ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 215

ลู่ม่านใช้โอกาสนี้ นางบอกเซวียนเหนียงแล้วก็เดินตามออกไป

เซวียนเหนียงมองเหอเย่วแล้วพูดว่า “เจ้าเดินตามแม่นางของเจ้าไปด้วย”

เหอเย่วมองดูเซวียนเหนียง “แต่ว่า แม่นางของข้าให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่าน……”

“ไม่ต้องหรอก!” เซวียนเหนียงเทชา “ที่นี่ไม่มีคนกล้าทำอะไรข้าหรอก”

คิดแล้วก็ใช่ เหอเย่วก็เลยเดินตามออกไป

สวนดอกไม้ด้านหลัง ซวนเหวินลี่เดินออกไป ยืนอยู่ตรงสวนดอกไม้ ลู่ม่านแอบอยู่ตรงมุมมืด เขายืนอยู่อย่างนั้นเฉยๆ

เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้ เหอเย่วก็เดินมาถึงพอดี ลู่ม่านจึงคิดแผนการได้ แล้วหันไปบอกกับเหอเย่ว จากนั้นเหอเย่วก็เดินออกมา

ไม่นาน ข้ารับใช้สาวสองคนที่ดูไม่สะดุดตามากนักปรากฏขึ้น พวกนางเดินไปด้วยและพูดคุยกันไปด้วย

“เจ้ารู้จักบ้านเฉินในหมู่บ้านไป่ฮัวไหม?”

“บ้านเฉินไหนเหรอ?” ข้ารับใช้สาวอีกคนถาม

“บ้านเฉินที่ทำโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไหม! บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ผงเครื่องเทศสิบสามชนิด และแยมผลไม้ของบ้านนางอร่อยมากเลยนะ”

“อ้อ เจ้าพูดถึงบ้านนั้นเองเหรอ ข้ารู้จัก แต่ได้ยินมาว่าตอนนี้บ้านเฉินถูกใส่ร้าย!”

“ทำไมเหรอ?”

ทั้งสองเดินไปตรงหน้าซวนเหวินลี่ เขากำลังชมจันทร์อยู่ ได้ยินพวกนางพูดแบบนี้ก็หันไปฟังทันที

ข้ารับใช้สาวสองคนยังพูดว่า “ได้ยินมาว่า ตาแก่ของบ้านเขาป่วยจนจะตายอยู่แล้ว ยายแก่ก็เกือบโดนหย่าอีกด้วยนะ!”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? บ้านนี้จะต้องทำเรื่องผิดแน่ๆ? ถึงได้โดนเวรกรรมตามสนองแบบนี้!”

“หยุด!” ซวนเหวินลี่อดทนไม่ไหว เรียกสองคนนั้นไว้

ลู่ม่านหวั่นใจ รีบหันไปมองสีหน้าของซวนเหวินลี่ ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาแค่เรียกข้ารับใช้สองคนนั้นไว้แล้วถาม

“เมื่อกี้พวกเจ้าพูดถึงบ้านเฉินของหมู่บ้านไป่ฮัวเหรอ?”

“เจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้สาวตอบ

“จริงหรือเปล่าที่บ้านของพวกเขาประสบการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่?”

“เจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้สาวพยักหน้า “ท่านรู้จักคนบ้านเฉินหรือเจ้าคะ?”

ลู่ม่านรีบสังเกตดูสีหน้าของซวนเหวินหลี่ สักพักใหญ่ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่รู้จักหรอก เมื่อก่อนคนที่บ้านชอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน่ะ ก็เลยถาม”

“เจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้สาวพูด โค้งคำนับเขาแล้วถึงจะเดินออกมา

ซวนเหวินลี่ยืนอยู่สักพักใหญ่ ก็ถึงกลับหันเดินเข้ามา รอเขาเดินไปไกลแล้ว เหอเย่วก็ถึงพูดเสียงเบาว่า “พี่เสี่ยวม่าน ดูท่าแล้วจะไม่ใช่นะเจ้าคะ!”

“อืม!” ลู่ม่านตอบเสียงเบา จากนั้นก็ตามเหอเย่วเข้าไป

เพิ่งถึงหน้าประตู ก็เจอเข้ากับเซวียนเหนียงที่เดินออกมาพอดี พอเห็นทั้งสองคน เซวียนเหนียงก็พูดว่า “งานเลี้ยงจบแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

“เร็วขนาดนี้เลย?” เหอเย่วพูด

“เจ้าบ้านไปแล้ว ใครจะอยู่ต่อล่ะ?” เซวียนเหนียงพูดด้วยรอยยิ้ม

ลู่ม่านกับเหอเย่วรีบสบตากัน ซวนเหวินลี่เดินเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อกี้?

ตลอดทางที่กลับไป ลู่ม่านไม่พูดไม่จา เซวียนเหนียงก็นั่งเงียบๆ ไม่ได้ถามอะไร

หลังจากถึงบ้าน ท่านอู๋ก็กินอิ่มแล้ว พูดคุยกับเซวียนเหนียงสักพัก ทั้งสามก็ออกมาแล้ว

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ใกล้ถึงเวลาห้ามเดินยามวิกาลแล้วด้วย ทั้งสามจึงรีบเดินกลับ

ตอนที่เดินผ่านศาลาว่าการ ลู่ม่านก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เซวียนเหนียงบอกว่าจะมีคนมามอบของขวัญตอนเที่ยงคืน จึงอยากจะรอดูก่อน ไม่คิดว่าท่านอู๋ไม่ยอม ลู่ม่านคิดแล้วก็ใช่ เรื่องมอบของขวัญไม่เกี่ยวกับนางสักหน่อย

หลังจากกลับไปแล้ว ทั้งสามก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

เช้าวันต่อมา ตอนที่ลู่ม่านยังไม่ตื่น ด้านนอกก็มีเรื่องใหญ่โตเกิดขึ้น

ท่านอู๋หาวแล้วเดินออกมาพูดว่า “เมื่อวานคหบดีในชนบทที่ไปงานเลี้ยงกับพวกเจ้า เช้านี้ถูกจับแล้วล่ะ”

“อะไรนะ?” ลู่ม่านอึ้ง “ทำไมถึงถูกจับล่ะ?”

“เพราะติดสินบนน่ะ!” ท่านอู๋ลูบเครา “ว่ากันว่าเมื่อคืนหลังจากที่ซวนเหวินลี่กลับไป ก็เห็นคนคนนั้นส่งรูปปั้นทองมาให้เขา เขาโกรธมาก แล้วส่งรูปปั้นนั้นกลับคืนไป จากนั้นก็จับตัวคนคนนั้นมา!”

ช่างอนาถเหลือเกิน ลู่ม่านขมวดคิ้ว มีเสียงถอนหายใจของเหอเย่วดังขึ้น “ดูท่าแล้ว ใต้เท้าซวนท่านนี้จะเป็นผู้ยึดมั่นความยุติธรรมจริง!”

ลู่ม่านไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

แต่ทว่า เรื่องนี้ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ตอนบ่าย ทันใดนั้นก็มีข่าวออกมาว่า คนทุจริตที่ถูกจับเมื่อวานนี้ พร้อมกับคหบดีในชนบทคนนั้น เบื้องบนมีคำสั่งลงมาแล้วว่า ให้ลงโทษตามกฎหมายเลย!

ตอนที่ลู่ม่านได้ยินข่าวนี้ นางก็แทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว

ท่านอู๋ก็ตกใจมากเช่นกัน “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ตามหลักแล้ว คดีนี้แจ้งไปอย่างมากก็ต้องรออีกหลายเดือน”

“ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน!” เหอเย่วพูด “ข้าได้ยินคนบอกว่า ครั้งนี้ฝ่าบาทสืบหาคนที่รับสินบนเยอะมาก ท่านโมโหอย่างมาก ดังนั้นจึงออกคำสั่งมาว่า ทุกคนที่ถูกจับตัวไปก็ลงโทษได้เลยทันที ไม่ต้องรอการสอบสวนจากเบื้องบนอีก!”

“ไม่ได้ ข้าจะไปช่วยจื่ออาน!” ลู่ม่านพูดแล้ว ก็พุ่งออกไปทันที

เหอเย่วรีบตามไป ท่านอู๋ขวางทางนางไว้ “เจ้ารีบไปหน้าประตูเมือง ขับรถม้าไป เห็นคุณชายจวง รีบไปเรียกเขามา!”

เหอเย่วดีใจ “คุณชายจวงกลับมาแล้วเหรอเจ้าคะ?”

“บอกว่าจะถึงตอนบ่าย! แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นก่อน เจ้ารีบไปเร็ว”

พอพูดจบ เหอเย่วก็รีบขี่ม้าไปทันที

ท่านอู๋ไปลานประหารพร้อมกับลู่ม่าน สองคนที่ถูกจับไปพร้อมกับเฉินจื่ออานเมื่อวาน บวกกับวันนี้ รวมทั้งหมดสี่คน คุกเข่าเรียงอยู่ตรงลานประหาร

ข้างหน้ามีประชาชนที่อารมณ์พลุ่งพล่าน ประชาชนพวกนั้นก่อนหน้านี้เคยโดนเอาเปรียบมาก่อน ตอนนี้พอเห็นคนที่เกี่ยวข้องกับคดีคดโกงรับสินบน ต่างก็โยนผักและไข่อย่างเมามัน

พวกเขาดุเดือดกันมาก ลู่ม่านกับท่านอู๋เบียดเข้าไปไม่ได้เลย

รอทั้งสองเบียดไปถึงข้างหน้าแล้ว ซวนเหวินลี่ที่อยู่ตรงหน้าก็โยนไม้คำสั่งออกไป แล้วพูดว่า “ถึงเวลาแล้ว ประหารเลย!”

“ไม่ได้นะเจ้าคะ!” ลู่ม่านรีบพุ่งเข้าไป กอดเฉินจื่ออานไว้ “จะประหารไม่ได้! สามีของข้าถูกใส่ร้าย!”

ซวนเหวินลี่ขมวดคิ้ว มองไปยังมือปราบข้างๆ “พวกเจ้ายังไม่รีบไปลากตัวนางออกมาอีก?”

มือปราบเห็นแล้วก็รีบพุ่งเข้าไป ท่านอู๋ก็รีบเดินออกมา เอาป้ายละตายอาญาสิทธิ์ออกมาอีกครั้ง “ใครกล้าขยับ!”

ครั้งนี้ซวนเหวินลี่หน้าบึ้งตึงทันที “ท่านอู๋ เมื่อวานข้าบอกกับท่านชัดเจนแล้วใช่หรือไม่ เรื่องนี้ไม่เหมือนกัน ท่านจะเอาป้ายละตายอาญาสิทธิ์ออกมาใช้พร่ำเพรื่อไม่ได้ พวกเจ้าไปลากตัวพวกเขาออกไป”

“ใต้เท้าซวน!” ลู่ม่านกัดฟันมองใบหน้าที่คล้ายกับเฉินจื่อคัง “ใต้เท้าซวนกำลังทำงานราชการ หรือแก้แค้นส่วนตัวกันแน่?”

สีหน้าของซวนเหวินลี่เปลี่ยนไป “เจ้าพูดอะไรกัน?”

“ข้าไม่ได้พูดมั่วนะ ใต้เท้ารู้ดีแก่ใจ วันนี้นอกจากข้าตาย ไม่งั้นข้าจะไม่ยอมให้ใครฆ่าสามีของข้าทั้งนั้น!”

ซือเย่ที่อยู่ด้านหลังซวนเหวินลี่เห็นแล้ว ก็เข้ามากระซิบข้างหูซวนเหวินลี่ เขาแสยะยิ้มเย็นชา “ได้ยินมาว่าแม่นางลู่ปกติฉลาดมาก ในเมื่อเฉินจื่ออานเกี่ยวข้องกับคดีติดสินบน เจ้าก็คงมีส่วนด้วย ในเมื่อเจ้าอยากตายนัก งั้นข้าจะประทานพรให้เจ้าสมหวังเอง! ลงมือ!”

ว่าแล้ว เขาก็โยนไม้คำสั่งลงมาอีกครั้ง เฉินจื่ออานรีบผลักลู่ม่านออก “เสี่ยวม่าน เจ้ารีบไปเร็ว!”