รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 94

และในเวลานี้เองที่ ถังจือซย่าก็ได้ยินเสียงSMS ในขณะที่เธอกำลังตึงเครียดอยู่ เธอก็นั่งลงบนโซฟาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดดูข้อความ

เห็นเพียงข้อความข่มขู่ส่งมา "ถังจือซย่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เธอควรทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจะดีทึ่สุด ไม่อย่างนั้นเธอก็เตรียมแบกรับผลที่ตามมาเอง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

"นึกถึงลูกของเราให้มากๆ นะ!" จากนั้นก็ตามมาอีกหนึ่งประโยค

ความเกลียดชังที่รุนแรงแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของถังจือซย่า ที่แท้ก็เป็นไอ้สารเลวนี้ที่พาตัวเธอมานี่เพื่อให้อยู่กับคนอื่น

"ไอ้สารเลวนั่นล่ะ" ถังจือซย่าเอ่ยถามชายหนุ่ม

น่าจะถูกคุมตัวไปสถานีตำรวจแล้ว"

ถังจือซย่าเดินไปที่หน้าเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปที่แผนกต้อนรับ จากนั้นจึงถามปลายสายว่า "ส่งตัวคนสารเลวนั่นไปสถานีตำรวจหรือยัง"

"คุณคือคนที่เพิ่งจะถูกทำร้ายเมื่อครู่นี้ใช่ไหม! เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเดินทางมา เขาถูกพวกเราควบคุมตัวไว้ที่ป้อมยามแล้ว"

"ป้อมยามอยู่ที่ไหน" ถังจือซย่าเอ่ยถาม

“อยู่ที่ชั้นสาม”

ถังจือซย่าวางสาย หันกลับไปพูดกับชายหนุ่ม "คืนนี้ ขอบคุณคุณนะคะ ประธานสี ฉันยังมีธุระขอตัวก่อนนะคะ"

พูดจบ ถังจือซย่าก็เปิดประตูเตรียมที่จะออกไป ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวเท้ายาวๆ ตามเธอออกไปเช่นกัน

ถังจือซย่าเข้าไปในลิฟต์ เขาก็ตามเข้าไปในลิฟต์เช่นกัน จ้องมองที่เธอพลางเอ่ยถาม "คืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น"

ถังจือซย่าไม่อยากให้มันยืดเยื้อจนเกินไป เธอรวบผมที่ยาวพลางกล่าว "ไม่มีอะไร ก็แค่ซวยก็เท่านั้น ติดกับดักคนชั่ว"

สีจิ่วเฉินเมื่อเห็นว่าเธอไม่อยากจะพูดอะไรมาก เขาจึงโกรธเล็กน้อยโดยไร้เหตุผล มือใหญ่ของเขาคว้าไปที่ข้อมือของเธอ พลางเอ่ยถามอีกครั้ง "ถังจือซย่า บอกฉันมาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงถูกผู้ชายคนนี้ลวนลามได้"

แน่นอนว่าถังจือซย่าไม่อยากให้ทั้งโลกรู้ว่าพ่อของลูกคือหนุ่มคาวบอยไร้ยางอายนั่น เธอมองบนอย่างใจเย็น "เลิกถามได้แล้ว ฉันไม่อยากพูด"

พูดจบ ก็ถึงชั้นสามแล้ว ถังจือซย่าดึงแขนเขาออกไปแล้วเดินเข้าไปในป้อมยาม

หลี่ซั่วที่อยู่ในป้อมยามตอนนี้กำลังโวยวายร้องเรียกหาทนายความ ลนลานผลักรปภ.สองคนออกไป ในตอนที่เขาเห็นถังจือซย่านั้น ก็ตกใจมากเสียจนสีหน้าที่แก่ๆ ของเขาเปลี่ยนไป พลันเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย

ถังจือซย่าอยากใช้มีดฆ่าตาเฒ่าตัณหากลับนี่จริงๆ แต่คนที่สมควรตายมากที่สุดก็คือผู้ชายสารเลวนั่นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

"ปล่อยเขาไป ฉันไม่เอาความ" ถังจือซย่ากัดฟันพูดกับรปภ.ไป

คนที่อยู่ตรงนั้นล้วนตกตะลึง และหลี่ซั่วก็จ้องมองรปภ.อย่างดุร้ายปนอาย อยากออกไปโดยเร็ว ทันใดนั้น ขายาวๆ ข้างหนึ่งก็เตะเข้าที่เอวเขา เขาร่วงลงไปที่พื้นและร้องโอดครวญเหมือนเสียงสุนัขร้องหงิงหงิงทันที วินาทีต่อมา ขาข้างหนึ่งก็เหยียบลงไปบนหลังเขาอย่างไร้ความปราณี ทำให้เขาที่กำลังจะลุกขึ้นยืน ล้มกระแทกลงไปที่พื้นอีกครั้ง

"เจ็บเจ็บ..." หลี่ซั่วร้องเหมือนหมู

"ใครอนุญาตให้แกไป" สีจิ่วเฉินไม่ต้องการปล่อยเขาไป

ถังจือซย่าหันไปมองสีจิ่วเฉิน พลันนึกถึงคำขู่จากข้อความSMS ที่ไอ้คนสารเลวนั่นส่งมา เธอจึงเดินเข้าไปหาสีจิ่วเฉินแล้วกล่าว "ปล่อยเขาไป!"

"ถังจือซย่า หากฉันไม่รีบมา เธอรู้ไหมว่าเธอจะมีจุดจบยังไง" ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูแย่จนถึงขีดสุด สายตาที่เย็นชาและเฉียบคมดุจมีดของเขาจ้องมองไปที่เธอ

แน่นอนว่าถังจือซย่าทราบดี เธอคือเหยื่อ แล้วเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน

แต่ถังจือซย่าอยากจะปกป้องลูกมากกว่า เธอไม่อยากให้ผู้ชายสารเลวเมื่อห้าปีที่แล้วโผล่เข้ามาในโลกของลูกชายเธอและทำลายชีวิตที่สงบสุขของเขา

ตาเฒ่าตัณหากลับนี่เป็นเพียงคู่ค้าก็เท่านั้น

"สีจิ่วเฉินเรื่องนี้เป็นเรื่องของฉัน ฉันตัดสินใจเองได้" พูดจบถังจือซย่าก็ไปยืนอยู่ที่เบื้องหน้าเขา ยื่นมือไปผลักขาของเขาออก หลี่ซั่วที่ถูกเขาเหยียบไว้อยู่ก็ตกใจเสียจนเหงื่อออกเต็มศีรษะ เขาวิ่งหัวซุกหัวซุนออกนอกประตูไป

คืนนี้ไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งด้วยแล้วจริงๆ ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของสีจิ่วเฉิน อีกนิดเดียวชีวิตแก่ๆ ของเขาก็จะไม่เหลือแล้ว

เมื่อถังจือซย่าเห็นว่าตาเฒ่าตัณหากลับจากไปแล้ว เธอก็กล่าวกับหนุ่มหล่อที่มีสีหน้าอันมืดหม่น "พวกเรากลับกันเถอะ!"

ถังจือซย่ากำลังจะไป มือกลับถูกชายหนุ่มจับเอาไว้ เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธของชายหนุ่ม พอประตูลิฟต์เปิด ชายหนุ่มก็ผลักเธอเข้าไปติดผนังด้านในของลิฟต์

เผชิญหน้ากันโดยตรง จมูกชนจมูก ลมหายใจที่โกรธของเขานั้นรดลงบนใบหน้าเธอ