ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 216

“ข้าไม่ไป!” ลู่ม่านส่ายหน้าอย่างแน่วแน่

“เสี่ยวม่าน เจ้าอย่าทำอะไรบ้าๆนะ!” เฉินจื่ออานพูด

“ข้าไม่ได้ทำอะไรบ้าๆนะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าบอกแล้วไง ความสัมพันธ์ระหว่างเราเท่าเทียมกัน!”

ซวนเหวินลี่กัดฟัน “พวกเจ้ายังช้าอยู่ไย? ยังไม่รีบลงมืออีก?”

ได้ยินดังนั้น ก็มีคนเข้าไปกดตัวลู่ม่านไว้ เพชฌฆาตยกดาบขึ้นเตรียมฟันลงไป

ได้ยินเสียง ‘ฟิ้ว’ ดังขึ้น มีก้อนหินโยนมาแต่ไกล ต่อมาก็มีเสียง ‘เพี้ยง’ ดังขึ้น ดาบในมือของเพชฌฆาตก็ล่วงลงไปบนพื้น

ซวนเหวินลี่อึ้ง เห็นในหมู่ผู้คน จวงลี่จ้งกำลังยกชายเสื้อผ้าไหม เดินมาอย่างเชื่องช้าไม่รีบร้อน

เห็นซวนเหวินลี่ จวงลี่จ้งก็พูดด้วยสีหน้าที่ไม่ตกใจเลยว่า “ใต้เท้าซวน!”

“เจ้าเองเหรอ!” ซวนเหวินลี่เม้มริมฝีปาก “ถึงแม้คุณชายจวงกับอ๋องหนิงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้ เจ้าก็เป็นแค่นักธุรกิจ น่าจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับงานราชการของข้านะ?”

“แน่นอนอยู่แล้วว่าข้าไม่มีสิทธิ์ แต่ว่า……ฮ่องเต้น่าจะมีสิทธิ์นะ?”

ซวนเหวินลี่ตกตะลึง จากนั้นเขาก็เห็นด้านหลังของจวงลี่จ้ง มีคนจากพระราชวังถือพระราชโองการสีเหลือง เดินมาทางนี้ช้าๆ

เฉินจื่ออานดีใจ รีบมองไปยังลู่ม่าน

“เสี่ยวม่าน เมื่อกี้เจ้าตั้งใจยื้อเวลาไว้เหรอ?”

ลู่ม่านพยักหน้า “อืม! เมื่อกี้ตอนที่มา ท่านอู๋บอกกับข้าว่า วันนี้คุณชายจวงเอาพระราชโองการจากเมืองหย่งอานมา เหอเย่วก็รอพวกเขาระหว่างทางด้วย!”

แต่ว่า สิ่งที่ลู่ม่านไม่ได้บอกก็คือ ความจริงที่ว่าอยากตายพร้อมกันกับเฉินจื่ออาน คำพูดแบบนี้ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ ลู่ม่านเชื่อว่าเฉินจื่ออานเข้าใจดี

ซวนเหวินลี่ขมวดคิ้ว พระราชโองการมาถึงตรงหน้าแล้ว

ขันทีที่ประกาศพระราชโองการก็ตะโกนเสียงดัง ซวนเหวินลี่และมือปราบต่างก็คุกเข่าลงพร้อมกัน ผู้คนที่อยู่รอบด้านเห็นแล้วก็รีบคุกเข่าลงทันที

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา! โรงงานของบ้านเฉินแห่งหมู่บ้านไป่ฮัวมีคุณประโยชน์ต่อประเทศชาติ สมควรได้รับรางวัล ให้เฉินจื่ออาน รับตำแหน่งที่ซือหนงซื่อ(*กรมเกษตร)ของตำบลเฟิงหนาน และประทานที่ดินให้ยี่สิบไร้ พร้อมกันทองอีกห้าสิบตำลึง”

เฉินจื่ออานตกตะลึง ลู่ม่านคิดว่าจะเหมือนกับที่จวงลี่จ้งบอกว่า อย่างมากก็ให้แค่เงินและที่ดิน ไม่คิดว่าจะมีการอวยยศให้ด้วย ถึงแม้จะไม่ใช่ตำแหน่งใหญ่โตอะไร อย่างมากก็เป็นแค่ขุนนางขั้นที่เก้า แต่หากได้ตำแหน่งนี้ไป ต่อไปเฉินจื่ออานออกไป ก็จะไม่โดนคนอื่นใส่ร้ายได้ง่ายๆแล้ว

“ยังไม่รีบขอบพระคุณอีก?” ขันทีคนนั้นมองเฉินจื่ออานด้วยรอยยิ้ม

เฉินจื่ออานก็ถึงรู้สึกตัว แล้วรีบคำนับขอบคุณ

ขันทีคนนั้นก็ถึงเห็นว่าผู้ที่ได้รับรางวัลในวันนี้กลับกำลังจะโดนประหารอยู่ แบบนี้จะรับพระราชโองการไม่ได้ รีบเข้าไปพยุงเฉินจื่ออานขึ้นมา “เฉินซือหนง ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ? รีบลุกขึ้นเร็วเข้า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ข้าค่อยประกาศใหม่!”

“ไม่ได้!” ซวนเหวินลี่รีบเข้าไปห้าม “เฉินจื่ออานทำผิดกฎหมาย จะต้องถูกประหาร!”

ขันทีคนนั้นได้ยินแล้วก็เบิกตาโพลง “ใต้เท้าหมายความว่า ฝ่าบาทไม่ยุติธรรมเท่ากับท่านงั้นเรอะ?”

ซวนเหวินลี่ตกใจ “ข้าน้อยมิบังอาจ!”

“แค่นี้ก็ได้แล้วนี่? เฉินจื่ออานทำคุณประโยชน์ให้กับประเทศ ฝ่าบาทเขียนพระราชโองการเอง จะมีผิดได้เหรอ? ข้าไม่รบกวนการลงโทษของใต้เท้าซวนแล้ว”

ว่าแล้ว เขาก็พูดว่า “คุณชายเฉิน ไปกันเถอะ!”

เฉินจื่ออานรีบส่ายหน้า “ไม่ขอรับ กงกง เรื่องนี้ข้าถูกใส่ร้าย ข้าหวังว่าใต้เท้าซวนจะตรวจสอบให้ชัดเจน คืนความยุติธรรมให้กับข้า!”

ลู่ม่านพยักหน้า นางก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ตอนนี้ไปแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะคิดไม่ดีอีก