ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 136

เฉินจื่อคังราวกับเพิ่งมองเห็นเฉินจื่ออาน หัวเราะอย่างเยาะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาม ไม่สิ ผู้จัดการเฉิน เจ้ามาช่วยตระกูลจวงในฐานะอะไร? ข้าอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว ข้ารอเจ้ามาช่วยข้าอยู่ตลอด แต่เจ้าก็ไม่มา ตอนนี้ข้าหาทางช่วยเหลือตนเองได้แล้ว ทำให้เสื่อมเสียหน้าตาเจ้านายของเจ้าหรือ?”

เจ้านาย? พูดเหน็บแนมว่าเฉินจื่ออานเป็นบ่าวใช้หรือ?

เฉินจื่ออานกำหมัดต่อยเฉินจื่อคัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อไปข้าจะไม่ใช่พี่สามของเจ้าอีกต่อไป แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ได้ออกจากบัญชีตระกูล เจ้าประกาศว่าตนเองเป็นคนมีความรู้มีการศึกษา แล้วเจ้าใช้คำพูดแบบนี้กับพี่สามของเจ้าหรือ?”

พูดเสร็จ แล้วก็ต่อยไปอีกหนึ่งหมัด

เดิมเฉินจื่อคังก็เป็นคนร่ำเรียน อ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง บวกกับตอนนี้ติดคุกอยู่ตั้งนาน ยิ่งไม่มีแรงอะไรเลย ถูกเฉินจื่ออานต่อยอย่างไม่มีแรงตอบโต้

เฉินจื่ออานเจ็บปวดใจอย่างมาก หลังจากต่อยไปสองหมัด ตาแก่เฉินอดไม่ได้ไปดึงมือเฉินจื่ออานไว้

“จื่ออาน ไม่ต้องต่อยแล้ว จื่อคังผิดแค่ไหน ยังไงก็เป็นน้องสาวของเจ้า”

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเขาไม่ใช่น้องชายของข้า? ท่านคิดว่าข้าจะรีบเดินทางจากหมู่บ้านไป่ฮัวมาถึงที่นี่เพื่อรองรับอารมณ์แบบนี้หรือ?”

ตาแก่เฉินพูดไม่ออก ส่วนเฉินจื่อคังที่ถูกต่อยยังคงแสดงสีหน้าไม่พอใจ

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้ไหมว่า เพื่อช่วยเจ้าในครั้งนี้ พ่อกับแม่แทบจะใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มี? ตอนที่ข้ารีบมาจากหมู่บ้านไป่ฮัว พ่อป่วยจนอาการแย่แล้ว พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ไม่รู้หายสาบสูญไปไหน สิ่งของทั้งหมดของพ่อแม่ล้วนเอาไปจำนำหมด เพียงเพื่อช่วยเจ้าออกมา แล้วเจ้าล่ะ? จนถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังคิดว่าตนเองไม่ผิดหรือ? บทความฉบับนั้นของเจ้า ข้าเคยไปหาอาจารย์โจวแล้ว ได้เทียบกับของเขาแล้ว เหมือนกันทุกประการ เจ้าจะอธิบายยังไง?”

ตอนที่เฉินจื่อคังได้ยินคำพูดครึ่งแรก ในที่สุดบนใบหน้าก็มีท่าทีรู้สึกผิด แต่เมื่อฟังจนถึงประโยคหลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มพูดเถียงขึ้นมาอีกว่า “ข้าไม่ได้ลอก”

“พ่อ เจ้าพูดสิ” เฉินจื่ออานพูดจนเหนื่อยแล้ว จึงยกให้ตาแก่เฉินพูดต่อ

ถึงแม้ตาแก่เฉินจะแกล้งทำเป็นโง่มาตลอด แต่เขาไม่ได้โง่จริงๆ จนถึงเวลาแบบนี้เขารู้ถึงความร้ายแรงหนักเบา

และแล้ว ตาแก่เฉินอ้าปาก ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยการต่อสู้และโศกเศร้า เนิ่นนาน เขาค่อยยื่นมือที่สั่นเทาจับมือเฉินจื่อคังไว้

“จื่อคัง เชื่อฟังพ่อ พูดความจริงเถอะ?”

เฉินจื่อคังมองดูตาแก่เฉินอย่างตกตะลึงพร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อ.....”

“ข้าเห็นหมดแล้ว” ความหวังครึ่งชีวิตของตาแก่เฉิน เมื่อตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ได่พังทลายลงอย่างกะทันหัน พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่อคัง เชื่อฟังพ่อ เรื่องจบแล้วเราก็กลับบ้าน”

“ข้าไม่ยอม” เฉินจื่อคังตะคอกพูดขึ้นว่า “หากเป็นเช่นนี้จริง ชั่วชีวิตนี้ของข้าก็จบสิ้นแล้ว ฮ่องเต้ไม่มีทางยอมให้คนที่เคยมีประวัติลอกข้อสอบเข้าร่วมสอบอีกครั้ง”

“จื่อคัง” ตาแก่เฉินจะไม่รู้หรือ ก็เพราะรู้เขาถึงได้เจ็บปวดใจ

ทั้งบ้านเก็บหอมรอมริบอยู่อย่างประหยัดมัธยัสถ์มากว่าหลายสิบปี ในที่สุดก็ถึงเวลาเกือบได้เฉิดฉายมีเกียรติยศศักดิ์ศรี เขาก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้

“คนเรายังมีชีวิตอยู่สำคัญที่สุด บรรพบุรุษของเรามีคำกล่าวไว้ว่า ตราบใดที่ขุนเขาเขียวขจียังอยู่ อย่าได้กลัวไม่มีฟืนเผาไม่ใช่หรือ? หรือเจ้าอยากให้ข้ากับแม่เจ้าส่งเจ้าไปก่อนหรือ?”

คำพูดประโยคนี้คงจะพูดกระทบจิตใจของเฉินจื่อคัง ในที่สุดเขาก็หันกลับมากอดตาแก่เฉิน แล้วก็ร้องห่มร้องไห้

ตอนที่ออกมา ตาแก่เฉินแลดูแก่ไปแล้วสิบปี

ไม่ได้ไปที่ไหนอีก หลังจากพวกเฉินจื่ออานเสร็จธุระแล้วก็กลับมาที่โรงเตี๊ยม พวกเฉินหลี่ซื่อต่างรออยู่ที่ด้านนอกประตู มองเห็นพวกเขากลับมา เฉินหลี่ซื่อคว้าจับตาแก่เฉินไว้ทันที

“จื่อคังเป็นอย่างไรบ้าง?”

ตาแก่เฉินไม่ตอบ เพียงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “กลับห้อง”

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเห็นแบบนี้ จึงผ่อนฝีเท้าเดินช้าลง ตาแก่เฉินควรบอกความจริงให้เฉินหลี่ซื่อรู้แล้ว ไม่นานภายในห้องก็มีเสียงเฉินหลี่ซื่อร้องไห้ด้วยใจแทบแตกสลาย