เข้าสู่ระบบผ่าน

รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 932

วิกฤตของอันฉีค่อยๆ คลี่คลายขึ้นตามลำดับ แต่ยังต้องใช้เวลาสังเกตการณ์อีกราวหนึ่งสัปดาห์ไปจนถึงครึ่งเดือน ฉะนั้น พวกเขาจึงยังไม่ปล่อยให้อันฉีออกจากที่นี่ทันที

พอเสี่ยวซื่อทำงานเสร็จ ก็เหลือบดูเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เขาตกใจมาก ต้องรีบไปดูว่าลูกพี่กลับมาหรือยัง

บัดนี้ อันฉีกำลังนอนหลับในห้อง แต่เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวและเวียนหัว ราวกับว่าไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้น เธอมีไข้สูง แต่ขณะนี้เธอไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ และยิ่งไม่มีแรงจะลุกจากเตียงไปร้องเรียกคน

ประกอบกับในใจเธอไม่อยากเจอใคร จึงยังคงกอดผ้านวมพยายามทำให้ร่างกายอบอุ่น

เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งกลับมาถึงห้อง เขากำลังดื่มน้ำและคิดจะนั่งลงบนโซฟาพักผ่อน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามา"

เสี่ยวซื่อรีบเปิดประตูเข้าไป "ลูกพี่ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ลูกพี่รีบไปดูคุณอันฉีเถอะครับ!"

เนี่ยเหยียนเฟิงวางแก้วน้ำในมือทันที น้ำเสียงยากจะปิดบังความห่วงใย "เธอเป็นอะไรไป"

“ตอนกินข้าวเย็น ผมไปเรียกเธอ สังเกตเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนจะไม่สบายครับ”

เนี่ยเหยียนเฟิงคิดว่าวันนี้เธอตากลมเย็นบนยอดเขาหินตลอดบ่าย สุดท้ายก็เปียกฝนกลับมา เธอทรมานตัวเองอย่างนี้ ไม่ป่วยก็คงจะแปลก

เนี่ยเหยียนเฟิงลุกขึ้นออกไปดู เสี่ยวซื่อก็ตามเขาไปด้วย เนี่ยเหยียนเฟิงเคาะประตูห้องของอันฉี มองจากร่องประตูก็เห็นว่าในห้องปิดไฟมืดสนิท

"อันฉี เปิดประตูหน่อย" เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกชื่อเธอเสียงทุ้มต่ำ

แต่ภายในห้องเงียบกริบ เวลานี้อันฉีต้องอยู่ในห้องแน่ๆ ทำไมเธอถึงไม่ตอบล่ะ

“หรือว่าคุณอันฉีหลับไปแล้ว” เสี่ยวซื่อคาดเดา

"ไปหากุญแจมา" เนี่ยเหยียนเฟิงออกคำสั่ง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว