รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 931

ทว่าผู้หญิงต่างมีความรักที่พิเศษกับผู้ชายประเภทนี้ และผู้หญิงทุกคนก็ปรารถนาจะเห็นเขาวางท่าทางน่าเกรงขามลง แสดงความอ่อนโยนและความรักลึกซึ้งแทน

อันฉีกลับเข้าห้องก็นั่งบนเตียงกอดเข่าเหม่อลอย ยังคงถูกความรู้สึกผิดหนักหน่วงเกาะกุม เธอคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้กลับบ้านและเจอกับอันนั่วแล้ว ดังนั้น เธอต้องอยู่ห่างจากเนี่ยเหยียนเฟิงให้มากหน่อย และลบเลือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ไปให้หมดสิ้น

อันฉีมีความคิดที่แน่วแน่ว่าเธอจะต้องไม่ทำร้ายอันนั่ว

อันฉีนั่งเหม่อเนิ่นนานจนไม่ทันรู้สึกตัวว่าลืมอาหารมื้อค่ำเสียแล้ว เสี่ยวซื่อนั่นเองที่เป็นคนมาเคาะประตูเรียกเธอ

"คุณอันฉีครับ ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!"

อันฉีเปิดประตู นัยน์ตาที่แดงก่ำมองเขา “ฉันกินไม่ลง พวกคุณไปเถอะ!”

“ถ้างั้นผมจะขอให้ห้องครัวทำบะหมี่จืดๆ ให้คุณดีไหมครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะ ฉันอยากพักผ่อน” อันฉีส่ายหน้า

เสี่ยวซื่อมองเธออย่างรู้สึกสงสาร "คุณคงไม่ได้ทะเลาะกับลูกพี่ใช่ไหม!"

“เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทะเลาะกัน แค่มีบางอย่างเกิดขึ้น เสี่ยวซื่อ ช่วยบอกคนอื่นด้วย หัวหน้าทีมเนี่ยกับฉันเป็นแค่เพื่อนกัน” อันฉีเอ่ยกำชับ

เสี่ยวซื่อตะลึงนิดหน่อย ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะหนักหนา! คุณอันฉีกำลังปฏิเสธการคบหากับหัวหน้างั้นเหรอ

"อ้อ! ครับๆ ผมจะไปบอกตามนี้" เสี่ยวซื่อพยักหน้า จากนั้น จู่ๆ สายตาแหลมคมก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของอันฉีแดงเรื่อผิดปกติ จึงรีบถามว่า "คุณโอเคไหม! ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

"เปล่าค่ะ ฉันสบายดี" อันฉียิ้มตอบ ตอนนี้เอง เธอรู้สึกวิงเวียนจนต้องรีบจับประตู พูดกับเสี่ยวซื่อต่อว่า "ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วงหรอก"

“ผมเห็นว่าคุณท่าทางเหมือนไม่ค่อยสบาย คุณป่วยหรือเปล่า!” เสี่ยวซื่อยังคงซักถามด้วยความเป็นห่วง