รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 933

เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้ว เธอพูดอย่างนี้จริงๆ เหรอ ผู้หญิงคนนี้พูดกับคนอื่นว่าพวกเขาสองคนเป็นเพียงเพื่อนกันงั้นเหรอ

"ไม่ต้องถามมากแล้ว" เนี่ยเหยียนเฟิงไม่อยากต่อความยาว

เสี่ยวซื่อมีไหวพริบรีบถอยไป เพียงแค่สงสัยเท่านั้น

อันฉีกำลังฝัน ในความฝัน เธอกลับเข้าเมืองแล้วและได้พบกับอันนั่ว เธอละอายใจที่จะเผชิญหน้า ในใจเอาแต่ตำหนิตนเองรู้สึกทุกข์ตรม จากนั้นภาพตัดสลับไปเป็นงานหมั้นของอันนั่ว เธอเห็นเนี่ยเหยียนเฟิงสวมชุดเจ้าบ่าวจูงมืออันนั่วเดินบนพรมแดง

อันฉียืนมองท่ามกลางแขกเหรื่อ ทันใดนั้น เนี่ยเหยียนเฟิงผละจากมือของอันนั่วแล้วเดินตรงมาหาเธอ เธอมองเลยเนี่ยเหยียนเฟิงไปก็เห็นน้ำตาแสนเศร้าของอันนั่วไหลริน กำลังมองเธอสายตาเจ็บปวดรวดร้าว ราวกับว่ากำลังตำหนิเธอ

"ขอโทษ... พี่ขอโทษ เสี่ยวนั่ว... พี่ผิดต่อเธอ" อันฉีในความฝันเอ่ยขอโทษแสนเจ็บปวดทรมาน

น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาของอันฉี หัวใจของเนี่ยเหยียนเฟิงก็เต้นแรง ผู้หญิงคนนี้กำลังเจ็บปวดกับเรื่องนี้มากขนาดนี้เชียวหรือ

เจ็บปวดมากจนเธอจมดิ่งกับการโทษตัวเองและไม่อาจปลดปล่อยตัวเองได้ กระทั่งขอโทษอันนั่วแม้ในความฝัน

"พี่จะไม่เจอเขาอีก พี่สัญญา...เสี่ยวนั่ว...ยกโทษให้พี่ด้วย..." อันฉียังคงพูดต่อไปในความฝัน ราวกับว่าเธอตกอยู่ในห้วงความฝันนี้ และไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่อาจหนีพ้น

สายตาเนี่ยเหยียนเฟิงจ้องมองสีหน้าเจ็บปวดของเธอ เขาดึงกระดาษทิชชูข้างๆ มาเช็ดเหงื่อซึมที่หน้าผากให้เธอ เพราะเขาทำเช่นนั้น ทำให้อันฉีตื่นขึ้นจากความฝัน

ดวงตาที่น้ำตาคลอเบ้าจ้องมองนัยน์ตาที่ลึกซึ้งและกังวล ความตกใจฉายวาบในดวงตา ร่างกายสั่นสะท้าน เธอยื่นมือออกไปปัดมือของเขาที่เช็ดเหงื่อให้ "ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ"

อันฉีมองเข็มฉีดยาที่แขน แล้วมองตัวเองบนเตียงคนไข้ เธอหันไปพูดกับเนี่ยเหยียนเฟิงว่า "ฉันดูแลตัวเองได้ คุณไปพักผ่อนเถอะ!"

เนี่ยเหยียนเฟิงถอนหายใจเบาๆ รู้สึกจนใจ ได้แต่มองเธอเท่านั้น

เธอไม่คิดจะให้โอกาสเขาได้ดูแลด้วยซ้ำ

“ไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนี้เชียวเหรอ”