ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 100

เฉินจื่ออานมีแรงเยอะ เหมาะกับการทำงานนี้อย่างมาก

ตอนที่ลู่ม่านผัดทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว เฉินจื่ออานก็บดใกล้จะหมดแล้วเหมือนกัน ลู่ม่านรวมผงที่คิดว่าเป็นผงเครื่องเทศสิบสามชนิดไว้ด้วยกัน จากนั้นก็เริ่มทำอาหารเย็น

ประเด็นคือเพื่อให้เครื่องเทศแสดงออกมาชัดเจนมากขึ้น ดังนั้นอาหารเย็นในวันนี้ ลู่ม่านตั้งใจทำแบบรสอ่อน

มีพวกผัดผักกาดขาว เต้าหู้ผัดต้นหอม และไข่เจียว ลู่ม่านไม่ได้ทำเนื้อเลยสักจาน!

ตอนที่อาหารมาวางบนโต๊ะ เฉินจื่ออานก็อึ้งมาก รอลู่ม่านออกมาจากห้องครัว เขาก็รีบเดินไปหานางทันที

“อาจารย์โจวอยู่ในบ้าน พวกเราทำอาหารธรรมดาเกินไปหรือเปล่า?”

ลู่ม่านอมยิ้มแล้วพูดว่า “เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”

อาจารย์โจวกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร ยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉย ลู่ม่านก็เป็นเหมือนปกติ จัดวางอาหารให้อาจารย์โจวหนึ่งโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลงรออาจารย์โจวกินก่อน

เพราะในบ้านไม่มีคนนอก ดังนั้นลู่ม่านไม่ได้แยกโต๊ะชายหญิงเหมือนที่บ้านเฉิน อาจารย์โจวก็ไม่ใช่คนหัวโบราณดื้อรั้นอะไร

อาจารย์โจวคีบเต้าหู้เข้าปาก วินาทีต่อมาเขาก็หยุดเคี้ยว แล้วมองดูเต้าหู้ตรงหน้าอย่างตั้งใจ

เต้าหู้จริงๆเหรอ!

“แม่นางใช้ผงเครื่องเทศที่ผัดทั้งบ่ายนั้นมาทำเต้าหู้เหรอ?”

อาจารย์โจวฉลาดมาก แค่แป๊บเดียวก็เดาถูกแล้ว

เฉินจื่ออานเห็นดังนี้ ก็รีบคีบอาหารเข้าปาก อร่อยมากจริงๆ เต้าหู้ธรรมดากลับผัดออกมาเหมือนรสชาติของเนื้อ เขาคีบผักกาดขาวมากิน

หอมหวานอร่อยมาก แตกต่างกับผัดผักกาดที่เคยกินในเมื่อก่อนมาก

เขามองดูลู่ม่านอย่างตกตะลึง ผงเครื่องเทศเมื่อตอนบ่ายกลับเจ๋งกว่าผงเครื่องเทศห้าชนิดมาก

“ใช่แล้ว!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์คิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

อาจารย์โจวคีบขึ้นมาชิมอีกครั้ง “อร่อยมาก แม่นางช่างเก่งเหลือเกิน”

ลู่ม่าน “……” อาจารย์โจวจะชมก็ชมแบบตรงๆเลยนะ!

เห็นว่าพวกเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ลู่ม่านก็คีบอาหารเข้าปากหนึ่งคำ รสชาติใช้ได้ทีเดียว แต่กินเยอะๆก็จะมีรสชาติขมออกมา

ดูท่าแล้ว คงจะมีส่วนประกอบบางอย่างที่ใส่ผิด

หลังจากที่กินหมดแล้ว ลู่ม่านก็ผสมกันอีกครั้ง แต่ว่า ครั้งนี้ก็ยังล้มเหลวอยู่ดี

จนกระทั่งตอนที่พักผ่อน ลู่ม่านก็ยังคิดไม่หยุด เฉินจื่ออานปิดตาของนางไว้ “ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ”

ลู่ม่านปล่อยให้เขาปิดตาของนางไป สักพักใหญ่ก็พูดว่า “จื่ออาน เจ้าไม่รู้สึกแปลกกับรสชาติบ้างเลยเหรอ?”

เฉินจื่ออานพยักหน้า แต่สักพักก็ส่ายหัว “เหมือนจะมีรสชาติขมนิดหน่อย”

ดูสิ ลู่ม่านรู้ว่า พวกเฉินจื่ออานไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อน ดังนั้นตอนแรกที่กินก็ตะลึงกับรสชาติความอร่อยของมัน แต่ว่า พอกินไปสักพัก ก็จะรู้สึกถึงรสชาติที่ขมและฝาด

“ดูท่าแล้วยังต้องปรับปรุงอีกเยอะเลย” ลู่ม่านเอ่ยขึ้น หลังจากที่นางมาที่นี่แล้ว โดยรวมแล้วก็ยังถือว่าราบรื่นดี นางลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา ที่บางครั้งก็ต้องเจอกับอุปสรรคบ้าง

แต่ว่า จะกลัวอุปสรรคไปทำไมกัน? ใช่ว่านางจะไม่เคยเจอเสียหน่อย?

ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน นางเป็นเด็กกำพร้ายังสามารถทะลุขีดจำกัดของตัวเองได้เลย และตอนนี้ นางก็มีเฉินจื่ออานอยู่เคียงข้างด้วย

พอคิดได้แบบนี้แล้ว ลู่ม่านก็ถึงหลับตานอน หารู้ไม่ รอนางนอนหลับแล้ว ผู้ชายที่อยู่ข้างๆก็แอบลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปที่ห้องครัว

เพราะไม่มีพริกไทย ลู่ม่านจึงเพิ่มเครื่องเทศอย่างอื่นเข้าไปแทน

ตอนเช้าเป็นบะหมี่น้ำ ลู่ม่านใส่ผักกาดและต้นหอมเข้าไปเพิ่ม

ตอนที่กำลังจะเสร็จ ก็ใส่ผงเครื่องเทศสิบสามชนิดเข้าไปเพิ่ม

ครั้งนี้ทำเสร็จแล้ว ลู่ม่านลองชิมเองก่อน รสชาติเหมือนกับในโลกปัจจุบันเลย ขาดแค่พริกไทยเท่านั้น

แต่ว่านี่ก็เพียงพอมากแล้ว เพียงพอต่อการเอาออกไปให้พวกเขาชิมแล้วล่ะ

พอคิดได้ดังนี้แล้ว ลู่ม่านก็ใช้โอกาสตอนที่เฉินจื่ออานมีเวลาว่างตอนบ่าย ไปที่ตำบลด้วยกัน

ผู้ดูแลร้านช่ายช่วงนี้มีความสุขมาก เพราะดึงลู่ม่านมาทำงานด้วยกันได้ ตอนนี้จวงลี่จ้งจึงชื่นชมในตัวเขามาก

ตอนที่พวกลู่ม่านมา ผู้ดูแลร้านช่ายกำลังสั่งงานพนักงานในร้านอยู่ “วันนี้ คุณชายรองเชิญแขกสำคัญมา พวกเจ้าต้องกระปรี้กระเปร่าเข้าไว้”

ลู่ม่านเห็นดังนี้ก็มองไปยังภัตตาคารเฟิ่งหลาย

ภัตตาคารเฟิ่งหลายดูอลังการอยู่แล้ว แต่พวกเขากลับตกแต่งเพิ่ม ดูท่าแล้วคงจะเป็นแขกสำคัญจริงๆ

รอผู้ดูแลร้านพูดจบแล้ว ก็ถึงหันกลับมาเห็นลู่ม่านกับเฉินจื่ออานมา

เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “พวกเจ้ามาแล้วทำไมไม่พูดเลยล่ะ”

“เจ้ากำลังยุ่งอยู่เลยนี่?” ลู่ม่านพูด “วันนี้มีแขกสำคัญเหรอ?”

“ใช่!” ผู้ดูแลร้านช่ายพยักหน้า “คุณชายรองสั่งมาว่า จะต้องต้อนรับด้วยธรรมเนียมที่สูงที่สุด ข้าก็เลยยุ่งจนหัวโตเลย!”

ลู่ม่านตาเป็นประกาย “งั้นเจ้าเตรียมจะทำอาหารอะไรล่ะ?”