รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 996

เนี่ยเหยียนเฟิงเผชิญหน้ากับทหารชายขี้เมาที่มาทักทายเขา เนี่ยเหยียนเฟิงตอบโต้ด้วยน้ำเสียงหยาบตามปกติของทหารรับจ้างฮั้ว อีกฝ่ายยังยัดขวดเหล้าที่เขาเพิ่งถือไว้ในอ้อมแขน และบ่นว่าเหล้าที่เพิ่งให้นั้นรสชาติแย่มาก

เนี่ยเหยียนเฟิงยิ้มและขอบคุณแล้วเขาก็เดินหน้าต่อไป เป้าหมายของเขาไม่ใช่เพื่อเอาเหล้าแต่เพื่อหาอุปกรณ์จ่ายไฟ ในที่สุด เขาก็มาจนถึงทางแยก เขาจ้องมองที่ประตูบานหนึ่ง เขาเดินไปเคาะประตู

มีคนข้างในเปิดประตู และเนี่ยเหยียนเฟิงถือเหล้าไว้ในมือแล้วพูดกับเขาว่า “ฉันจะเอาเหล้าที่เพิ่งได้มาให้แก”

เมื่อคนข้างในเห็นเขา สายตาจึงเกิดหวาดระแวง เพราะเขาไม่เพียงแต่ควบคุม แต่ยังจัดการอุปกรณ์ตรวจสอบที่นี่ด้วย เขาคิดว่าที่นี่ไม่มีหน้าตาแบบตะวันออก

เพียงหนึ่งวินาทีที่จ้องหน้ากันเนี่ยเหยียนเฟิงก็เคลื่อนไหวทันที เขาต่อยเข้าไปที่กลางหัวของฝ่ายตรงข้าม ยังไม่ทันได้ตอบโต้ เขาก็พาคนนั้นเข้าไปที่ห้องจ่ายไฟแล้วปิดประตูล็อคข้างในไว้

“แกเป็นใคร”ชายคนนั้นตะโกนเสียงดังแล้วเอื้อมมือไปชักปืนออกมาแต่เนี่ยเหยียนเฟิงมือเร็วกว่า เขาไม่ปล่อยให้ชายคนนี้ได้ยิงปืน หมัดอันแหลมคมของเขาพุ่งเข้าใส่ ซึ่งชายคนนี้ทรุดลงตั้งแต่แรกหลังจากต่อยไม่กี่ครั้งเขาก็รู้สึกเวียนหัวแล้ว สุดท้ายเนี่ยเหยียนเฟิงก็กระแทกขวดใจมือของเขาจนแตกแล้วแทงเข้าไปที่หลอดเลือดแดงของชายคนนั้น

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินไปที่อุปกรณ์จ่ายไฟและเปิดประตูกล่องออกมองดูสายไฟที่ซับซ้อนกับอยู่ภายใน เขาหยิบกาน้ำในมือเกลียวฝาแล้วเทมันลงไปจากนั้นประกายไฟก็พุ่งออกมาในทันที แรงดันไฟฟ้าในห้องจ่ายไฟก็ดับลงเปลี่ยนเป็นความมืด

เนี่ยเหยียนเฟิงเปิดประตู ภายนอกมืดสนิท มีเสียงก่นด่าสาปแช่งและขว้างปาสิ่งของเห็นได้ชัดว่าทหารในถ้ำใหญ่ด้านนอกไม่พอใจมากที่ไฟฟ้าดับกะทันหัน

มุมปากของเนี่ยเหยียนเฟิงกระตุกขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็ยิงเข้าไปในห้องโถงหลายนัด

มีเสียงกรีดร้องหลายครั้งและคนที่อยู่ในความมืดก็ชักปืนออกมาทีละคน ในความมืดมีเพียงประกายไฟปืนเท่านั้นที่ดับลง กระสุนเด้งออกมาจากผนังถ้ำโดยรอบ ทั้งถ้ำกลายเป็นทุ่งสังหารหมู่รูปร่างคล้ายมนุษย์ภายใต้ความมืดมิดทุกคนก็สูญเสียทิศทางปและการตัดสินใจในความมืด

มีเพียงกระสุนเท่านั้นที่สั่นไหวอย่างต่อเนื่องและเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นทีละนัด ทั้งสาปแช่งและซักถาม แล้วเสียงกรีดร้องนั้นก็ค่อยๆ ลดลงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ จนน่าสะอิดสะเอียน

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นทางด้านซ้ายของความมืด ชายคนนั้นก็แทบจะไม่หันไปมอง การยิงที่แม่นยำของเขาทำให้ชายคนนั้นตาย เขาคุกเข่าลงต่อหน้าทหารรับจ้างฮั้วที่ยังมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียว และถามด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ไมเคิลอยู่ไหน”

“อยู่…อยู่ที่ฐานทัพด้านหลัง”

เนี่ยเหยียนเฟิงฆ่ามันด้วยมือของเขาเอง เขาเหมือนชายที่กลับมาจากนรก เขาเดินออกจากถ้ำเมฆดำเหนือหัวของเขาสลายไปเผยให้เห็นแสงจันทร์จางๆ กะพริบไปมาส่องบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

สีหน้าของเขาเย็นกว่าหิมะบนหน้าผาสามแห่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด

เห็นแล้วว่านี่เป็นเพียงสถานที่ที่ไมเคิลยกทัพมา แต่จริงๆ แล้วเขาซ่อนตัวอยู่ในฐานทัพด้านหลัง เนี่ยเหยียนเฟิงย่อตัวลงหยิบปืนขึ้นมาจากพื้นเติมกระสุนอย่างชำนาญ จากนั้นร่างของเขาก็หายไปจากสถานที่ห่างไกล