ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 262

ลู่ม่านนึกว่านางจะพูดว่าทำไม่เป็น ใครจะไปคิดว่า นางเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “แม่นางให้เวลาข้าหกวัน"

“ได้ หลังจากหกวันข้าจะมาเอา” พูดเสร็จ ลู่ม่านยื่นเงินมัดจำไปให้ ที่ไหนได้ หญิงคนนั้นกลับโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องวางมัดจำ รูปแบบนี้ข้าไม่เคยทำ หากทำออกมาไม่ได้ จะทำให้แม่นางผิดหวัง”

ในเมื่อนางพูดแล้ว แต่ความจริงใจแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกสลายใจ

“ได้” ลู่ม่านเอาเงินมัดจำกลับคืนมา

ตอนที่กลับ นางยังเลือกเสื้อผ้าหลายตัวที่คุณภาพดี ถึงแม้รูปแบบจะไม่สวยงามมาก แต่ลู่ม่านคิดว่า ปกติเฉินจื่ออานลงไปทำสวน ใส่แบบนี้กำลังดี

ตอนที่กลับไป เดินผ่านซอยเมื่อกี้นั้น หน้าร้านเนื้อแพะย่างมีคนล้อมรอบเยอะมาก

ชื่อร้านก็เปลี่ยนเป็นไม้ละหนึ่งเหวิน

บางครั้งการทำมาค้าขายก็ต้องมีความคิดสร้างสรรค์ หากไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตามสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ ก็จะไม่ได้รับความนิยม

รอหลังจากที่ทุกคนไปกันหมดแล้ว ลู่ม่านก็ไปซื้ออีกยี่สิบไม้ เตรียมที่จะเอากลับไปให้พวกเฉินจื่ออานชิม

เมื่อลู่ม่านกลับมาถึงบ้าน เฉินจื่ออานยังไม่กลับมา หลังจากที่เขาไปอยู่เมืองหลวงสักพักแล้วกลับมา ทางด้านสวนทดลองก็มีงานยุ่งแล้ว การเรียนที่ล่าช้าก็ต้องเรียนเสริม

ยังมีงานทางด้านกรมเกษตรต้องช่วยเหลือ ดังนั้นจึงไม่อยู่บ้านบ่อย

ลู่ม่านเอาเนื้อแพะย่างวางไว้ คิดไว้ว่าจะทำอาหารมื้อค่ำไว้ให้เขา เหอเย่วพาหลิวซื่อเข้ามา

เข้าประตูมา หลิวซื่อก็หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีเลย”

“พี่สะใภ้สอง เจ้ามาพอดี ข้ามีของกินอร่อย” ลู่ม่านพูดพร้อมแบ่งเอาเนื้อแพะย่างมาให้หลิวซื่อ แต่เพราะนางแพ้ท้อง จึงไม่กล้าให้นางทานเยอะ

ตอนนี้หลิวซื่อกำลังท้องจึงค่อนข้างชอบทาน กินอย่างไม่เกรงใจ กินไปด้วยคุยกับลู่ม่านไปด้วย

“ของขวัญที่เจ้าเอากลับมาข้าได้รับแล้ว พ่อแม่ก็ได้รับแล้ว แล้วนี่ก็ให้พวกเรามาขอบคุณเจ้า”

“ไม่ต้องเกรงใจ” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

ทานเนื้อแพะย่างแล้ว หลิวซื่อก็ลูบท้องตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท้องก็โตมากขึ้นแล้ว จื่อฟู่ก็ไม่กลับมา ไม่รู้ว่ายุ่งงานอะไรอยู่ทางโน้น”

ในใจลู่ม่านกระตุก ที่จริงเรื่องที่โกหกหลิวซื่อนี้ ในใจนางรู้สึกอึดอัดมาตลอด ดังนั้น จึงไม่ค่อยอยากคุยกับหลิวซื่อเกี่ยวกับเฉินจื่อฟู่

ข้าไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว......

เห็นนางไม่พูดไม่จา จู่ๆ หลิวซื่อก็ร้อนใจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เกิดเรื่องอะไรกับจื่อฟู่หรือเปล่า?”

“ไม่มี จะเป็นไปได้อย่างไร?” ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “พี่รองเป็นคนฉลาด”

หลิวซื่อพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม เจ้าพูดถูก” ทั้งสองคนคุยกันอีกสักพัก หลิวซื่อค่อยลุกขึ้นกลับไป ลู่ม่านแบ่งเอาเนื้อแพะย่างออกมาให้นางเอากลับไปให้พวกตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อทานด้วย

รอหลังจากกลับไป เฉินจื่ออานก็กลับมาแล้ว ลู่ม่านเล่าเรื่องที่หลิวซื่อมาหาให้เฉินจื่ออานฟัง

เฉินจื่ออานพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “พี่รองทำแบบนี้ไม่ถูกจริงๆ อีกไม่กี่วันข้ากำลังจะไปอำเภอเฟิงหนานพอดี ถึงตอนนั้น ข้าจะไปคุยกับพี่รอง”

“ได้” ลู่ม่านพยักหัว เอาเนื้อแพะย่างออกมาให้เฉินจื่ออานกับอาจารย์โจวทาน

สุดท้าย บ่ายวันที่สอง เหอฮัวร้องห่มร้องไห้มาหาลู่ม่าน

“น้าสาม แม่ข้าหายไปแล้ว”