ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 18

วันต่อมา ก็คือวันตลาดในเมืองชางผิง

ตอนเช้า ลู่ม่านก็ลุกขึ้นเอาดอกเบญจมาศที่ครั้งก่อนเด็ดมาตากแห้งแล้วใส่ในกระเป๋าผ้า แล้วเอาไว้ในตะกร้าแบกไว้ที่หลัง

วันนี้ นางจะไปตรวจสอบดูในตลาดก่อน

หมู่บ้านไป่ฮัวอยู่ไม่ไกลมากจากเมืองชางผิง แต่ก็ไม่ได้ใกล้เช่นกัน

ทั้งสองออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ น่าจะถึงประมาณกลางวัน เพราะเป็นตำบลที่ใกล้กับเมืองหลวง ตำบลชางผิงก็ถือว่ายังคึกคักอยู่

ยุคก่อนราชวงศ์ถังในตอนนี้เริ่มทำการค้าระหว่างประเทศแล้ว ตำบลนี้มีสินค้าจากต่างประเทศมากมาย ยังมีพ่อค้าต่างชาติอีกมากมาย

เฉินจื่ออานพาลู่ม่านไปขายสัตว์ที่ล่ามาได้อย่างเชี่ยวชาญ มีร้านอาหารที่ชื่อว่าหอเซียงหม่านในตำบลนี้สั่งซื้อ เพราะทางร้านขายดีมาก ดังนั้นทุกวันพวกเขาจึงใช้เนื้อสัตว์เยอะมาก

พนักงานหลังครัวต่างก็รู้จักดีกับเฉินจื่ออาน ดังนั้นพอมาถึงแล้ว ก็เรียกให้ชั่งทันที

ไก่ป่าหกตัว กระต่ายสี่ตัว รวมทั้งหมดห้าร้อยแปดสิบเหวิน มองดูเงินอันน้อยนิดนี้ ยังไม่ถึงครึ่งของเงินสามพวงเลย ยังเป็นสัตว์ที่ล่าสะสมมาหลายวันถึงจะขายได้แบบนี้

ลู่ม่านอดไม่ได้ถอนหายใจแทนเฉินจื่ออาน

หลังจากที่ออกมาแล้ว เฉินจื่ออานก็มองดูลู่ม่าน “ดอกเก๊กฮวยของเจ้าจะขายยังไง?”

ลู่ม่านครุ่นคิด “มีร้านยาที่ใหญ่หน่อยไหม?”

เฉินจื่ออานรู้อยู่แล้ว จึงพาลู่ม่านไปที่ร้านยาฉืออานที่อยู่ตรงสุดถนน ว่ากันว่า นั่นเป็นสาขาร้านยาที่ใหญ่ที่สุดในยุคก่อนราชวงศ์ถัง

ตอนที่ทั้งสองไปถึง หน้าประตูก็มีผู้คนยืนอยู่มากมาย ลู่ม่านชะโงกหัวเข้าไปมอง ด้านในมีทุกห้องต่างก็มีหมอนั่งตรวจอยู่ หน้าประตูมีผู้ช่วยหมอที่คอยรักษาระเบียบ เป็นเหมือนกับพยาบาล

“ข้าเป็นผัวของเจ้า เจ้าพึ่งพาข้าได้” เฉินจื่ออานพูดอย่างจริงใจ

อยู่บนถนนแบบนี้ ลู่ม่านไม่ได้พูดประเด็นนี้อีก และผู้ช่วยหมอก็ออกมาพอดี “ผู้เชี่ยวชาญบอกให้เจ้าเอาเข้าไปดูหน่อย”

ลู่ม่านรู้สึกว่าจะขายได้ สบตากับเฉินจื่ออานแล้ว ทั้งสองก็ตามผู้ช่วยหมอเข้าไป

ด้านหลังของร้านยา เป็นลานที่กว้างใหญ่มาก พอเข้าไปในลานก็มีกลิ่นยาสมุนไพรหอมอบอวล มีผู้ช่วยหมอหลายคนทำงานกันอย่างขะมักเขม้น หนึ่งในนั้นยังมีท่านผู้เฒ่าที่มีผมขาวดุจขนกระเรียน ใบหน้าเปล่งปลั่งดุจทารก กำลังเลิกแขนเสื้อตรวจดูงาน

เห็นลู่ม่านเข้ามา เขาก็วางยาสมุนไพรในมือลงแล้วเดินออกไป

“เมื่อกี้แม่นางผู้นี้บอกว่า สมุนไพรของเจ้าดีกว่าของข้าเรอะ?”