ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 241

ลู่ม่านยกยิ้มพลางพูดว่า "หรือเจ้ามองธาตุแท้ของพ่อครัวอู๋คนนั้นไม่ออก?"

เหอเย่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เฮ้อ! พ่อครัวอู๋ดูไม่เหมือนคนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเลยนะ อีกทั้งตอนนั้นพวกเราไม่มีวัตถุดิบ ในขณะที่คนอื่นเอาแต่มองดูความโชคร้ายของเราอย่างแสนจะยินดีปรีดา ก็มีแค่เขาคนเดียวนี่ล่ะที่เต็มใจยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เป็นคนใจกว้างเลยด้วย!"

“แล้วเจ้าคิดว่าพ่อครัวอู๋ชอบซีอิ๊วของพวกเราหรือไม่ล่ะ?”

“ต้องชอบแน่นอนอยู่แล้วสิเจ้าคะ!” เหอเย่วพูดถึงตรงนี้ก็มีท่าทางดีอกดีใจขึ้นมา “ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ขอซีอิ๊วนั่นจากข้าหรอกถูกหรือไม่?”

“แบบนั้นก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่รึ? คนใจกว้างอย่างพ่อครัวอู๋คนนี้ ไม่มีทางยอมให้ของอะไรก็ตามที่เหมือนเป็นของดีถูกฝังเงียบไปง่าย ๆ แน่ แทนที่จะบอกว่างานเลี้ยงของภัตตาคารหลี่หรงที่จะมีขึ้นในอีกสองวันจากนี้ จัดขึ้นเพื่อจะดึงดูดผู้คนให้มากันมาก ๆ ไม่สู้บอกว่าเป็นโอกาสดีที่ซีอิ๊วของเราจะได้เปิดตัวน่าจะดีกว่า”

“อ๋า...” เหอเย่วถึงกับอุทานออกมาทันที “พี่เสี่ยวม่าน พี่คิดว่าพ่อครัวอู๋จะใช้โอกาสนี้ชิงตัดหน้าเอาซีอิ๊วของพวกเราออกมาเปิดตัวก่อนอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”

ครั้งนี้ ลู่ม่านไม่ตอบอะไร แค่เอนตัวไปพิงกับกรอบหน้าต่างของรถอย่างสบาย ๆ ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงขึ้นมาเบา ๆ .....

- - - วันนี้อากาศปลอดโปร่งแจ่มใส ทุกหนแห่งล้วนมีทิวทัศน์ที่งดงาม

เหอเย่วเห็นทิวทัศน์เหล่านี้ อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมากเช่นกัน

ช่วงค่ำ ตอนที่เฉินจื่ออานกลับมาจากซือหนงซื่อ(กรมเกษตร) เขาตั้งใจซื้อปิ่นปักผมจากในตัวตำบลมาเป็นพิเศษ

วันนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ขึ้นไป แต่ก็ยังคอยสังเกตนางอยู่ข้างล่างโดยตลอด หลังจากที่เห็นว่านางล้มเหลว เดิมทีเขาก็คิดอยู่ว่าจะขึ้นไปให้กำลังใจนางสักหน่อย แต่เพราะที่ซือหนงซื่อมีเรื่องด่วนที่ต้องเร่งจัดการ เขาจึงทำได้แค่ต้องกลับไปอีกครั้ง

เดิมทีเขาคิดว่าเมื่อกลับถึงบ้าน จะต้องได้เห็นลู่ม่านในสภาพที่หดหู่ห่อเหี่ยวมากแน่ ๆ

จะใครจะรู้ว่า นางถึงกับกำลังช่วยกันบรรจุของใส่ในขวดโหลด้วยกันกับเหอเย่ว ไม่เพียงแค่นั้น นางยังฮัมเพลงเบา ๆ ด้วยท่าทางที่ดูมีความสุขมาก

เฉินจื่ออานถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ "น้องนาง นี่พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่กันรึ?"

“แยกบรรจุซีอิ๊วใส่ขวดน่ะสิ!” ลู่ม่านตอบพลางหัวเราะร่า “จื่ออาน ไหน ๆ เจ้าก็เรี่ยวแรงดี มาช่วยข้าย้ายของหน่อย!”

แน่นอนว่า จื่ออานย่อมไม่เกี่ยงงอนในเรื่องที่ควรกระทำ เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อช่วยขนย้ายขวดโหลทั้งหลาย ใครจะรู้ว่าทันทีที่ออกแรงยก ปิ่นปักผมที่เก็บไว้กับตัวก็พลันร่วงตกลงมา ลู่ม่านเก็บมันขึ้นมาด้วยท่าทางสงสัย "นี่คือ?"

เฉินจื่ออานตอบว่า "ซื้อมาให้เจ้าน่ะ!"

“นี่ไม่ใช่ปีใหม่ ไม่ใช่เทศกาลสำคัญ ทำไมจู่ ๆ ก็คิดจะให้ของข้าขึ้นมาล่ะ?”

เฉินจื่ออานรู้สึกประดักประเดิดขึ้นมาทันที "ข้า....."

เหอเย่วเป็นพวกปากไว พูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “คงเป็นเพราะว่าพี่จื่ออานเห็นว่าวันนี้พี่แพ้การแข่งขัน คิดว่าพี่คงจะอารมณ์ไม่ดี เลยซื้อกลับมาปลอบใจพี่ พี่จะได้มีความสุขน่ะสิ!”

"เสี่ยวเย่ว!" เฉินจื่ออานดุนางเสียงเบา

“ถูกข้าเดาทางถูกล่ะสิ!” เหอเย่วมองดูความรักใคร่กลมเกลียวของคนทั้งสองด้วยความอิจฉา สมองคิดหาข้ออ้างที่จะออกไปข้างนอกแบบด่วนจี๋

“ข้าไม่ได้รู้สึกว่าไม่มีความสุขหรอกนะ!” ลู่ม่านอธิบาย

“ถูกต้อง!” เฉินจื่ออานก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วเช่นกัน “เสี่ยวม่านจะไม่มีความสุขได้อย่างไรล่ะ? เป็นข้าที่คิดมากเกินไปหน่อย ข้าจะรีบเอาไปโยนทิ้งเดี๋ยวนี้เลย!”

พูดพลาง เฉินจื่ออานก็หยิบปิ่นปักผมขึ้นมาทำท่าเหมือนว่าจะโยนทิ้ง ลู่ม่านรีบเข้าไปแย่งกลับมาอย่างรวดเร็ว “ใครบอกว่าให้เอาไปโยนทิ้งกัน? นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าให้ของขวัญข้าเชียวนะ!”

เฉินจื่ออานตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็เห็นลู่ม่านวางปิ่นปักผมลงตรงหน้าของเขา "มาเถอะ ช่วยปักผมให้ข้าหน่อย!"

เฉินจื่ออานหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ ปักลงบนผมของลู่ม่านด้วยความระมัดระวัง นั่นเป็นปิ่นปักผมที่ทำเลียนแบบรูปร่างของผีเสื้อ ดูแล้วเรียบง่ายอย่างยิ่ง แต่เมื่อประดับลงบนผมของลู่ม่านแล้ว กลับทำให้นางดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากทีเดียว

เฉินจื่ออานจ้องมองราวตกอยู่ในภวังค์ ลู่ม่านต้องตบ ๆ เข้าที่มือของเขาเป็นการกระตุ้น "รีบย้ายของเร็วเข้าเถอะ"

เฉินจื่ออานยิ้มจนตายิบหยี ก่อนจะกลับไปทำงานอีกครั้ง