ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 214

พอเข้าไปแล้วถึงได้รู้ว่า ที่แท้นี่ก็เป็นบ้านในอำเภอเฟิงหนานที่แม่นางเซวียนเหนียงพักอยู่นี่เอง

คืนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองของผู้ว่าการอำเภอคนใหม่ เซวียนเหนียงก็ได้รับบัตรเชิญเหมือนกัน

เพราะยังไง ด้วยตำแหน่งในตอนนี้ของเซวียนเหนียง เทียบเท่าได้กับนักปราชญ์ในยุคนี้เลยก็ว่าได้

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่จากกัน ลู่ม่านก็ไม่ได้เจอเซวียนเหนียงอีกเลย พอมาเจอกันอีกครั้ง ลู่ม่านก็ดีใจมาก

หลังจากที่ทั้งสองทักทายกันแล้ว เซวียนเหนียงก็พูดว่า “ใกล้ถึงเวลาแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!”

ลู่ม่านรีบพูดว่า “ไม่รู้ว่าเรื่องของข้า ท่านจะรู้หรือไม่? ถ้าเรื่องของข้ากระทบถึงท่าน ข้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้น”

เซวียนเหนียงมองลู่ม่านอย่างแปลกใจ “อย่าพูดแบบนั้นเลย? ข้าคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันเสียอีก? ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ ข้าจะไม่ช่วยได้อย่างไร? อีกอย่างนะ นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ต้องเกรงใจหรอก”

ลู่ม่านก็ถึงยิ้มอย่างเขินๆ “ข้าคิดมากไปเอง”

ท่านอู๋ก็หาห้องนอนแขกแล้วเดินเข้าไป “ข้ารอพวกเราตรงนี้นะ ข้าอยากอยู่เงียบๆก่อน ถ้ามีอะไรกลับมาแล้วค่อยคุยกันนะ!”

ลู่ม่านพยักหน้า พาเหอเย่วเดินออกไปพร้อมกัน

ตอนที่ถึงที่หมาย งานเลี้ยงก็เริ่มแล้ว แต่เซวียนเหนียงมาช้าเล็กน้อย ไม่ได้กระทบต่องานอะไร มีคหบดีในชนบทมากมายลุกขึ้นทักทายเซวียนเหนียงอย่างมีมารยาท

เซวียนเหนียงก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ทักทายอย่างสนิทสนมมากนัก

ทั้งสามหาที่นั่งแล้วนั่งลงไป เซวียนเหนียงก็ถึงพูดว่า “เดี๋ยวเจ้าอยากทำอะไรก็รีบไปทำนะ ไม่ต้องสนใจข้า รอจบงานแล้วเจอกันที่หน้าประตูก็พอ”

ลู่ม่านพยักหน้าแล้วมองไปยังที่นั่งหลักตรงกลาง ซวนเหวินลี่ทำตัวใหญ่จริงๆนะ คนอื่นมากันหมดแล้ว เขายังไม่มาอีก

กำลังคิดอยู่นั้น หน้าประตูก็เกิดเสียงฮือฮา คหบดีในชนบทมากมายลุกขึ้นแล้วเดินไปยังหน้าประตู

“มาแล้ว!” เซวียนเหนียงพูดอย่างเรียบเฉย แต่ไม่ได้ลุกขึ้นยืน

ตอนนี้ลู่ม่านกับเหอเย่วเป็นข้ารับใช้ของเซวียนเหนียง ดังนั้นจึงสะดวกต่อการลุกขึ้นยืน

เป็นไปตามนั้น สักพักหลังจากนั้น ซวนเหวินลี่ก็เดินเข้ามาท่ามกลางการโอบล้อมของคหบดีในชนบท ทุกคนต่างก็เชิญเขานั่ง ตอนที่สายตาของเขามองไปยังเซวียนเหนียง ก็หยุดลงทันที

“แม่นางเซวียนเหนียงเองเหรอ ยินดีที่มีโอกาสได้เจอกันที่นี่” ว่าแล้ว เขาก็โค้งคำนับเบาๆ ท่าทางกลับดูเคารพนางมาก

ลู่ม่านขมวดคิ้ว เมื่อก่อนเฉินจื่อคังหยิ่งยโสขนาดนั้น จะโค้งคำนับต่อผู้หญิงได้ยังไงกัน? หรือว่าจะไม่ใช่เขาจริงๆ?

เซวียนเหนียงพยักหน้าเล็กน้อย “เจ้าค่ะ”

“ไม่ทราบว่าช่วงนี้แม่นางเซวียนเหนียงมีเวลาว่างหรือไม่? ข้ามีบ้านอยู่ในเมือง……”

ยังไม่รอเขาพูดจบ เซวียนเหนียงก็ส่ายหน้า “ขออภัยด้วย ข้าไม่ค่อยสบาย หมอบอกว่าให้พักผ่อนเยอะๆ”

“อืม……” ซวนเหวินลี่เงียบไปสักพักก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารีบร้อนไปเอง”

พูดจบก็เดินผ่านเซวียนเหนียงไป แล้วไปนั่งลงบนที่นั่งตัวเอง

คนอื่นๆก็เริ่มยกเหล้าอวยพรกัน ลู่ม่านกับเซวียนเหนียงพวกเขาก็นั่งและมองดูอยู่ตรงนั้นเงียบๆ

ลู่ม่านนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของเซวียนเหนียง ทันใดนั้นก็พูดอย่างรู้สึกผิดว่า “แม่นาง พาท่านมาเหนื่อยเลย หากคืนนี้ไม่ใช่เพราะพวกเรา เกรงว่าท่านคงจะไม่มา ยังบอกว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยอีก……”