ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 217

ลู่ม่านไม่สนใจเขา กลับหลังหันไปเตรียมของในห้องน้ำ แล้วพยุงเขาเข้าไป

ตอนแรก ลู่ม่านอยากจะช่วยเขา แต่เขาคงกลัวว่าลู่ม่านเห็นบาดแผลของเขาแล้วจะเสียใจ จึงยืนยันว่าจะทำเอง

ลู่ม่านจึงต้องยอมปล่อยเขาไป ตัวเองก็ออกไปสูดอากาศหายใจด้านนอก

อาจารย์โจวได้ยินเสียงก็เดินออกมา ในมือก็ถือขวดออกมาด้วย

“นี่เป็นยาจินชวงเย่าชั้นดี เจ้าลองใช้กับจื่ออานดู ผลลัพธ์ถือว่าใช้ได้”

ลู่ม่านรับมาแล้วขอบคุณอาจารย์โจว อาจารย์โจวก็ปัดมือแล้วเดินกลับไป

ลู่ม่านยิ้มออกมา อาจารย์โจวยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน ภายนอกดูเย็นชา แต่แท้จริงแล้วเป็นห่วงคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา

ในห้องน้ำมีเสียงดังออกมา ลู่ม่านรีบเดินเข้าไป เฉินจื่ออานอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะใส่เสื้อผ้า แต่เขาเหมือนจะยืนไม่นิ่ง ดังนั้นเลยล้มไปชนเข้ากับกำแพง

ลู่ม่านรีบเดินไปรับเสื้อผ้าของเขามา แล้วมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ “เวลาแบบนี้ยังจะอวดดีอีก!”

“ข้าทำได้จริงๆ!” เฉินจื่ออานพูดอย่างแน่วแน่

“เสร็จแล้ว!” ลู่ม่านคลุมเสื้อผ้าไปบนตัวของเขา แล้วประคองเขาไปในห้องนอน กดเขาลงบนเตียง “เมื่อกี้อาจารย์โจวเอายาจินชวงเย่ามาให้ ข้าทาให้เจ้านะ”

“ข้าทาเอง……”

“เฉินจื่ออาน!” ลู่ม่านพูดเสียงเข้ม “เจ้าจะอวดดีไปถึงเมื่อไหร่กัน? พวกเราเป็นสามีภรรยา เวลานี้ เจ้าควรจะรับการดูแลของข้าอย่างสบายใจนะ”

ครั้งนี้ เฉินจื่ออานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ลู่ม่านทายาให้เขา หลังจากที่ทำเสร็จแล้วก็ช่วยเขาสวมเสื้อผ้า เช็ดผมให้แห้ง และห่มผ้าให้กับเขา “นอนเถอะ!”

พูดจบ นางก็ลุกเดินออกไป เฉินจื่ออานจับมือของลู่ม่านไว้ “เสี่ยวม่าน เจ้าโกรธเหรอ?”

“เจ้าว่าไงล่ะ?” ลู่ม่านมองเขาอย่างไม่พอใจ

สีหน้าของเฉินจื่ออานร้อนรนขึ้นมาทันที “เสี่ยวม่าน ขอโทษด้วยนะ ข้าแค่ ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าเห็นตอนที่ข้าอ่อนแอ ข้าหวังว่าในใจเจ้าจะเป็นข้า คนที่ปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา!”

เป็นเพราะเหตุผลนี้เองเหรอ……ลู่ม่านใจอ่อน น้ำตาคลอเบ้า

นานมากนางถึงจะเบือนหน้าหนีแล้วพูดว่า “พวกเราต่างก็เป็นคนมีเลือดเนื้อ ก็ต้องมียามที่อ่อนแอเป็นธรรมดา แต่ว่าการอ่อนแอแค่ครั้งเดียวไม่ได้หมายความว่าเจ้าไม่แข็งแกร่งอีกต่อไปแล้ว ในใจของข้า เจ้าเป็นผู้ที่ปกป้องข้าได้เสมอ”

เลี่ยนจริงๆ ลู่ม่านพูดจบก็รีบเดินหนีออกไปทันที

จนกระทั่งเดินหายไปจากทางเดิน เฉินจื่ออานก็ถึงย้อนคิดถึงคำพูดของนางช้าๆ แล้วฉีกยิ้มออกมา

……

หลังจากที่ลู่ม่านเดินออกไปแล้วไม่นาน ตาแก่เฉินก็มาพอดี

ได้ยินว่าเฉินจื่ออานปลอดภัยดี และจัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ตาแก่เฉินก็ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

นึกถึงเรื่องที่ซวนเหวินลี่หน้าตาเหมือนกับเฉินจื่อคัง ลู่ม่านอยากพูดความในใจออกมา แต่เห็นเส้นผมที่ขาวโพลนของตาแก่เฉิน สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

ถ้าคนคนนั้นเป็นเฉินจื่อคังแล้วเปลี่ยนเป็นเหมือนตอนนี้ แสดงว่าทุกอย่างในตอนนั้นไม่ใช่เรื่องจริง งั้นไม่แน่เฉินหลิ่วเอ๋ออาจจะเป็นบันไดที่เขาจะก้าวไปสู่ความสำเร็จ น่ากลัวจริงๆ

ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ ตาแก่เฉินที่ยอมรับการตายของลูกชายได้แล้วก็ต้องยอมรับอีกครั้งน่ะสิ?

ไม่ว่าจะเขาจะใช่หรือไม่ สำหรับตาแก่เฉินแล้วก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร สุดท้ายลู่ม่านก็เลือกที่จะเงียบ

แต่ว่า นางบอกเรื่องที่พรุ่งนี้จะมีราชโองการมา นี่เป็นเรื่องที่ดี ลู่ม่านหวังว่าเขาจะมารับความภาคภูมิใจนี้ด้วยกัน เชื่อว่าเฉินจื่ออานก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

หลังจากที่ตาแก่เฉินได้รู้แล้ว ก็ชื่นชมพวกเขาอย่างดีใจ จากนั้นก็กลับบ้านไป

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านลุกจากที่นอน เมื่อคืนเฉินจื่ออานพักผ่อนอย่างเต็มที่ ใช้ยาจินชวงเย่าที่อาจารย์โจวให้มาก็ดีขึ้นมากแล้ว