ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 264

ลู่ม่านมองดูเฉินจื่อฟู่อีกครั้ง เห็นท่าทีเขาก็ค่อนข้างสงบ จึงค่อยสบายใจขึ้น

หวังเพียงว่า เฉินจื่อฟู่จะรู้จักสำนึกจริงๆ ดีกับหลิวซื่อหน่อย

หลังจากกลับไปแล้ว ลู่ม่านเอาของไปให้ที่บ้านใหญ่ เล่าเรื่องพวกนี้ให้พวกตาแก่เฉินฟัง

ยากที่เห็นเฉินหลิ่วเอ๋อจะอารมณ์ดี เห็นของพวกนั้นแล้วก็พูดขึ้นว่า “จู่ๆ พี่รองก็มีความสามารถขึ้นมาขนาดนี้แล้วหรือ? ซื้อของตั้งเยอะขนาดนี้”

เดิมใบหน้าที่ยิ้มแย้มของตาแก่เฉิน เงียบสงบลงทันที

ลู่ม่านมองดูเขาแล้วอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด เฉินหลี่ซื่อกลับมาพูดขึ้นว่า “พี่รองของเจ้าสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว.......”

ลู่ม่านเห็นว่าของก็เอามาให้แล้ว ก็พูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้สองไม่อยู่ เหอฮัวไปพักกับข้าสักพักไหม?”

พวกเฉินหลี่ซื่อต่างเงียบ เหอฮัวจึงพูดขึ้นมาเองว่า “ไม่เป็นไรน้าสาม แม่ของข้าบอกว่า จะรบกวนน้าสามไม่ได้ ข้าอยู่บ้านได้”

“ใช่” ตาแก่เฉินพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้างานเยอะ ที่บ้านมีข้าอยู่”

มีตาแก่เฉินพูดเช่นนี้ ลู่ม่านก็ค่อยวางใจ ตอนนี้ตาแก่เฉินมองทุกอย่างเข้าใจมากขึ้นแล้ว ดังนั้นจึงไม่ให้พวกเขารังแกเหอฮัว

ลู่ม่านจึงขอตัวกลับ เพิ่งเดินไปถึงข้างนอกก็ได้ยินเสียงตาแก่เฉินดังขึ้นว่า

“น้องสะใภ้สาม เจ้ารอก่อน”

ลู่ม่านหยุดฝีเท้า ตาแก่เฉินมองดูเหอเย่ว เหอเย่วรู้และเข้าใจ จึงหาข้ออ้างเดินจากไป

ตาแก่เฉินค่อยพูดขึ้นว่า “พี่รองของเจ้าไปกับจื่อคังหรือเปล่า?”

และแล้ว ตาแก่เฉินก็เดารู้ จนถึงตอนนี้ ลู่ม่านก็ไม่โกหกแล้ว จึงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม”

“เขาไปทำอะไรกับจื่อคัง?” ตาแก่เฉินถามขึ้นมาอย่างร้อนใจ

ลู่ม่านส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้จริงๆ แต่ในเมื่อพี่รองสามารถทำให้จื่อคังรับเขาไว้ งั้นเขาก็มีความสามารถที่จะไม่ทำร้ายตนเอง เจ้าวางใจเถอะ?”

ตาแก่เฉินพยักหัว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่วางใจเลย

ลูกชายแต่ละคนไม่ให้เขาได้สบายใจเลย เขาจะทำอย่างไรได้ล่ะ? ร่างกายเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ครั้งก่อนหลังจากที่ถูกทำร้ายร่างกายก็ยิ่งแย่ เรื่องมากมาย เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

“พี่สะใภ้สองของเจ้าไปก็ดี นางรู้จักหักห้าม เวลาคับขันน่าจะพูดกล่อมพี่รองของเจ้าได้” ตาแก่เฉินพูดเสร็จ แล้วก็โบกมือให้กับลู่ม่าน พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่ออานคงเป็นห่วงเจ้าแย่แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”

กลับมาถึงบ้าน เฉินจื่ออานไม่ได้ออกไปจริงๆด้วย เฝ้าอยู่ด้านนอกประตูตลอด

เห็นลู่ม่านกลับมา เขาก็วิ่งไปจับมือลู่ม่านอย่างดีใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” ลู่ม่านมองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าให้ลุงในหมู่บ้านบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?”

“บอกแล้ว แต่ข้าก็ยังไม่วางใจ ต่อไปทำแบบนี้ไม่ได้นะ หากจะออกไป ก็ต้องรอข้ากลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“รู้แล้ว” ลู่ม่านหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น

ทานข้าวเสร็จ ลู่ม่านก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เฉินจื่ออานฟัง แล้วก็ได้เตือนเฉินจื่ออานด้วยว่า “อีกไม่กี่วันเมื่อเจ้าไปอำเภอเฟิงหนาน ก็ไปดูพี่สะใภ้สองด้วย หากสถานการณ์ไม่ดี ก็พยายามชวนนางกลับมา ข้ารู้สึกเหมือนพี่สะใภ้สองรู้อะไรบางอย่าง......”

เฉินจื่ออานพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “อืม ข้ารู้แล้ว”

ฤดูกาลปลูกข้าวรอบที่สองของปีนี้ก็เริ่มแล้วหว่านกล้าแล้ว เฉินจื่ออานไปอำเภอเฟิงหนานในครั้งนี้ก็เพื่อถ่ายทอดวิธีการหว่านกล้าให้คนในอำเภอเฟิงหนาน ปีที่ลู่ม่านอยู่บ้าน เพราะมีงานระยะสั้นต้องจัดการ ลู่ม่านจึงไม่ไปด้วย