รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 934

เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงสะกดความเจ็บปวดข้างหลังเขาก็หันไปมอง พอเห็นอย่างนั้นก็รีบสาวเท้ากลับไป เขาก้มลงมองหญิงสาวใบหน้าซีดเซียวที่กำลังกดหน้าอก น้ำเสียงของเขาไม่อาจซ่อนความกังวลที่มีอยู่ท่วมท้นได้ "คุณเป็นอะไรไป"

"มันเจ็บ... มันเจ็บที่หัวใจ" อันฉีรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“โอเค ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ผมไม่ไปแล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงปรับน้ำเสียงอ่อนลง และกระซิบขอโทษเธออย่างอดกลั้น “ผมขอโทษ”

อันฉีตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า และสัมผัสแววตาที่อ่อนโยนของเขา ราวกับว่าอยู่ที่ตำแหน่งของหัวใจ เส้นเลือดที่ตึงแน่นค่อยๆ คลายออก ความเจ็บปวดค่อยๆ จางหายไป ไม่เจ็บปวดอีกแล้ว

หรือว่าสาเหตุที่เมื่อกี้เจ็บปวดหัวใจอย่างรุนแรงเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้

อันฉีเงยหน้าขึ้นมองเนี่ยเหยียนเฟิง เขาก็กำลังมองมาที่เธออย่างจดจ่อ เวลาราวกับหยุดนิ่ง

เธอเห็นความสำนึกผิดฉายในดวงตาของชายหนุ่ม ทันใดนั้นเธอก็น้ำตาไหลพราก

มันเป็นความรู้สึกหมดหนทาง ช่างสิ้นหวังเหลือเกิน

ไปจากเขาก็ไม่ได้ อยู่ใกล้เขาก็ไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าควรจะวางเขาไว้ตรงไหนดี

เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงนั่งลงดูแลเธอ รู้สึกผิดหวังกับท่าทางเย็นชาที่เขาเพิ่งทำลงไป เธอเพิ่งมีไข้สูง จิตใจอ่อนแอ และการทำงานของร่างกายทุกด้านอ่อนแอ แต่เขาทำกับเธออย่างนี้ในเวลานี้ แน่นอนว่าเธอยิ่งเจ็บปวด

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเธอหลุบตาลง น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มทีละหยด เขาหยิบกระดาษทิชชูแล้วยื่นให้เธอ อันฉีเอื้อมมือไปรับแล้วหลับตาลง สมองยังคงมึนงง และแม้แต่หัวใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดไม่สบาย

อันฉีไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเปราะบางอย่างนี้ เหมือนเด็กที่ต้องคอยได้รับการปกป้องดูแล

ขณะเดียวกัน ท่าทีไร้เยื่อใยของเนี่ยเหยียนเฟิงก็ทำให้เธอรู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าจู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ทำเป็นคนแปลกหน้า

เพราะฤทธิ์ยาประกอบกับมีไข้ ความง่วงนอนก็ตามมา อันฉีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะผ้าห่มค่อนข้างบาง เธอจึงนอนขดตัว