียงอันฉีกลับไป เธอก็จะรู้ว่าคู่หมั้นของเขาคืออันนั่วลูกพี่ลูกน้องของเธอในไม่ช้า