ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 230

รอบตัวเขามีคนอยู่ด้วยเยอะมาก ด้วยความที่ต้องการปกป้องเขา สุดท้าย ตาแก่เฉินก็เลือกที่จะไปออกไปปรากฏตัว

หลังจากตามพวกเขาอยู่นาน เขาถือโอกาสตอนที่ซวนเหวินลี่อยู่คนเดียวในความมืด ตาแก่เฉินจึงแอบเข้าไปทางประตูหลัง

ซวนเหวินลี่ตกตะลึงไปทันที เขาเรียกชื่อจื่อคังออกไปตรงๆ และเห็นกับตาว่าซวนเหวินลี่ชะงักไปจริงๆ

ตาแก่เฉินถือโอกาสนี้พยายามเกลี้ยกล่อมเขา ว่าหลังจากที่เขาจากไป ทุกคนในครอบครัวคิดถึงเขามาก ถึงแม้เขาเลือกจากไปในลักษณะนั้นจะเป็นเรื่องที่ผิด แต่ตาแก่เฉินยังบอกด้วยว่าขอแค่เขากลับมา พวกเขาก็ยังเต็มใจที่จะยกโทษให้เขา

นอกจากนี้ยังมีเฉินกลิ่วเอ๋อ ที่ยินดีต้อนรับพี่ชายคนนี้กลับบ้านอย่างแน่นอน

ตั้งแต่ต้นจนจบซวนเหวินลี่ไม่ได้พูดอะไร ตาแก่เฉินคิดว่าเขาได้ยินอย่างนั้นจะยอมเข้าใกล้กันมากขึ้น

แต่ใครจะไปรู้ ทันทีที่เขาเดินเข้าไป ก็มีพลตระเวนหลายคนเดินออกมาจากข้างในซอย

และพูดว่าเขามาที่นี่เพื่อหวังจะประสงค์ร้าย และเดินเข้ามาพร้อมกับใช้ไม้ตีใส่ทันที ถึงตอนนีั้นตาแก่เฉินถึงได้รู้ว่าเขารู้ตัวมานานแล้วว่าถูกตามมา และยังใช้แผนซ้อนแผนกับเขา

ตาแก่เฉินมองไปทางเฉินจื่อคังด้วยสายตาผิดหวังและกล่าวอย่างเศร้าใจ “กล้าทำร้ายพ่อแท้ๆ ของตัวเองอย่างนี้ ไม่กลัวฟ้าผ่าตายหรือไง”

แต่ใครจะคิด ซวนเหวินลี่กลับยกยิ้มออกมา “ท่านลุง ท่านคงจำผิดคนแล้ว พ่อของข้าคือซวนหวู่มาจากเมืองหลวง ไม่ใช่ท่าน ตอนนี้ข้าจะถือว่าท่านจำผิดคน แล้วส่งท่านออกไป หวังว่าท่านจะไม่กลับมาอีก”

จากนั้นเขาก็ถูกกลุ่มพลตระเวนขับไล่ออกมาจากศาลในเมือง

สุดท้าย เขาก็หมดสติไปเพราะหมดแรงทันที

“ท่านพ่อ ท่านรู้ไหมว่าใครส่งท่านกลับมา?” เฉินจื่ออานถาม

“อืม!” ตาแก่เฉินพยักหน้า ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง “พวกเจ้าคิดว่า จื่อคังจะมีเรื่องลำบากใจหรือเปล่าตอนนั้นมีคนเยอะ เขาก็เลยไม่ทำเป็นรู้จักกับข้า ดังนั้นเขาจึงต้องรอจนกว่าทุกคนจะจากไป ก่อนใช้เงินบอกให้คนส่งข้ากลับมา?”

สำหรับความคิดของตาแก่เฉิน ลู่ม่านแค่ยิัมบาง แสดงความเคารพ ตาแก่เฉินช่างไร้เดียงสาจริงๆ!

เห็นได้ชัดว่าเฉินจื่ออานก็ไม่เชื่อเช่นกัน หลังจากผ่านประสบการณ์มากมาย เฉินจื่ออานมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตาแก่เฉินอีก

“ท่านพ่อ เรื่องนี้ท่านอย่าเพิ่งคิดมาก ในอนาคตยังมีเวลาอีกมาก สักวันท่านจะมีโอกาสได้รู้เอง”

ตาแก่เฉินก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เฉินจื่ออานถามออกมาอีกครั้ง “ท่านพ่อ ท่านเห็นพี่รองไหม พี่สะใภ้รองบอกว่าเขาน่าจะตามท่านไป แต่เขายังไม่กลับมาเลย”

“หะ? จื่อฟู่ไม่ได้อยู่บ้านเหรอ?” ตาแก่เฉินเหมือนเพิ่่งได้สติกลับมา ตั้งแต่กลับมา เขาอยู่ในอาการซึมเศร้าทุกวัน แล้วอีกอย่าง เฉินจื่อฟู่ก็ขี้เกียจทำงานมาตลอด ทุกครั้งที่ต้องทำงาน เขาจะหาวิธีบ่ายเบี่ยง ตอนนี้เป็นเวลาเก็บเกี่ยวที่วุ่นวายด้วย ตาแก่เฉินไม่เห็นเขาจึงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ

“พี่รองหายตัวไปหลังจากที่ท่านพ่อจากไป และจนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย” เฉินจื่ออานกล่าว “ข้าให้คนไปตามหา แต่ยังไม่ได้เบาะแสอะไรเลย!”

ตาแก่เฉินร้อนใจและรีบลุกขึ้นยืน “จื่อฟู่ คงไม่ได้ ... “

เขาไม่พูดอะไรอีก แต่จากสิ่งที่ตาแก่เฉินพูดในตอนนี้ เฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็เข้าใจแล้ว ตาแก่เฉินกังวลว่าเฉินจื่อฟู่จะถูกทำร้ายเหมือนตนเอง

โชคดีที่ตาแก่เฉินได้รับการช่วยเหลือ แต่เฉินจื่อฟู่ก็พูดยากแล้ว

“คงไม่หรอก?” เฉินจื่ออานกล่าว “พี่รองเป็นคนฉลาด เขามีไหวพริบดี จะต้องปกป้องตัวเองได้อย่างแน่นอน”