ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 206

หลังจากที่หมอได้รู้สถานการณ์แล้ว เขาก็ถามเฉินจื่ออานก่อน จากนั้นก็ตรวจสอบบาดแผลให้เขาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น”

“แต่ว่า เลือดยังไหลไม่หยุดเลยนะเจ้าคะ!” ลู่ม่านพูด

“ไม่เป็นไร หัวเป็นส่วนที่เลือดออกเยอะอยู่แล้ว”

เห็นหมอมั่นใจมาก ลู่ม่านก็ถึงวางใจ ทำแผลและเขียนใบสั่งยาให้เฉินจื่ออานเสร็จ ก็กลับไปทันที

ตาแก่เฉินก็ถึงเดินเข้ามา และพูดอย่างไม่พอใจว่า “คนพวกนั้น ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอก!”

เฉินจื่ออานอึ้ง ก็ถึงสังเกตเห็นว่าตาแก่เฉินกำลังเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขา เขากระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที รีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพ่อ ข้าสบายดี”

“พูดอะไรกัน? ถ้ากระบอกไม้ไผ่นั่นเอียงอีกนิด เจ้าอาจจะเป็นอันตรายได้นะ!” ตาแก่เฉินพูดจบแล้ว ก็มองไปยังลู่ม่าน

“เสี่ยวม่าน เจ้าพูดถูก บางทีจัดการพวกคนชอบลืมบุญคุณ ก็ต้องทำแบบนี้แหละ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ตาแก่เฉินชมลู่ม่านเลย ลู่ม่านตะลึง หลังจากนั้นก็รู้สึกปลื้มใจเหมือนกับเฉินจื่ออาน

ตาแก่เฉินหยิบหม้อยาสูบออกมาอยากจะสูบ แต่มองเฉินจื่ออานแล้วก็วางลง “ข้าว่านะ เรื่องครั้งนี้ต้องมีคนตั้งใจทำแบบนี้แน่!”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น!” ลู่ม่านพยักหน้า

“ข้าให้คนตามไปแล้ว เดี๋ยวก็คงรู้คำตอบกัน” ตาแก่เฉินพูด

ลู่ม่านอึ้ง เมื่อกี้ตาแก่เฉินก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย แต่ว่า เขาไม่ได้เดินเข้ามา แค่คอยสังเกตดูหมู่ผู้คนอยู่ห่างๆ

ลู่ม่านตกใจกับเรื่องที่เฉินจื่ออานบาดเจ็บ จนลืมไปแล้วว่าควรจะเรียกคนให้ตามคนคนนั้นไป ไม่คิดว่า ตาแก่เฉินจะติดแบบนี้ได้ก่อน

“ท่านพ่อ ท่านสุดยอดมากจริงๆ” ลู่ม่านเอ่ยชมจากใจจริง

ครั้งนี้กลับเป็นตาแก่เฉินที่เขินแทน เมื่อก่อนลู่ม่านไม่ค่อยเรียกตาแก่เฉินว่าพ่อเลย ถึงจะเรียกแล้วแต่ก็ไม่ได้มาจากใจจริง ครั้งนี้ นางกลับเรียกเขาจากใจจริง ดังนั้นฟังแล้วจึงรู้สึกแตกต่างกันออกไป

ภรรยากับพ่อของตัวเองปรองดองกันได้ เฉินจื่ออานก็ดีใจมากแล้ว

ทั้งสามพูดคุยกันสักพัก ด้านนอกก็มีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้น

เหอซานรีบไปเปิดประตู ไม่นานเฉินจูชิงก็เดินเข้ามา พอเห็นเขามา ตาแก่เฉินก็รีบเดินเข้าไปหาเขา “เป็นยังไงบ้าง?”

ลู่ม่านรีบมองไปยังเหอเย่ว ที่แท้เฉินจูชิงก็เป็นคนที่ตาแก่เฉินใช้ให้ตามไปนี่เอง แต่เหอเย่วกลับก้มหน้าลงอย่างหดหู่

“ลุงเฉิน!” เฉินจูชิงประคองตาแก่เฉินให้นั่งลงอย่างเคารพ แล้วลุกขึ้นพูด

“ตอนที่ข้าตามไป ข้ารู้สึกเหมือนคนคนนั้นจะไม่ใช่คนในหมู่บ้านเรา ข้าจึงตามไปถึงตำบล แต่สุดท้ายก็ตามไม่ทัน”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ดังนั้นคนคนนั้นไม่ได้มาสมัครเรียนใช่ไหม เขามาโน้มน้าวให้ทุกคนเอาเงินคืน เป็นแผนการทั้งหมดใช่หรือไม่?”

“เหมือนจะใช่!” เฉินจูชิงพยักหน้า

“น่าเสียดายจัง!” ตาแก่เฉินพูดเสียงเข้ม “ตามไปไม่ทัน”

“ไม่ ข้ายังเก็บสิ่งนี้ได้ด้วย” เฉินจูชิงเอากระเป๋าในมือออกมา “ข้าเห็นสิ่งนี้ตกมาจากตัวของเขากับตา เหมือนจะไม่ใช่กระเป๋าของเขา”

ลู่ม่านหยิบขึ้นมาดู ไม่เหมือนจริงด้วย

คนผู้นั้นแค่ดูก็รู้ว่าเป็นนักเลง ไม่ใช่คนดีอะไร แต่กระเป๋าใบนี้กลับมีความประณีต คนแบบนั้น จะมีกระเป๋าประณีตแบบนี้ได้ยังไง?

“ไม่แน่ อาจจะเป็นญาติหรือแม่ของเขาปักให้ก็ได้?” เฉินจื่ออานพูด

“ก็ใช่” ลู่ม่านวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ “จูชิง ปกติเจ้าไปที่ตำบลบ่อยที่สุด หลังจากนี้เจ้าไปดูตรงจุดที่ตามเขาไปไม่ทันบ่อยๆ ดูว่าจะมีเบาะแสใหม่ๆอะไรหรือไม่”

“ได้!” เฉินจูชิงพูดจบ ก็เดินจากไปทันที

ตาแก่เฉินก็ลุกขึ้นเหมือนกัน “จื่ออาน เจ้าพักผ่อนดีๆนะ ถึงแม้จะเป็นแค่บาดแผลภายนอก แต่ตอนนี้อากาศร้อน ยิ่งต้องรักษาดีๆ”

“ขอรับ!” เฉินจื่ออานตอบรับเสร็จ ก็ลุกขึ้นส่งตาแก่เฉินออกไป

หลังจากนั้น เขาก็จับมือลู่ม่าน ตรวจสอบดูตั้งแต่หัวจรดเท้า “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ลู่ม่านมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ “เจ้าน่าจะถามตัวเองดีกว่านะ มาถามข้าก่อนทำไม”

“แผลข้าเป็นเรื่องเล็ก!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

ลู่ม่านทำท่าไม่พอใจ ถูกเขาจับมือเข้าไปในห้องนอน เฉินจื่ออานรีบพูดว่า “ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการน่ะ”

“เจ้าก็ลองไปดูสิ!” ลู่ม่านพูดด้วยน้ำเสียงโหด

เฉินจื่ออานจึงต้องกลับมา “ได้ งั้นข้านอนกับเจ้าสักพักแล้วกัน”

ตอนที่กอดลู่ม่าน ลู่ม่านถึงสบายใจเล็กน้อย นางซุกอยู่ในอ้อมกอดของเฉินจื่ออาน แล้วพูดว่า “หลังจากนี้ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามารับอันตรายแทนข้าอีก ข้าบอกแล้วไงว่าพวกเรากำลังพอๆกัน”

เฉินจื่ออานหลับไปก่อนแล้ว เขาตอบอืมอย่างสะลึมสะลือ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ฟังเข้าหูเลย

ลู่ม่านคิดแล้วก็พูดอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่อยากรบกวนเขาอยู่ดี

ตอนฟ้ามืด ผู้ใหญ่บ้านเฉินเอาสมุดบัญชีมาให้ลู่ม่านดู ครั้งนี้คืนเงินไปเกือบครึ่ง เหลือแค่คนส่วนน้อยเท่านั้นที่ยังอยู่

ลู่ม่านกวาดตาดู เห็นเฉินเหมยเซียงคนในหมู่บ้าน ยังมีเฉินชิวหยู่ที่พูดกับเฉินจื่ออานก่อนหน้านี้ รวมไปถึงลูกๆของเหยาซื่อ และคนอื่นๆที่พวกเขาคุ้นเคยก็ยังอยู่ในรายชื่อ

ในใจก็รู้สึกได้รับการปลอบโยนบ้าง

“ไม่เป็นไร คนที่ควรไปก็ต้องไปอยู่ดี คนที่เชื่อพวกเราจริงๆจะอยู่ต่อเอง แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพยักหน้า แล้วมองไปยังเฉินจื่ออาน “จื่ออาน เจ้าเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”

“ไม่เป็นไรแล้วขอรับ!” เฉินจื่ออานตอบด้วยรอยยิ้ม

“ครั้งนี้รอดไปได้ อนาคตต้องมีสุขแน่นอน ครึ่งปีมานี้ เจ้าก็ลำบากมามาก แต่ก็ยังผ่านมาได้ทั้งหมด ลุงเชื่อว่าเจ้าจะต้องดีขึ้นแน่นอน”

“ขอบพระคุณขอรับท่านลุง!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม

……

หลังจากที่เฉินจื่ออานบาดเจ็บ ลู่ม่านก็รับทำงานของโรงงานทั้งหมด ตอนเช้า นางเพิ่งไปที่โรงงาน ผู้ดูแลก็เดินเข้ามาต้อนรับทันที

“แม่นางลู่ เมื่อวานได้ยินว่าที่บ้านท่านมีคนมาอาละวาดเหรอ?”

“ไม่เป็นไรแล้ว!” ลู่ม่านพูดอย่างเรียบเฉย

“ใครกันนะ? ต้องการให้ข้าสั่งคนให้ไปตรวจสอบหรือเปล่า?” ผู้ดูแลพูดอย่างจริงจัง แตกต่างจากวันปกติมากๆ

ลู่ม่านอบอุ่นหัวใจ “ขอบใจท่านมาก ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

“งั้นก็ดีขอรับ!” ผู้ดูแลพยักหน้า “คุณชายจวงให้พวกเราอยู่ที่นี่ ท่านก็บอกแล้วว่าให้ดูแลครอบครัวของแม่นางดีๆ ดังนั้น ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แม่นางอย่าเกรงใจนะขอรับ”

จวงลี่จ้งอีกแล้วเรอะ? ลู่ม่านยิ้มอ่อนๆ “ดูท่าแล้วคุณชายจวงของพวกเจ้าคงจะกลัวว่าถ้าข้าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ โรงงานนี้คงจะเปิดต่อไปไม่ได้สินะ?”

สีหน้าของผู้ดูแลก็แย่ลงทันที “ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ แม่นาง คุณชายจวงเขา……”

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจ” ลู่ม่านพูดจบ ก็เดินเข้าไปอย่างมีความสุข

คนงานในโรงงานต่างก็เป็นห่วงเรื่องนี้ของลู่ม่านมาก ลู่ม่านมองดูคนในโรงงานรวมไปถึงคนในครอบครัวที่ไม่ได้ไปอาละวาดของพวกเขา นั่นพิสูจน์ได้ว่า ทุกคนต่างก็เชื่อมั่นใจพวกเขา

กวาดตามองรอบๆ ลู่ม่านเห็นที่ว่างที่หนึ่ง จึงถามว่า “หวังต้าลี่ล่ะ?”