ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 19

“ข้าเอง!” ลู่ม่านพยักหน้า

“พูดโม้ไปได้!” ท่านผู้เฒ่าพูดอย่างดูถูก

“พูดโม้หรือไม่ ท่านดูเองก็รู้แล้ว” ลู่ม่านเอาตะกร้าลงมา แล้วเปิดกระเป๋าผ้าออก

นางเปิดกระเป๋าต่อหน้าท่านผู้เฒ่า

กลิ่นหอมฉุนขึ้นจมูก ท่านผู้เฒ่าดวงตาประกายขึ้นมา “กลิ่นเหมือนดอกเก๊กฮวยแห้งชั้นดีเลย”

“ความจริงแล้วก็ใช่!” ลู่ม่านตอบอย่างมั่นใจ

ท่านผู้เฒ่ากลับหัวเราะเพราะนา “ความจริงแล้วใช่หรือไม่ ต้องให้ข้าตรวจสอบดูก่อน” ว่าแล้ว เขาก็ยื่นมือเข้าไปหยิบออกมาดู

ดอกไม้ได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี และทั้งหมดเป็นดอกตูมที่เปิดครึ่งดอก ดังนั้นดอกไม้แต่ละดอกจึงสมบูรณ์หลังจากการอบแห้ง

ใช้มือควานแล้วตักออกมา ในนั้นไม่มีสิ่งสกปรกรวมอยู่เลย

มีผู้ป่วยที่ต้องใช้ดอกเก๊กฮวยพอดี ท่านผู้เฒ่าจึงหยิบตามจำนวนแล้วโยนเข้าไปต้มในหม้อยา จากนั้นก็บอกกับผู้ช่วยหมอว่า “ต้มเสร็จแล้วเรียกข้าด้วย”

ผู้ช่วยหมอพยักหน้า แล้วรีบเข้าไปดูไฟ

ท่านผู้เฒ่าก็ถึงพูดว่า “ในเมื่อแม่นางมั่นใจเช่นนี้ งั้นก็รออีกสักหน่อย ดูว่ายาที่ต้มออกมานั้นเป็นยังไง”

“รอก็รอสิ!” ลู่ม่านไม่กลัวเลยสักนิด

เฉินจื่ออานที่อยู่ด้านหลังเห็นแล้วก็สบายใจขึ้นมา ในเมื่อเสี่ยวม่านมั่นใจขนาดนี้ เขาก็เชื่อว่าเสี่ยวม่านไม่ได้ล้อเล่น

ไม่นานยาก็ต้มเสร็จแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเข้าไปตรวจดู ไม่นาน เขาก็ยิ้มหน้าบานแล้วเดินเข้ามา “แม่นาง ไม่ทราบว่าแม่นางไปเด็ดดอกเก๊กฮวยมาจากไหนกัน?”

ลู่ม่านรู้ว่าสำเร็จแล้ว จึงอุบไว้ “ท่านผู้เฒ่าก็รู้ว่า ข้าเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ต้องอาศัยของพวกนี้……”