รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 93

ถังจือซย่าได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เธอรู้ว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว จึงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมยาวพะรุงพะรังห้อยย้อยลงมาที่ด้านหลังของเธอ แต่สิ่งที่อยู่ในร่างกายเธอทำให้เธอรู้สึกทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

เธอมองไปที่สีจิ่วเฉิน สติเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างดึงดูดไป ทำให้เธออยากโอบกอดเขามาก

"คุณจะ...กอดฉันได้ไหม" ถังจือซย่ารู้สึกว่าร่างกายของเธอเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว รู้สึกอึดอัดมาก

สีจิ่วเฉินรู้ว่าเธอต้องการอะไร เขาเหยียดแขนออกมา โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นมุมคิ้วและสันจมูกที่เด่นชัดของชายหนุ่ม มองจากมุมที่เธอเห็น นัยน์ตาภายใต้แสงสลัวทำให้คนกลัวได้ แต่กลับขัดกับท่าทางที่อ่อนโยนของเขา

ความเสน่หาจากยาปลุกเซ็กส์ที่ไร้เหตุผล ได้ปลุกเร้าอารมณ์

เดิมทีถังจือซย่าก็สูญเสียสติระลึกรู้ไปแล้ว สายตาของชายหนุ่มทะลุลงไปในก้นบึ้งของหัวใจราวกับขนนก ทำให้เธอทำเรื่องแปลกๆ ออกไป เธอนั่งคุกเข่าเหยียดหลังตรง มือทั้งสองลูบไล้ไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม ริมฝีปากแดงระเรื่อค่อยๆ ประทับลงไป

ร่างกายของสีจิ่วเฉินสั่นสะท้าน ผู้หญิงคนนี้จะใช้เขาเป็นยาแก้พิษสินะ

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สีจิ่วเฉินก็รู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เธอในยามปกติที่มีสติรับรู้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอล้วนไม่ได้เต็มใจ ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกประหลาดใจ

ในทางกลับกัน พอสติของเธอกลับมาแล้ว จะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจก็เท่านั้น

และการปฏิเสธเธอ มันก็คือบทสอบในการควบคุมตัวเองของเขา

แต่รสสัมผัสอันหอมหวานที่ได้จากริมฝีปากอันอ่อนนุ่มนั้น ทำให้การควบคุมตนเองของสีจิ่วเฉินเป็นศูนย์ เขายื่นแขนไปโอบรอบเอวของเธอ วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็แนบชิดกันมากขึ้น เขาเปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำ ชั่วพริบตาเดียวทั้งสองคนก็ลงไปนอนทับกันบนเตียงราวกับฟ้าดินได้มาบรรจบกัน

จูบนี้ ราวกับสายฟ้าสวรรค์ชักนำอัคคีพสุธา เมื่อมันเริ่มต้นขึ้นแล้วก็หยุดมันไม่ได้อีก