ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 136

เฉินจื่อคังราวกับเพิ่งมองเห็นเฉินจื่ออาน หัวเราะอย่างเยาะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาม ไม่สิ ผู้จัดการเฉิน เจ้ามาช่วยตระกูลจวงในฐานะอะไร? ข้าอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว ข้ารอเจ้ามาช่วยข้าอยู่ตลอด แต่เจ้าก็ไม่มา ตอนนี้ข้าหาทางช่วยเหลือตนเองได้แล้ว ทำให้เสื่อมเสียหน้าตาเจ้านายของเจ้าหรือ?”

เจ้านาย? พูดเหน็บแนมว่าเฉินจื่ออานเป็นบ่าวใช้หรือ?

เฉินจื่ออานกำหมัดต่อยเฉินจื่อคัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อไปข้าจะไม่ใช่พี่สามของเจ้าอีกต่อไป แต่ตอนนี้ข้ายังไม่ได้ออกจากบัญชีตระกูล เจ้าประกาศว่าตนเองเป็นคนมีความรู้มีการศึกษา แล้วเจ้าใช้คำพูดแบบนี้กับพี่สามของเจ้าหรือ?”

พูดเสร็จ แล้วก็ต่อยไปอีกหนึ่งหมัด

เดิมเฉินจื่อคังก็เป็นคนร่ำเรียน อ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง บวกกับตอนนี้ติดคุกอยู่ตั้งนาน ยิ่งไม่มีแรงอะไรเลย ถูกเฉินจื่ออานต่อยอย่างไม่มีแรงตอบโต้

เฉินจื่ออานเจ็บปวดใจอย่างมาก หลังจากต่อยไปสองหมัด ตาแก่เฉินอดไม่ได้ไปดึงมือเฉินจื่ออานไว้

“จื่ออาน ไม่ต้องต่อยแล้ว จื่อคังผิดแค่ไหน ยังไงก็เป็นน้องสาวของเจ้า”

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเขาไม่ใช่น้องชายของข้า? ท่านคิดว่าข้าจะรีบเดินทางจากหมู่บ้านไป่ฮัวมาถึงที่นี่เพื่อรองรับอารมณ์แบบนี้หรือ?”

ตาแก่เฉินพูดไม่ออก ส่วนเฉินจื่อคังที่ถูกต่อยยังคงแสดงสีหน้าไม่พอใจ

เฉินจื่ออานหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้ไหมว่า เพื่อช่วยเจ้าในครั้งนี้ พ่อกับแม่แทบจะใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มี? ตอนที่ข้ารีบมาจากหมู่บ้านไป่ฮัว พ่อป่วยจนอาการแย่แล้ว พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ไม่รู้หายสาบสูญไปไหน สิ่งของทั้งหมดของพ่อแม่ล้วนเอาไปจำนำหมด เพียงเพื่อช่วยเจ้าออกมา แล้วเจ้าล่ะ? จนถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังคิดว่าตนเองไม่ผิดหรือ? บทความฉบับนั้นของเจ้า ข้าเคยไปหาอาจารย์โจวแล้ว ได้เทียบกับของเขาแล้ว เหมือนกันทุกประการ เจ้าจะอธิบายยังไง?”

ตอนที่เฉินจื่อคังได้ยินคำพูดครึ่งแรก ในที่สุดบนใบหน้าก็มีท่าทีรู้สึกผิด แต่เมื่อฟังจนถึงประโยคหลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มพูดเถียงขึ้นมาอีกว่า “ข้าไม่ได้ลอก”

“พ่อ เจ้าพูดสิ” เฉินจื่ออานพูดจนเหนื่อยแล้ว จึงยกให้ตาแก่เฉินพูดต่อ

ถึงแม้ตาแก่เฉินจะแกล้งทำเป็นโง่มาตลอด แต่เขาไม่ได้โง่จริงๆ จนถึงเวลาแบบนี้เขารู้ถึงความร้ายแรงหนักเบา

และแล้ว ตาแก่เฉินอ้าปาก ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยการต่อสู้และโศกเศร้า เนิ่นนาน เขาค่อยยื่นมือที่สั่นเทาจับมือเฉินจื่อคังไว้

“จื่อคัง เชื่อฟังพ่อ พูดความจริงเถอะ?”

เฉินจื่อคังมองดูตาแก่เฉินอย่างตกตะลึงพร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อ.....”

“ข้าเห็นหมดแล้ว” ความหวังครึ่งชีวิตของตาแก่เฉิน เมื่อตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ได่พังทลายลงอย่างกะทันหัน พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่อคัง เชื่อฟังพ่อ เรื่องจบแล้วเราก็กลับบ้าน”

“ข้าไม่ยอม” เฉินจื่อคังตะคอกพูดขึ้นว่า “หากเป็นเช่นนี้จริง ชั่วชีวิตนี้ของข้าก็จบสิ้นแล้ว ฮ่องเต้ไม่มีทางยอมให้คนที่เคยมีประวัติลอกข้อสอบเข้าร่วมสอบอีกครั้ง”

“จื่อคัง” ตาแก่เฉินจะไม่รู้หรือ ก็เพราะรู้เขาถึงได้เจ็บปวดใจ

ทั้งบ้านเก็บหอมรอมริบอยู่อย่างประหยัดมัธยัสถ์มากว่าหลายสิบปี ในที่สุดก็ถึงเวลาเกือบได้เฉิดฉายมีเกียรติยศศักดิ์ศรี เขาก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้

“คนเรายังมีชีวิตอยู่สำคัญที่สุด บรรพบุรุษของเรามีคำกล่าวไว้ว่า ตราบใดที่ขุนเขาเขียวขจียังอยู่ อย่าได้กลัวไม่มีฟืนเผาไม่ใช่หรือ? หรือเจ้าอยากให้ข้ากับแม่เจ้าส่งเจ้าไปก่อนหรือ?”

คำพูดประโยคนี้คงจะพูดกระทบจิตใจของเฉินจื่อคัง ในที่สุดเขาก็หันกลับมากอดตาแก่เฉิน แล้วก็ร้องห่มร้องไห้

ตอนที่ออกมา ตาแก่เฉินแลดูแก่ไปแล้วสิบปี

ไม่ได้ไปที่ไหนอีก หลังจากพวกเฉินจื่ออานเสร็จธุระแล้วก็กลับมาที่โรงเตี๊ยม พวกเฉินหลี่ซื่อต่างรออยู่ที่ด้านนอกประตู มองเห็นพวกเขากลับมา เฉินหลี่ซื่อคว้าจับตาแก่เฉินไว้ทันที

“จื่อคังเป็นอย่างไรบ้าง?”

ตาแก่เฉินไม่ตอบ เพียงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “กลับห้อง”

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเห็นแบบนี้ จึงผ่อนฝีเท้าเดินช้าลง ตาแก่เฉินควรบอกความจริงให้เฉินหลี่ซื่อรู้แล้ว ไม่นานภายในห้องก็มีเสียงเฉินหลี่ซื่อร้องไห้ด้วยใจแทบแตกสลาย

ลู่ม่านจับมือเฉินจื่ออานไว้ ทั้งสองคนต่างแอบถอนหายใจอยู่ในใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาเก็บข้าวของเตรียมที่จะกลับแต่เช้าแล้ว

เฉินจื่ออานรู้ว่าพวกเขาเหลือเงินไม่มากแล้ว จึงไปหาพร้อมพูดขึ้นว่า “เราเช่ารถไว้เยอะ กลับด้วยกันเถอะ”

“เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นมีเมตตา” เฉินหลี่ซื่อรอเฉินจื่ออานอยู่อย่างโหดเหี้ยม จากเรื่องของเฉินจื่อคังในครั้งนี้ ทำให้นางยิ่งเกลียดแค้นเฉินจื่ออาน ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเฉินจื่ออานเลยสักนิด แต่นางก็คิดว่าเป็นเพราะเฉินจื่ออานกีดขวางเฉินจื่อคัง

ตาแก่เฉินเห็นแล้วก็ถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่ออาน แม่ของเจ้าอารมณ์ไม่ดี เจ้าอย่าใส่ใจ พวกเราคนเยอะ เดินทางด้วยกันคงไม่สะดวกพวกเจ้าไปเองเถอะ”

ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสองของบ้านเฉินรักเฉินจื่อคังมากกว่ามาตลอด ตอนแรก เพื่อเป็นการรักษาหน้าตาของเฉินจื่อคัง แม้แต่ตอนที่เฉินจื่ออานขาหัก พวกเขาก็ยังขับไล่เขาออกมา เรื่องแบบนี้ยังสามารถกระทำออกมาได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ ตอนนี้เฉินจื่ออานเจริญรุ่งโรจน์ แม้แต่ขาก็รักษาหายแล้ว ต่างจากเฉินจื่อคังลูกสุดที่รักของพวกเขาที่เพิ่งออกมาจากคุกอย่างมาก

คนจิตใจคับแคบอย่างพวกเขาจะสามารถรับได้อย่างไร?

ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้จากไปทันที รอเมื่อรถม้าสีเขียวที่พวกตาแก่เฉินเช่าขับมาถึงหน้าประตูคุกศาลต้าหลี่ พวกเฉินจื่ออานแอบตามมาอยู่อย่างลับๆ

เห็นเฉินจื่อคังถูกปล่อยออกมา เฉินหลี่ซื่อกอดเฉินจื่อคังร้องไห้เสียงดัง

ภาพครอบครัวที่มีความสุขนั้น ทำให้เฉินจื่ออานรู้สึกแสบตา เมื่อก่อน เขานึกว่าที่ตนเองไม่เป็นที่ชื่นชอบ เป็นเพราะตนเองดีไม่พอ ตอนนี้เขาค่อยๆ กลายเป็นดีขึ้นแล้ว ก็ยังสู้เฉินจื่อคังที่กลายเป็นเลวไม่ได้

แต่ก็ถึงตอนนี้เขาค่อยรู้ว่า ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับดีหรือไม่ดีเลยจริงๆ

เมื่อมาถึงตรงประตูเมือง รถม้าของจวงลี่จ้งก็จอดอยู่ตรงนั้น

ผู้ดูแลร้านช่ายเดินมาพูดอธิบายขึ้นว่า “เมื่อคุณชายจัดการเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว ก็จะกลับไปจัดการงานที่หมู่บ้านไป่ฮัว”

เรื่องนี้ลู่ม่านพยักหัวรับรู้ แต่ก็ยังแปลกใจ จึงถามเกี่ยวกับผลตัดสินสุดท้ายของเฉินจื่อคัง

เหมือนอย่างที่พวกเขาคิดไว้ตั้งแต่แรก สุดท้ายหลังจากที่ฮ่องเต้มาถามด้วยตนเอง เฉินจื่อคังปฏิเสธคำให้การก่อนหน้านี้ ยอมรับความผิดทั้งหมดว่าตนเองโลภมากจนก่อให้เกิดการกระทำความผิด

เดิมฮ่องเต้โกรธมาก แต่อ๋องหนิงที่เป็นเพื่อนสนิทของจวงลี่จ้งช่วยพูดโน้มน้าว สุดท้าย ฮ่องเต้จึงประกาศว่าจะลบชื่อเฉินจื่อคังออกจากบัญชีการสอบไปตลอดกาล

ที่จริงนี่ถือเป็นผลที่ดีที่สุดแล้ว เฉินจื่ออานก็ไม่พูดอะไรอีก

ผ่านไปสามวัน ในที่สุดทุกคนก็กลับมาถึงหมู่บ้านไป่ฮัว

พวกเฉินจื่ออานเดินทางไวหน่อย ตอนที่กลับมาถึงบ้าน พวกตาแก่เฉินยังมาไม่ถึง

ทั้งที่พักและอาหารตลอดการเดินทางนี้ ทำให้ลู่ม่านเหนื่อยอย่างมาก หลังจากพูดคุยกับพวกเหยาซื่อสักพัก ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็กลับบ้านไปอาบน้ำนอน

นอนจนถึงกลางดึก สุดท้ายลู่ม่านก็ตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของอาหาร

นางวิ่งออกมาอย่างสงสัย แล้วก็เห็นเหอฮัวยิ้มหัวเราะให้กับนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าสาม ท่านฟื้นแล้วหรือ กับข้าวทำเสร็จแล้ว ท่านหิวหรือยัง?”

หลิวซื่อได้ยินเสียงจึงวิ่งออกมาจากในครัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าเจ้าชอบกินอะไร จึงทำเหมือนอย่างที่ทำที่บ้านเท่านั้นเอง ลองทานดู”

ด้านนอกประตู เฉินสือซ่วนอุ้มปลาตัวหนึ่งวิ่งเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าสาม ท่านตื่นแล้วหรือ? ข้าเพิ่งได้ปลามาจากในแม่น้ำ เย็นนี้กินปลาดิบกัน”

แม้แต่เซวียนเหนียงก็ออกมา ยิ้มอย่างอ่อนหวานพร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้ข้าได้ใบชามาใหม่ รสดีอย่างมาก เดี๋ยวข้าไปชงมา สามารถช่วยบรรเทาความเหน็ดเหนื่อย”

บรรยากาศแบบนี้ เป็นเหมือนอย่างบ้านในใจของลู่ม่านที่ผ่านมา