รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 96

แต่ว่า น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่เต็มใจของเธอนี้ ยังคงทำให้คนแถวนี้รู้สึกไม่ดีดังเดิม ดูเหมือนว่าที่เลี้ยงข้าวเขา เพราะถูกบีบบังคับอย่างไรอย่างนั้น

“เมื่อกี้นี้ทำไมต้องปล่อยไอ้เวรนั่นไป ไม่คุมตัวส่งให้ทางสถานีตำรวจ แล้วคืนนี้เธอไปอยู่ที่โรงแรมได้ยังไง" สีจิ่วเฉินยังคงถามหาสาเหตุ

ถังจือซย่าจึงแต่งเรื่องโกหก "ฉันถูกคนหลอกให้มาที่นี่ ผู้ชายคนนี้ฉันเองก็ไม่รู้จัก"

"ใครหลอกเธอ"

"ก็แค่คนที่รู้จักกันตอนกินข้าว

"เธอขอความช่วยเหลือจากเขาเหรอ" สีจิ่วเฉินซักถามเสียงต่ำ

ถังจือซย่ารู้สึกว่าโกหกต่อไม่ได้แล้ว เธอจึงตอบไปส่งๆ "อืม"

"ถังจือซย่า เธอจำไว้นะ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรที่ต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ก็มาขอให้ฉันช่วยดีกว่า อย่างน้อยๆ ฉันก็ไม่มีทางจะคิดร้ายกับเธอ" สีจิ่วเฉินกล่าวเตือนสติประโยคหนึ่ง

ถังจือซย่าไม่อยากเห็นด้วยกับคำพูดนี้ของเขา เขาฉวยโอกาสจากเรื่องต่างๆ มาหลายครั้งแล้ว เธอล้วนไม่ได้ซักไซ้เท้าความ!

"ได้ ตกลง" ถังจือซย่าตอบส่งๆ ไป

สีจิ่วเฉินคิดถึงเรื่องที่ปล่อยไอ้สวะนั่นไป ยิ่งก็ยิ่งยากมากที่บรรเทาความโกรธของเขาให้เบาบางลง

และในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์จากรถของสีจิ่วเฉินก็ดังขึ้น ชื่อซ่งซานก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอควบคุม สีจิ่วเฉินเหลือบไปมองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้รับ

ถังจือซย่าเห็นว่าเป็นชื่อของซ่งซาน ความรู้สึกรังเกียจจึงฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอ

เสียงริงโทนดังขึ้น แต่สีจิ่วเฉินก็ไม่รับสักที ปล่อยให้เสียงเรียกเข้าตัดไปเอง

"ทำไมถึงไม่รับสายล่ะ! หากแฟนคุณมีเรื่องด่วนต้องติดต่อคุณล่ะ" ถังจือซย่าจงใจถามเขา

"ซ่งซานไม่ใช่แฟนของฉัน เป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น" สีจิ่วเฉินปฏิเสธออกมา

"เหรอ! เพื่อนที่เคยร่วมเตียงด้วยน่ะนะ"ถังจือซย่าอดที่จะพูดเหน็บแนมไม่ได้

สีจิ่วเฉินเหลือบมองเธอเล็กน้อย พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "เธอถือสาเรื่องที่ฉันเคยร่วมเตียงกับซ่งซานด้วยเหรอ"

ถังจือซย่าถามกลับ "ทำไมฉันจะต้องถือสาด้วย ไม่ว่าคุณจะเคยร่วมเตียงกับผู้หญิงคนไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันทั้งนั้น"

สีหน้าสีจิ่วเฉินดูแย่ยิ่งขึ้น ขมวดคิ้วแน่น ทุกคำพูดของผู้หญิงคนนี้ล้วนทำให้เขาโกรธ

บรรยากาศในรถแลดูอึมครึมขึ้นมาทันที ถังจือซย่ารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอแอบสังเกตมองชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ แสงสว่างจากไฟถนนที่สาดส่องกระทบใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้น ยิ่งเน้นให้ดูทรงพลัง เสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวที่แม้จะใส่มาแล้วทั้งวัน ยังคงไม่มีรอยยับแม้แต่น้อย ใบหน้าด้านข้างของเขาได้องศาอย่างเด่นชัด ราวกับเทพเจ้าลงมือวาดรูปหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขาด้วยตนเอง

บอกได้เลยว่า ผู้ชายคนนี้สมบูรณ์แบบไร้ที่ติจริงๆ

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเขตชุมชนที่ตัวเองอยู่แล้ว ถังจือซย่าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งอก ในที่สุดก็จะถึงบ้านแล้ว

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ที่เธอสามารถกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย ก็ล้วนเป็นความดีความชอบของผู้ชายคนนี้

"ประธานสี คืนนี้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ นะคะ" ถังจือซย่ากล่าวขอบคุณอีกครั้ง คำขอบคุณนี้มาจากใจจริง

"ต่อไปถ้าพบเจอเรื่องแบบนี้อีก คนแรกที่เธอจะขอความช่วยเหลือต้องเป็นฉันนะ หากขอร้องผู้ชายคนอื่นก่อน ฉันก็จะไม่ช่วยเธอแล้ว" สีจิ่วเฉินสั่งอย่างเอาแต่ใจ

ถังจือซย่า "..."

ขอความช่วยเหลือยังต้องแยกก่อนหลัง นี่มันตรรกะแบบไหนกัน

ไม่ว่าจะตรรคกะอะไร แค่ทำให้ผู้ชายคนนี้มีความสุขก็พอ เธอพยักหน้า "ได้ จะจำใส่ใจเลย"

สีจิ่วเฉินมองดูเธอลงจากรถ ดวงตาลุ่มลึกดั่งนกฟินิกซ์นั้นซับซ้อน ทุกครั้งที่เธอห่างจากข้างกายเขา เขาล้วนรู้สึกไม่เต็มใจ ราวกับว่าเขาปรารถนาให้เธออยู่ข้างกายเขาตลอด

ความรู้สึกนึกคิดนี้ ทำให้คิ้วดาบของเขาขมวดแน่นขึ้น รู้สึกโมโหที่ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อเขา

มองดูถังจือซย่าผ่านประตูทางเข้าหมู่บ้านเข้าไป รถของสีจิ่วเฉินก็ค่อยๆ ขับออกไป และในขณะนี้เองที่มีสายเรียกเข้าจากซ่งซาน

ครั้งนี้สีจิ่วเฉินรับสาย "ฮัลโหล! ซานซานมีเรื่องอะไรเหรอ"

"จิ่วเฉินคุณอยู่ที่ไหนเหรอ ฉันเพิ่งผล็อยหลับไป ฝันร้ายน่ากลัวมาก ฉันรู้สึกกลัวมาก อยากให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน" น้ำเสียงของซ่งซานยังมีกลิ่นอายของความหวาดกลัวเคลือบแฝงอยู่

"ผมมีเรื่องด่วนต้องจัดการ ผมจะส่งหลินจื้อผู้ช่วยของผมไปอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ!"สีจิ่วเฉินกล่าวเสียงต่ำ

"ไม่เอา ฉันต้องการคุณ นอกจากคุณแล้ว ไม่มีใครสามารถที่จะทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจได้ จิ่วเฉิน ขอร้องคุณล่ะ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ!"น้ำเสียงของซ่งซานฟังดูสะอื้นไห้เล็กน้อย

"ผมไปไม่ได้จริงๆ ซานซานเด็กดี เชื่อฟังผมนะ" สีจิ่วเฉินเพียงปลอบเธอทางโทรศัพท์

น้ำเสียงจากปลายสายที่ฟังดูผิดหวังซ่งซานดังลอยออกมา แต่เธอก็ยอมเชื่อฟังจริงๆ "งั้นก็ช่างเถอะค่ะ ไม่ต้องให้คนอื่นมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก พรุ่งนี้คุณให้ของขวัญกับฉันชิ้นนึง ฉันก็มีความสุขแล้ว“

"ได้ คุณต้องการอะไร"

"ฉันเพิ่งซื้อชุดราตรีสีขาวมาชุดหนึ่ง แต่ฉันยังไม่มีเครื่องประดับที่เข้ากันได้ คุณแค่ซื้อเครื่องประดับให้ฉันชุดนึงก็พอค่ะ!"

"อืม! ได้" สีจิ่วเฉินตอบรับอย่างง่ายๆ ดีกว่าการชดเชยทางความรู้สึก เขายินดีชดเชยเป็นสิ่งของมากกว่า

ตอนนี้ในวิลล่าสุดหรู ซ่งซานเพิ่งวางสายจากสีจิ่วเฉิน สายตาของเธอลุกโชนดั่งไฟ ไม่คิดว่าแผนการของคืนนี้จะล้มเหลว

ครึ่งชั่วโมงก่อน เธอรับสายของไอ้หย่าบอกว่าถังจือซย่าโทรให้คนมาช่วยแล้ว แต่คนที่ไปกลับไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นสีจิ่วเฉิน