ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 20

หลังจากที่พูดหยอกล้อกันแล้ว ลู่ม่านก็นึกได้ว่าตอนนี้หนาวแล้ว พวกเขายังไม่มีผ้าห่มอุ่นๆเลย

สำหรับความเห็นนี้ เฉินจื่ออานเคารพในการตัดสินใจของลู่ม่าน ดังนั้นลู่ม่านจึงไปซื้อผ้าห่มผ้าไหมนุ่มมา จ่ายไปหนึ่งร้อยแปดสิบเหวิน แล้วยังอยากซื้อเสื้อผ้าอีก แต่พอนึกถึงเฉินหลี่ซื่อ ลู่ม่านรู้สึกว่าช่างเถอะ

ก่อนที่จะแยกบ้านกัน นางจะซื้อของเยอะไม่ได้ ซื้อแต่ของที่จำเป็นก็พอแล้ว

ตอนที่ผ่านร้านอาหาร ลู่ม่านเห็นถั่วเหลือง นางชะโงกหัวเข้าไปดู ถั่วเหลืองกรัมละสามเหวินเลยเหรอ? แพงกว่าข้าวสารอีก

แต่ว่าก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

เพราะยังไง ยุคสมัยนี้ ประโยชน์ของถั่วเหลืองมีไม่มาก คนที่ปลูกก็มีไม่เยอะ

ลู่ม่านคิดว่า ถ้าอนาคตแยกบ้านกันแล้ว มีที่ดินเป็นของตัวเอง นางอาจจะปลูกมาขายก็ได้ แบบนี้ด้านของต้นทุนอาจจะประหยัดได้เยอะ

แต่ว่า จะได้แยกบ้านกันเมื่อไหร่นะ? ลู่ม่านรู้สึกเหมือนหนทางยังอีกยาวไกลเลย!

ทั้งสองเดินเที่ยวกันอีกสักหน่อย เฉินจื่ออานก็ไปซื้อเชือกมา ลู่ม่านจะพูดอยู่หลายครั้ง นึกถึงเรื่องของเฉินจื่อคัง ทันใดนั้นนางก็พูดว่า “จื่ออาน พวกเราไปเยี่ยมเฉินจื่อคังกันไหม?”

วันก่อน หลังจากที่มาขอเงินที่บ้านแล้ว เฉินจื่อคังก็กลับไปโรงเรียนทันที

“ได้สิ!” เฉินจื่ออานรักน้องชายคนนี้มากอยู่แล้ว และยังอิจฉาที่น้องชายเป็นนักเรียน ดังนั้นพอได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ เขาก็ดีใจมาก

ตั้งใจซื้อขนมจากในตำบลมา ทั้งสองก็เดินทางไปยังโรงเรียนทันที

ลุงยามที่เฝ้าหน้าประตูบอกว่า ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียน ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไป เฉินจื่ออานมองลู่ม่าน “เสี่ยวม่าน เจ้าเหนื่อยไหม? ถ้าเหนื่อยล่ะก็ ข้าเอาของลุงเขาช่วยส่งเข้าไปก็ได้นะ”

“ไม่เหนื่อย!” วันนี้ลู่ม่านจะมาหาคำตอบให้ได้ จะต้องรอจนถึงสุดท้ายสิ