ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 157

แอบส่งซิกทางสายตาให้เฉินหลิ่วเอ๋อ แต่ใครจะรู้ว่า เฉินหลิ่วเอ๋อจะโง่ขนาดนี้

ลูกตาของเฉินจื่อคังแทบถลนออกมาอยู่แล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก แต่ลู่ม่านกลับสังเกตดูการกระทำของพวกเขาตลอดเวลา

ภายในห้องนี้ ตอนนี้ก็มีแต่คนนอกอย่างนางที่ไม่เป็นห่วงเฉินหลี่ซื่อเลยสักนิด ยังมีความคิดแบบคนปกติอยู่

และเฉินจื่ออานหลังจากที่โดนอ้างหลักศีลธรรมแล้ว ก็รู้สึกผิดต่อเฉินหลี่ซื่ออย่างมาก

กำลังคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นเฉินหลิ่วเอ๋อก็ร้องไห้โวยวายเสียงดัง เฉินหลี่ซื่ออดไม่ไหวบีบเฉินหลิ่วเอ๋อแรงๆ

เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถึงรู้ว่าแม่ตัวเองกำลังแกล้งสลบอยู่ จึงรีบหุบปากแล้วพูดว่า “พี่สาม แม่ล้มป่วยเพราะพี่คนเดียว คนอื่นต่างก็พูดว่า อาการป่วยทางใจต้องหมอทางใจมารักษา หรือว่าตอนนี้พี่ไม่ควรพูดปลอบใจแม่หน่อยเหรอ?”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “รีบพาแม่ส่งไปที่ร้านยาฉืออานก่อนเถอะ!”

เฉินหลิ่วเอ๋อรีบห้าม “แม่อายุมากแล้ว ร้านยาฉืออานก็อยู่ไกลขนาดนั้น แม่จะลำบากเดินทางไกลได้ยังไง? ก็แค่คำพูดปลอบใจ พี่ยังไม่ยอมพูด ถ้าพี่ตกลงคำของแม่ แม่ก็คงไม่ต้องล้มป่วยแบบนี้”

เฉินหลิ่วเอ๋อพูดอย่างเป็นธรรม เหมือนถ้าเฉินจื่ออานไม่รับข้อเสนอนี้ ก็จะกลายเป็นลูกอกตัญญูทันที

ลู่ม่านเม้มปาก เดินเข้าไปสังเกตดูเฉินหลี่ซื่อ ทันใดนั้นก็ร้องขึ้นอย่างตกใจว่า “นั่นคืออะไรน่ะ?”

เฉินหลิ่วเอ๋ออึ้ง มองดูสีหน้าที่ตื่นตกใจของลู่ม่าน ก็หวั่นใจขึ้นมา “มีอะไรที่ไหนกัน? เจ้าอย่ามาพูดจาไร้สาระนะ”

“พวกเจ้าไม่เห็นเหรอ?” ลู่ม่านยังทำท่าหวาดกลัวอยู่ “อยู่บนหนังตาของแม่ มีคนตัวเล็กใส่เสื้อแดงนั่งอยู่บนนั้น……ทำไมถึงไม่เห็นล่ะ เหมือนเถาฮัวเลย?”

ลู่ม่านทำท่ากลัวแล้วพูดว่า “เถาฮัวอยู่กับแม่ไม่ใช่เหรอ? นางลุกขึ้นมาแล้ว หลิ่วเอ๋อ นางกำลังเดินไปที่มือของเจ้าแล้ว”

“กรี๊ด!” เฉินหลิ่วเอ๋อรีบผลักเฉินหลี่ซื่อออกไป แล้วกระโดดขึ้นมา

ขนาดสีหน้าของเฉินจื่อฟู่ยังเปลี่ยนไปเล็กน้อยเลย เฉินจื่อคังก็ประหลาดเช่นกัน และเฉินจื่อฉายที่ได้ยินเสียงแล้วก็รีบวิ่งเข้ามา “เถาฮัวอยู่ไหน? อยู่ที่ไหน?”

ท่าทีของเฉินจื่อฉาย ทำให้บรรยากาศตึงเครียดมากกว่าเดิม

ลู่ม่านจึงเข้าไปจับแขนของเฉินหลี่ซื่อ “นี่ไง!”

“กรี๊ด!!!” ครั้งนี้คนที่กรีดร้องคือเฉินหลี่ซื่อ นางใช้แรงสะบัดมือของลู่ม่านออก แล้วพิงไปบนกำแพงด้วยใบหน้าแตกตื่น “อย่าแตะตัวข้านะ ไม่เกี่ยวกับข้า ไม่เกี่ยวกับข้า”

ลู่ม่านยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อครู่นางแค่อยากหลอกพวกนางจึงตั้งใจพูดชื่อใครสักคนออกมา แต่ในบ้านหลังนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่เถาฮัวที่ไม่อยู่ในบ้าน

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตอนพวกนางอยู่เมืองหย่งอานเกิดอะไรขึ้น แต่ทำให้เฉินจื่อฉายผิดหวังต่อคนในครอบครัวขนาดนี้ คงต้องเกี่ยวกับเถาฮัวแน่ๆ

เพราะเฉินจื่อฉายคงไม่เย็นชาต่อพ่อแม่ตัวเองเพื่อจ้าวซื่อหรอก คนที่ทำให้เขาทำแบบนี้ได้ต้องเกี่ยวข้องกับลูกสาวของเขาแน่

เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย

ลู่ม่านหันไปมองเฉินจื่อฉาย เห็นสีหน้าของเฉินจื่อฉายแย่ลงกว่าเดิม ไม่นาน เขาก็เดินออกจากห้องนี้ไป

ลู่ม่านก็ถึงพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขว่า “ท่านตื่นแล้วเหรอ? เมื่อครู่ท่านสลบไป จื่ออานเห็นห่วงท่านมากเลยนะ”

เฉินหลี่ซื่อยังคงตกใจไม่หาย และไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับลู่ม่านด้วย นางมองแขนตัวเองอย่างหวาดกลัว แล้วพูดว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าอยากพักผ่อน”

“งั้นพวกเราขอตัวลาก่อนนะ!” ลู่ม่านจับมือเฉินจื่ออาน เมื่อครู่เฉินจื่ออานเป็นห่วงจริงๆ แต่พอเห็นท่าทีของเฉินหลี่ซื่อแล้ว ก็รู้ว่าเฉินหลี่ซื่อแกล้งสลบ