ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 261

หลังจากออกมาแล้ว ทั้งสองคนก็ไปที่ร้านอื่นอีกสองร้าน

รูปแบบและคุณภาพแย่กว่าร้านแรกอย่างเห็นได้ชัด หลังจากเข้าไปดูร้านแรกแล้ว ลู่ม่านก็ไม่อยากดูร้านที่สองเลย

แต่ลักษณะนิสัยของคนร้านแรก ลู่ม่านไม่อยากไปทำความร่วมมือด้วยจริงๆ

เหอเย่วเห็นลู่ม่านลำบากใจอย่างมาก ในใจก็รู้สึกไม่ดี จึงพูดขึ้นว่า “ต้องโทษข้า เมื่อกี้หากข้าไม่เจอเรื่องนั้นก็ดีแล้ว หรือข้าเจอแล้วก็ไม่ควรที่จะพูด....”

ตรรกศาสตร์นี้? ลู่ม่านรีบส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่แบบที่เจ้าพูด เจ้าควรที่จะดีใจที่เราเจอความร้ายกาจของคนพวกนั้นเสียก่อน ไม่อย่างนั้นต่อไปจะเป็นภัยอันตรายอย่างมาก”

“แต่ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?” ลู่ม่านส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ถ้าไม่ได้เราก็ไปหาที่อำเภอเฟิงหนานอีกครั้ง ในเมื่อออกมาแล้ว ข้าพาเจ้าไปทานของอร่อย”

พูดเสร็จ ลู่ม่านก็พาเหอเย่วไปเดินหาของกินเล่นที่ถนนคนเดิน

ที่จริง ของกินเล่นยุคก่อนราชวงศ์ถังยังมีมากมาย ยังมีของคนต่างชาติมากมาย หูปิ่งก็คือหนึ่งในนั้น แต่ทั้งสองคนกินจนอิ่มแล้วค่อยออกมา ยังจะทานอะไรลงอีก

เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ลู่ม่านก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย

“ยี่หร่า?” มีกลิ่นยี่หร่า

เหอเย่วอึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “ยี่หร่าคืออะไร?”

ลู่ม่านไม่ทันได้ตอบเหอเย่ว เดินตามกลิ่นนั้นไปแล้ว

เหอเย่วเห็นแล้วก็รีบตามไป

ตรงสุดมุมหนึ่งของถนน ร้านย่างเนื้อแพะร้านหนึ่งตั้งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบเหงา

เห็นทั้งสองคนเดินผ่าน คนขายคนหนุ่มคนนั้นลุกขึ้นมาถามว่า “ทั้งสองท่านรับเนื้อแพะย่างไหม?”

ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เอามาลองก่อนสองไม้”

คนหนุ่มคนนั้นได้ยิน ก็ยกมือขึ้นมาหั่นเนื้อแพะออกมาแล้วจะนำไปวาง ลู่ม่านรีบยื่นมือห้าม

“ย่างแบบนี้สุกไหม?”

“ย่างสุกแล้ว” หนุ่มคนขายคนนั้นค่อนข้างขี้อาย แต่เวลาพูดนั่นจริงจังอย่างมาก

“แต่ข้ากินไม่ได้เยอะขนาดนั้น ลู่ม่านคิดดูแล้วก็พูดขึ้น” อีกอย่าง เจ้าขายแบบนี้ราคาแพง น่าจะมีคนซื้อไม่เยอะใช่ไหม?

คำพูดของลู่ม่านถูกแทงใจคนคนนั้นมาก เขาจึงพูดขึ้นอย่างเกรงว่า “แม่นางพูดถูก นี่ก็จะสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว”

ลู่ม่านเม้นริมฝีปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาแบบนี้ ข้าสอนเจ้าวิธีหนึ่ง เจ้าสนใจไหม?”

คนหนุ่มคนนั้นพยักหัว ลู่ม่านจึงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเอาเนื้อแพะนี้ หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ จากนั้นก็ใช้ไม้เสียบ”

จากนั้นค่อยไปย่าง เนื้อไม้หนึ่งอัน สามารถขายในราคาหนึ่งเหวินหรือสองเหวิน แบบนี้ ข้ารับรองว่าเจ้าจะขายได้ดีขายได้เร็ว

หนุ่มคนนั้นอึ้ง เห็นได้ชัดว่าวิธีของลู่ม่าน เขาไม่เห็นด้วย คนทางถิ่นเขาดื่มกินเนื้อกันอย่างคำใหญ่คำโต แบบอย่างที่แม่นางคนนี้พูด น้อยขนาดนั้น อุดลอดไรฟันก็ไม่พอ

แต่วันนี้แทบไม่ได้ขายเลย แม่นางคนนี้ก็แลดูไม่ใช่คนร้าย เขาจึงหันไปหั่นเป็นชิ้นเล็ก เสียบเป็นสองไม้แล้วก็เริ่มย่าง

เพราะหั่นเป็นชิ้นเล็ก เวลาย่างจึงใช้เวลาไม่นาน

หน้าตาคนคนนั้นดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนถิ่นนี้ น่าจะเหมือนคนซินเจียงในยุคปัจจุบันแบบนั้น ดังนั้นเวลาย่างเนื้อแพะจึงคล่องมือมาก ไม่นานก็ย่างเสร็จแล้ว

กลิ่นหอมของยี่หร่า ทำให้ความหิวของลู่ม่านถูกกระตุ้นขึ้นมา เมื่อได้มาแล้ว ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะกัดกินทันที

“คิดถึงมากเลย” ลู่ม่านพูดขึ้นอย่างอดไม่ไหว เหอเย่วเห็นแล้วก็กัดกันตามหนึ่งคำ จากนั้นดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“พี่เสี่ยวม่าน อร่อยมากๆเลย”