รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 929

"อ๊า..." ยิ่งเธอตื่นตระหนก ก็ยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้น และในที่สุดเธอก็ล้มลง

ชายผู้นั่งบนเก้าอี้รีบลุกขึ้น อันฉีล้มลงในท่าคุกเข่า มือข้างหนึ่งยันพื้นและมืออีกข้างกำผ้าขนหนูไว้แน่น เธออายมากและรู้สึกเจ็บที่หัวเข่า

ในขณะนี้ร่างของชายคนหนึ่งนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเธอ อันฉีตัวแข็งทื่อ และน้ำตาก็ไหลออกมา "อย่ามอง... อย่ามองฉัน ฉันขอร้องล่ะ คุณออกไปเถอะ!"

ถึงแม้ว่าเธอจะกำผ้าขนหนูไว้ได้ แต่เธอก็เขินอายมากพอแล้ว ยิ่งบนตัวเธอมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว จะปกปิดได้มากแค่ไหน?

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วที่เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเธอ คำขอร้องของเธอยิ่งทำให้เขารุ้สึกรักและสงสารเธอมากขึ้น ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน

ยิ่งอันฉีขอร้องให้เขาออกไป ชายคนนี้ก็ยิ่งไม่ไป ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือมาทางเธอ อันฉีเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ เนี่ยเหยียนเฟิงไม่สบตาเธอ แม้กระทั่งสายตาของเขาก็ไม่ได้จ้องมองร่างกายเธอ เขาให้เกียรติเธอในแบบของเขา

อันฉีหายใจเข้าลึกๆ และเมื่อแขนของชายคนนั้นผ่านร่างกายของเธอ เธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เนี่ยเหยียนเฟิงอุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอนและพาเธอไปที่โซฟา เธอมีผิวขาวที่เปล่งปลั่งทั่วเรือนร่าง รอยช้ำที่หัวเข่าจึงชัดเจนมาก เป็นแผลและมีเลือดออก และผิวก็มีรอยฟกช้ำรอบๆ

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบเสื้อคลุมของเธอมาคลุมลงบนตัวเธอ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบกล่องยาขนาดเล็กออกมา

อันฉีน้ำตาคลอเบ้า ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดจากบาดแผล แต่เพราะเธอเกลียดสภาพที่จนตรอกของตัวเอง ยิ่งเธอต้องการรักษาระยะห่างกับเขามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งทำไม่ได้ เมื่อเนี่ยเหยียนเฟิงย่อตัวลง เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า "คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ถึงไม่มีคุณ ผมก็จะยกเลิกการหมั้นกับอันนั่วอยู่ดี"

ดวงตาที่สวยงามของอันฉีเบิกขึ้นเล็กน้อย และน้ำตาก็ไหลออกมา

ในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะสงสารอันนั่วหรือเกลียดตัวเองดี พูดโดยรวมก็คือความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเนี่ยเหยียนเฟิงไม่ควรมีอยู่จริง