รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 936

อันฉีดื่มน้ำอึกๆ น้ำตาจู่ๆ ก็ไหลพราก เธอวางแก้วน้ำลง นั่งลงบนโซฟาปิดหน้าร่ำไห้เหมือนเด็กเล็ก

อันฉีไม่รู้ว่าที่มุมหนึ่งของห้องมีกล้องหมุนเหมือนดวงตาเฝ้าดูทุกมุมห้อง

ขณะนี้ ในเมืองเล็กๆ ห่างจากฐานฝึกราวสองชั่วโมง รถออฟโรดสีดำคันหนึ่งจอดใต้ต้นไม้ที่ไม่สะดุดตา ชายหนุ่มในรถกำลังจ้องมองหญิงสาวบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ดูเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นในห้องของเขาก็กำหมัดแน่น

เธอเสียใจขนาดนี้เชียวเหรอ เขาเป็นฝ่ายจากไปตามที่ใจเธอต้องการแล้ว เธอยังไม่มีความสุขอีกหรือ

ขณะนี้เอง บนหน้าจอ อันฉีอยากจะลุกขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่าง เธอเพิ่งจะยืนขึ้น ชายหนุ่มก็คาดเดาได้ว่าเธอจะชนโต๊ะ จึงร้องเตือนผ่านหน้าจอ "ระวัง"

แต่อย่างที่คาดไว้ หญิงสาวบนหน้าจอทำเหมือนที่เขาคาดไว้ อันฉีไม่ได้สังเกตมุมโต๊ะของโซฟา เข่าจึงกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะอย่างจัง

เธอทรุดลงนั่งยองๆ เพราะเจ็บปวด ส่วนชายหนุ่มที่มองหน้าจอก็ถอนหายใจอย่างกระวนกระวาย ความรู้สึกแบบนี้ที่เห็นเธอบาดเจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาจ้องมองหญิงสาวบนหน้าจอที่กำลังม้วนขากางเกง

ตำแหน่งที่ถูกชนตรงกับบริเวณที่มีบาดแผลตอนที่เธอบาดเจ็บครั้งก่อน ตอนนี้แผลเก่าบวกกับแผลใหม่ หัวเข่ามีแต่รอยช้ำเลือดเป็นจ้ำๆ

บนหน้าจอ อันฉีกลับนิ่งเฉยและเข้มแข็ง เหม่อมองบาดแผล ราวกับว่าเธอไม่ต้องการรักษาบาดแผลด้วยซ้ำ

เธอมัวแต่ทำอะไรอยู่ เนี่ยเหยียนเฟิงรอเธอไปหยิบกล่องยาอย่างกระวนกระวาย แต่รออยู่ห้าหกนาที ผู้หญิงคนนั้นยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน หรือว่าเธอไม่รู้ว่ากล่องยาอยู่ตรงไหน

นอกจากอันฉีจะไม่ขยับแล้ว ยังคร้านจะสนใจบาดแผล จุดที่เจ็บที่สุดไม่ใช่เข่าของเธอ หากแต่เป็นในหัวใจของเธอต่างหาก กลับกัน เมื่อมองแผลที่หัวเข่า เธอคิดถึงครั้งก่อนที่เนี่ยเหยียนเฟิงคุกเข่าลงเพื่อห้ามเลือดและพันแผลให้เธอ ตอนนี้เธอจมอยู่ในห้วงความทรงจำ

ผู้หญิงคนนี้ไม่คิดจะทำแผลเหรอ หัวเข่าชนจนแผลใหญ่ขนาดนี้ เธอยังนั่งเหม่ออะไรอยู่

เนี่ยเหยียนเฟิงถอนหายใจ ในที่สุด เขาก็เคาะนิ้วบนแป้นพิมพ์สองสามครั้ง แล้วพูดเสียงต่ำกับหน้าจอ "กล่องยาอยู่ในตู้ ไปหยิบเองได้เลย"