ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 205

คนคนนั้นลู่ม่านไม่เคยเจอหน้ามาก่อน เหมือนจะไม่ใช่คนในหมู่บ้านนะ ลู่ม่านถามเฉินจื่ออานเสียงเบา “นั่นใครเหรอ?”

เฉินจื่ออานเป็นคนในพื้นที่ คนในหมู่บ้านเขาก็รู้จักทั้งหมด

ไม่คิดว่า เขาจะส่ายหน้า “คนคนนั้น ข้าเหมือนจะไม่เคยเจอมาก่อนนะ”

“ผู้ใหญ่บ้านเฉินเคยเจอไหม?” ลู่ม่านถามอีกครั้ง

ผู้ใหญ่บ้านเฉินกำลังหัวร้อนอยู่ เขาไม่พอใจเล็กน้อยที่ลู่ม่านมาถามในเวลานี้ แต่ก็ยังอดทนตอบให้ หลังจากนั้นคำตอบก็เหมือนกันคือ ไม่รู้จัก ไม่เคยเจอมาก่อน

คนที่ไม่รู้จักและไม่เคยเจอมาก่อน กลับมาขอเงินคืนในเวลานี้ เรื่องนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

ลู่ม่านพูดแบบนี้ ผู้ใหญ่บ้านก็เหมือนได้ตื่นจากฝัน

“ดูท่าแล้ว ครั้งนี้คงจะมีคนตั้งใจทำแบบนี้ แต่ว่า ใครกันนะ? พวกมันพุ่งมาทางหมู่บ้านไป่ฮัวของเรา หรือเฉินจื่ออานกันนะ?”

เรื่องนี้ไม่อาจรู้ได้! ลู่ม่านรู้แค่ว่า ตอนนี้คงไม่มีเวลามาสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังแล้วล่ะ ตอนนี้ที่สำคัญเลยคือทำให้สถานการณ์คงที่ก่อน

เฉินจื่ออานรีบเข้าไปพูดเกลี้ยกล่อม “พ่อแม่พี่น้อง ข้าเข้าใจจิตใจของทุกท่านดี แต่เรื่องนี้ เป็นมูลที่ไม่มีข้อเท็จจริง ถ้าทุกคนถูกหลอก นั่นก็เหมือนทำร้ายจิตใจคนดีน่ะสิ? หมู่บ้านไป่ฮัวของเรา เดิมทีสร้างโรงเรียนนี้ก็เพื่ออยากให้พวกเด็กๆของเราได้เรียนหนังสือกัน แต่ตอนนี้จะเปิดเรียนแล้ว หรือว่าทุกคนไม่อยากให้ลูกๆตัวเองได้เรียนหนังสือกันเหรอ?”

ก็ต้องอยากให้เรียนอยู่แล้ว! ทุกคนพอได้ยินแบบนี้ต่างก็พากันเงียบลง

ลู่ม่านมองไปยังเฉินจื่ออานที่ออกมาพูดอย่างมีเหตุผล นึกถึงครั้งแรกที่ตัวเองมาที่นี่ เห็นเฉินจื่ออานผู้ซื่อตรงเป็นคนแรก

เดิมที การพัฒนาช่วงนี้ของเฉินจื่ออานก้าวกระโดดมาก จากหนุ่มชาวนาธรรมดากลายมาเป็นผู้ชายที่มุ่งการใหญ่และพัฒนาศักยภาพไปเรื่อยๆ

สถานการณ์เริ่มมั่นคงมากขึ้น ผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ถึงยิ้มออกมา ทันใดนั้น มีกระบอกไม้ไผ่ขวางออกมาจากหมู่ผู้คน ขวางไปที่หัวของเฉินจื่ออานโดยตรง

และลู่ม่านยืนอยู่ด้านหลังของเฉินจื่ออาน เขาสามารถหลบได้ แต่ตอนนี้ เขากลับหลบไม่ได้

เสียงดัง ‘พลั่ก’ กระบอกไม้ไผ่ฟาดไปยังหัวของเฉินจื่ออานอย่างแรงจนเลือดสาดกระเด็นออกมา

ลู่ม่านตกใจรีบเข้าไปห้ามเลือดที่หัวของเฉินจื่ออาน

“เสี่ยวเย่ว รีบไปตามหมอมาเร็วๆ!”

เหอเย่วรีบวิ่งออกไป ลู่ม่านพยุงเฉินจื่ออานลุกขึ้นมา เตรียมพยุงเขาเข้าไป แต่ผู้ชายที่ก่อเรื่องเมื่อกี้ก็นำผู้คนเบียดกันเข้ามา พร้อมกับตะโกนว่า “คืนเงิน!”

ลู่ม่านโกรธมากจริงๆ นางโกรธพวกชาวบ้านที่โดนหลอกง่ายเกินไป ในนี้มีคนในหมู่บ้านและหมู่บ้านอื่นอยู่ เดิมทีควรจะเป็นคนที่สนับสนุนพวกเขามากที่สุด แต่พวกนางกลับถูกข่าวลือที่ไม่มีข้อเท็จจริงหลอกเอาง่ายๆ

“เงียบ!” ทันใดนั้นลู่ม่านก็ตะโกนสุดเสียง ลุกขึ้นกวาดตามองทุกคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

“พวกเจ้าอยากได้เงินคืนนักใช่ไหม?”

ไม่รู้ว่าน้ำเสียงของลู่ม่านเย็นชาขึ้นหรือเปล่า ทุกคนที่ยังตะโกนอย่างดุเดือดเมื่อกี้ ต่างก็ยืนมองลู่ม่านนิ่ง รอนางพูดต่อไป

“ใช่ พวกข้าอยากได้เงินคืน!” มีคนตอบกลับ

ลู่ม่านพยักหน้า “ได้ ในเมื่อทุกคนอยากได้เงินคืนนัก ข้าตกลง!” พูดจบ นางก็กลับหลังหันมองไปยังด้านหลังของผู้ใหญ่บ้านเฉิน “รบกวนท่านคืนเงินค่าเรียนที่รับมาก่อนหน้านี้ด้วย”

“แต่ว่า……” ผู้ใหญ่บ้านเฉินลังเล “โรงเรียนของพวกเราเชิญอาจารย์มาแล้ว ตอนนี้กำลังจะเปิดเรียนแล้วด้วย”

เขากังวลว่าจะขาดทุน!

เพราะยังไงกระทบถึงการหมุนเวียนของทั้งหมู่บ้าน ลู่ม่านฝืนเข้าใจเขา นางยิ้มอ่อนๆแล้วพูดว่า “ที่เกินมาข้าจ่ายเอง ขอแค่มีคนอยากได้เงินคืน งั้นก็คืนไปเลย!”

ผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ถึงพยักหน้าแล้วเดินจากไป

ทุกคนเดินตามผู้ใหญ่บ้านเฉินออกไปอย่างดีอกดีใจ ลู่ม่านก็พูดต่อว่า “ตอนนี้ทุกท่านอยากได้เงินคืน พวกเราสามารถคืนให้ได้ แต่ว่า ข้าขอพูดไว้ก่อนล่วงหน้านะว่า ถ้าในภายภาคหน้า พิสูจน์ได้ว่าบ้านเฉินของพวกเราไม่มีปัญหา ถ้ายังมีคนอยากเรียนอยู่ล่ะก็ งั้นข้าก็ขอบอกตามตรงเลยนะว่า โรงเรียนของเราเป็นสถานที่ที่สอนคนดีผู้มีความสามารถ สำหรับพวกผู้ปกครองที่ไม่มีความเด็ดเดี่ยว ถูกหลอกง่ายๆ งั้นข้าเชื่อว่าลูกของเขาคงจะไม่ต่างไปจากผู้ปกครองหรอก เด็กแบบนี้ โรงเรียนของเราจะไม่รับเข้าศึกษาตลอดชีวิต”

ลู่ม่านพูดอย่างเด็ดขาดและแน่วแน่ ทำเอาผู้คนที่เดินตามผู้ใหญ่บ้านเฉินอยู่ชะงักฝีเท้าทันที

ลู่ม่านพูดจบแล้ว ก็ไม่สนใจพวกเขาอีกเลย เรียกเหอซานออกมา ช่วยกันพยุงเฉินจื่ออานเข้าไป จากนั้นนางก็ปิดประตูทันที

มีคนถามผู้ใหญ่บ้านเฉินว่า “ผู้ใหญ่บ้าน แม่นางลู่พูดจริงเหรอ?”

ผู้ใหญ่บ้านก็รู้สึกโกรธกับการกระทำที่ไม่มีสัจจะแบบนี้เหมือนกัน จึงพยักหน้าพูดว่า “จริงแท้แน่นอน ข้าคิดเหมือนกับบ้านเฉิน ถ้ายังมีคนอยากได้เงินคืนอยู่ งั้นก็ตามข้ามา แต่ว่า ต่อไปโรงเรียนของเราจะไม่รับเด็กของท่านเข้าศึกษา ถ้าตอนแรกยังอยากได้เงินคืน ตอนนี้คิดได้ไม่อยากได้เงินคืนแล้ว งั้นพวกท่านก็สามารถกลับไปได้ ข้าจะถือว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

หลังจากที่ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูดจบ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างก็เงียบลงทันที

สักพักหลังจากนั้น หมู่ผู้คนก็มีเสียงพูดคุยกันดังขึ้น ไม่นาน คนส่วนใหญ่ก็คิดได้แล้วเดินกลับบ้านไป

มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดิม

ผู้ใหญ่บ้านเฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ คนส่วนน้อยนี้ไม่มีคนในหมู่บ้าน เพราะยังไงก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ทุกคนต่างก็รู้จักเฉินจื่ออานอยู่บ้าง ส่วนคนอื่นนอกหมู่บ้าน ก็ช่างพวกเขาเถอะ

“ได้ คนที่ต้องการได้เงินคืนก็ตามข้ามา” ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูด

ไม่คิดว่า หัวโจกที่ชักจูงทุกคนให้อาละวาดนั้นก็พูดว่า “ผู้ใหญ่บ้านเฉิน ตอนนี้ท่านรับรองแทนบ้านเฉิน แต่ท่านรู้จักพวกเขาดีเหรอ? ถ้าพวกเขาแอบปิดบังอะไรท่าน ท่านจะรู้ไหม?”

พอพูดแบบนี้ออกไป คนที่เริ่มถอยออกไปแล้วบ้าง ก็กลับเข้ามาใหม่ มีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่ลังเล

ผู้ใหญ่บ้านโกรธจนแทบล้มทั้งยืน “ข้าก็ต้องเชื่อจื่ออานอยู่แล้ว แต่เจ้าเป็นใครกัน? มีสิทธิ์อะไรมาเบ่งอำนาจที่หมู่บ้านของเรา”

คนผู้นั้นแสยะยิ้มเย็นชา “ข้าก็ต้องอยากพาลูกมาเรียนอยู่แล้ว แต่หมู่บ้านไป่ฮัวทำเอาข้าผิดหวังมาก! ปีนี้ข้าก็หาเงินได้มากอยู่ แต่จ่ายค่าเรียนไปก็เยอะมากเช่นกัน ถ้าบ้านเฉินถูกจับ ลูกของข้าอาจจะมีชื่อเสียงไม่ดีก็ได้ ในภายภาคหน้าจะทำเช่นไรล่ะ?”

ชาวนาต่างก็ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงมาก คนผู้นี้ก็ยังมาพูดเหมือนหวังดีต่อพวกเขา คนส่วนใหญ่ก็ยังเลือกที่จะเชื่อเขาอีกครั้ง

กลุ่มที่ถอยออกไปเมื่อกี้จนเลือกกลุ่มเล็ก ก็กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง

เฉินจื่ออานโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา “ได้ๆๆ พวกเจ้าอยากโดนหลอกนัก งั้นข้าก็จะไม่สนใจแล้ว ไป ไปคืนเงินให้พวกเขาทั้งหมด!!”

เรื่องวุ่นวายที่หน้าประตูก็จบลงสักที

เหอเย่วพาหมอกลับมา ด้านหลังก็มีตาแก่เฉินที่ตามมาอย่างร้อนใจ

เฉินจื่ออานไม่ได้สลบ ถึงแม้จะยังห้ามเลือดไม่ได้ แต่เขาก็ยังมีสติดี แต่กระบอกไม้ไผ่นั้นดูเหมือนแข็งมาก ไม่รู้ว่าจะกระทบกระเทือนสมองหรือเปล่า