รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 997

ครึ่งชั่วโมงต่อมาคนของกัปตันหลิวไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาเป็นผู้นำทีมโรยตัวลงมาบนพื้นด้วยตนเอง แต่หลังจากที่พวกเขาพบทหารรับจ้างฮั้วสองคนบนพื้นหิมะแล้ว พวกเขาก็ปีนขึ้นไปบนหน้าผาอย่างเงียบๆ และเมื่อขึ้นไปถึงด้านบน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยอยู่ในถ้ำ พวกเขาเข้าไปข้างใน และตอนที่ออกมา สีหน้าของทุกคนแลดูตกตะลึงปนเหลือเชื่อ

กัปตันเนี่ยของพวกเขากวาดล้างกลุ่มคนมากกว่าร้อยคนในเวลาอันสั้น

ราวกับเป็นการมีอยู่ของเทพเจ้า

“เจ้าเด็กบ้านี่นำหน้าเราอีกแล้ว ดูว่าเขาทิ้งข้อมูลอะไรไว้หรือเปล่า”

“เรามีเบาะแสของกัปตันเนี่ยแล้ว เขาฝากข้อความไว้ให้เราว่าไมเคิลอยู่ที่ฐานทัพด้านหลัง และดร.เฉินก็ถูกขังไว้ที่นั่น”

“รีบไปช่วยเขา”กัปตันหลิวโบกมือ ทีมใหญ่ก็รีบออกเดินทางทันที

เนี่ยเหยียนเฟิงได้พบสถานที่ที่ทำให้ได้เปรียบแล้ว และได้สังเกตการณ์สถานการณ์อยู่ด้านหลัง เห็นว่ามีฐานทัพที่สร้างด้วยตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่ ตอนนี้ภายในนั้นมีแสงที่สว่างจ้า

เนี่ยเหยียนเฟิงได้รับคำสั่งจากกัปตันหลิวไม่ให้จัดการคนเดียว ต้องรอให้พวกเขามาถึงเพื่อวางแผนการรบ

ถ้าหากไม่มีการสนับสนุนของกองหน้า กองทหารที่ประจำการในฐานนี้จะอ่อนแอลงอย่างมาก และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังเสริมทั้งหมดที่พวกเขายกมานั้นตายไปแล้ว

ในที่สุดกองหน้าของเนี่ยเหยียนเฟิงก็มาถึง กัปตันหลิวตบไหล่เขาเบาๆ แม้ว่าจะไม่มีการสื่อสารใดๆเลยก็ตาม แต่แค่สบตากันก็รู้ทันทีว่ากัปตันหลิวรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากกับความทุ่มเทของเขาในการปฏิบัติการครั้งนี้

เป็นเพราะเขา แผนทั้งหมดจึงคืบหน้าอย่างรวดเร็ว และความหวังในชัยชนะก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

โดรนเริ่มสอดแนมในเวลากลางคืนรวมถึงโดรนขนาดเล็กเท่าแมลงปอได้เข้าไปในฐานทัพอย่างระมัดระวัง

“กองกำลังทหารตอนนี้มีประมาณสามสิบนาย”

“เราต้องเคลื่อนไหวให้เร็วกว่าเดิม เพราะไมเคิลอาจจะรู้ว่ากองหน้าได้หายไปแล้วได้ทุกเมื่อ ถึงตอนนั้นมันจะส่งผลเสียต่อ ดร.เฉิน

นักวิจัยสองคนชี้ไปทางตู้คอนเทนเนอร์ตู้หนึ่งอย่างสั่นเทา “นั่น…ทางนั้น”

“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ”เนี่ยเหยียนเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่าจะไว้ชีวิตพวกเขา นักวิจัยทั้งสองจึงรีบไปที่รถที่ใกล้ที่สุดแล้วแล่นรถออกไปทันที

เดิมทีพวกเขาเองก็ถูกบังคับให้มาที่นี่ เนี่ยเหยียนเฟิงเข้าใกล้ตู้รถที่ดร.เฉินอยู่ มองผ่านหน้าต่างด้านข้างที่เปิดอยู่เข้าไปก็เห็นเพียงแสงไฟที่สว่างไสว มีการสร้างห้องทดลองอย่างง่ายๆ ดร.เฉินถูกจับตาดูในขณะที่ทำงาน และในตอนนี้นี่เองที่เนี่ยเหยียนเฟิงเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านข้าง

อายุอานามประมาณห้าสิบต้นๆ ผมสีขาวทั้งศีรษะ แต่ทั่วทั้งตัวกลับเต็มไปด้วยไอสังหาร เขาคือไมเคิลคนที่เนี่ยเหยียนเฟิงต้องการฆ่ามากที่สุด

ดร. เฉินกำลังจัดเอกสารที่อยู่บนตู้ให้เป็นระเบียบอย่างตื่นตระหนก และปืนยังจ่อที่เอวของเขาอยู่ตลอด ทำให้เขาลนลาน

เนี่ยเหยียนเฟิงสามารถฆ่าไมเคิลได้ด้วยกระสุนนัดเดียวในตอนนี้ แต่เพื่อช่วยชีวิตดร.เฉิน เขาจึงทำได้เพียงต้องยับยั้งตัวเอง ระงับความเกลียดชังภายในใจ

ในที่สุดกลุ่มของพวกเขาก็กวาดล้างจนหมด แล้วมุ่งไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่ใกล้ที่สุด ในที่สุดเนี่ยเหยียนเฟิงก็ไม่อาจรอได้อีกต่อไป เขาหลบอยู่ที่มุมหนึ่งและจัดการกับทหารที่อยู่ใกล้ดร.เฉินมากที่สุด ดร.เฉินหันมาด้วยความตกใจ เนี่ยเหยียนเฟิงจึงพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ดร.เฉิน ผมมาช่วยคุณ ไปกับผมเร็ว”