รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 95

ถังจือซย่าจ้องเขาตาเขม็ง มือก็ผลักเขาออกไป และโพล่งคำเตือนออกมาทันที "สีจิ่วเฉิน คุณจะทำอะไร"

สายตาของเขาแลดูลุ่มลึกหนักแน่นราวกับการสะบัดพู่กันจีน เขากัดฟันกล่าวเสียงต่ำ "ถังจือซย่าหากเธอต้องการผู้ชาย ฉันสามารถเติมเต็มความต้องการให้เธอได้"

ถังจือซย่าบ่นพึมพำในใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้พูดจาเหลวไหลอะไรกัน

และในเวลานี้เอง พอมีเสียงลิฟต์เปิดออก แขกที่ยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์สองสามคนก็ตกตะลึงและชื่นชมความสนิทสนมของพวกเขา

ถังจือซย่าผลักชายหนุ่มออกไปทันที และพุ่งออกจากลิฟต์ราวกับวิ่งหนี เธอตัดสินใจจะไม่เอาเรื่องเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คืนนี้เขาช่วยเธอเอาไว้ด้วยแล้ว

ถังจือซย่าตัดเสินใจไปด้านนอกเพื่อเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่ตอนนี้ที่หน้าประตูโรงแรมไม่มีวี่แววของแท็กซี่ที่จะผ่านมาเลย ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปด้านนอก ก็มีรถมาจอดอยู่ที่ถนนเส้นนั้นพอดี เสียงที่ทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ "ให้ฉันไปส่งเธอนะ"

"ไม่รบกวนคุณแล้ว" ถังจือซย่าหันไปพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม

"ทำไมกัน ผมไม่คู่ควรให้คุณไว้ใจเหรอ" สีจิ่วเฉินรู้สึกโมโหโดยไม่มีเหตุผล ฝ่ามือใหญ่ๆ คว้าไปที่ข้อมือของเธอแล้วพาไปที่รถของเขา

ถังจือซย่าสะบัดเขาไม่หลุด ทำได้เพียงเดินตามเขาไปที่ข้างรถของเขาก็เท่านั้น สีจิ่วเฉินปรับเบาะนั่งข้างเบาะคนขับแล้วผลักเธอเข้าไปด้านใน

ถังจือซย่าจำใจเข้าไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้ คืนนี้เธอก็ขวัญหนีดีฝ่อมามากพอแล้ว ขายังรู้สึกอ่อนแรงอยู่เลย ร่างกายก็ยังรู้สึกโหวงๆ

เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบกลับมา

เธอหวังไว้จริงๆ ว่าผู้ชายคนนั้นจะหายจากโลกของเธอไปทั้งๆ แบบนี้ และจะไม่ปรากฏตัวขึ้นอีกเลย

สีจิ่วเฉินเพิ่งจะขับรถออกไปได้ไม่นาน มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เป็นจ้านฉิงเหย่ที่โทรเข้ามา

ถังจือซย่ากดรับ "ฮัลโหล ฉิงเหย่"

ถังจือซย่าเพิ่งพูดจบ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาอันเฉียบคมด้านข้างที่กวาดมองมายังเธอ

"ฮัลโหล จือซย่าเธอโทรหาฉันเหรอ เมื่อครู่นี้ฉันยุ่งอยู่กับงานเลยไม่ได้ยิน” เสียงขอโทษของจ้านฉิงเหย่ดังออกมาจากมือถือ

"ไม่เป็นไร นายยุ่งเรื่องของนายไป ฉันกดโดนปุ่มโทรโดยไม่ได้ตั้งใจ" ถังจือซย่าจงใจพูดออกไปให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด

"พรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันจะไปหาเธอ พวกเราไปทานอาหารกลางวันด้วยกันนะ"

"ได้เลย! งั้นพรุ่งนี้ตอนเที่ยงเจอกัน"

"คิดถึงฉันไหม ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ" จ้านฉิงเหย่ไม่ลืมที่จะหยอดคำหวาน

"พอเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน!" ถังจือซย่าวางสาย จากนั้นก็เก็บมือถือไว้ในกระเป๋า น้ำเสียงที่ฟังดูไม่สบอารมณ์นักของชายหนุ่มก็ดังขึ้นมา "คนแรกที่เธอโทรขอความช่วยเหลือก็คือฉิงเหย่ใช่ไหม"

ถังจือซย่าชะงักไป พยักหน้าไปตรงๆ "ใช่ ฉิงเหย่ ไม่ได้รับสายฉัน"

"ดังนั้น ในขณะที่เธอเผชิญกับปัญหา คนแรกที่นึกถึงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นฉิงเหย่สินะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกประโยค ราวกับว่าต้องการพูดให้ชัดเจน

"คืนนี้ขอบคุณคุณมาก" ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถังจือซย่าก็รู้สึกซาบซึ้งใจที่เขามาช่วยเหลือ

"จะขอบคุณยังไง" สีจิ่วเฉินหันหน้าไปมองเธอ สายตาแลดูมีเลศนัย

ถังจือซย่าเม้มริมฝีปากเล็กน้อย "เลี้ยงข้าวคุณ"

"ดี ยกเลิกการทานอาหารเที่ยงกับฉิงเหย่ไป เลี้ยงอาหารเที่ยงผมแทน" ชายหนุ่มกล่าวอย่างตั้งใจ

ถังจือซย่าอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ ผู้ชายคนนี้พรุ่งนี้จะให้เธอเลี้ยงข้าวเที่ยงจริงๆ เหรอ

"อย่างนั้นก็ได้! ตอนเย็นฉันค่อยเลี้ยงข้าวฉิงเหย่ก็ได้ ตอนเที่ยงเลี้ยงข้าวคุณ" ถังจือซย่าจัดคิวให้

ใครจะไปรู้ว่าการจัดคิวนี้จะทำให้ชายหนุ่มมีสีหน้าที่ดูแย่กว่าเดิม เขาจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปตรงๆ "ในสายตาของเธอ ตลอดมาฉิงเหย่สำคัญกว่าฉันใช่ไหม"

ถังจือซย่า "..."

ผู้ชายคนนี้ริษยาแล้วใช่ไหม เธอกับจ้านฉิงเหย่เป็นเพื่อนกันมาสามปีแล้ว แต่เพิ่งจะรู้จักกับเขามาได้เท่าไหร่กันเชียว!

อีกอย่าง จ้านฉิงเหย่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้กันนะ

ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ เธอยิ้มตอบอย่างช่วยไม่ได้ "งั้นก็ได้ ประธานสี อย่างนี้ก็แล้วกัน! พรุ่งนี้ฉันเลี้ยงข้าวเที่ยงและข้าวเย็นคุณ"

ยกเวลาทั้งวันให้กับเขา เขาก็น่าจะมีความสุขแล้วเมิ้ง