ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 340

ลู่ม่านได้เล่าเรื่องราวหลังจากจากไปวันนั้นให้แม่นางเซวียนฟังคร่าวๆ แน่นอนว่าได้เล่าข้ามเรื่องราวตอนที่แม่นางเยาแกล้งอาจารย์โจวไป

แต่ว่า เหมือนในใจของแม่นางเซวียนจะคาดเดาได้ แม้ลู่ม่านจะไม่พูด นางก็รู้ดี

“วันนี้เป็นวันที่ต้องไปรับแม่นางเยาแล้ว ก่อนหน้านี้ท่านดีกับข้ามาก ฉะนั้นข้าจึงอยากจะมาบอกกับท่านก่อน……”ลู่ม่านพูด

แม่นางเซวียนพยักหน้า ไม่ได้บอกว่าได้ หรือบอกว่าไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าลงเงียบๆ ไม่พูดจา

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “เฉิงอู่ไม่ได้บอกเจ้าหรือ เรื่องของเขากับแม่นางเยา”

ลู่ม่านนิ่งอึ้งไป ส่ายหน้าอย่างมึนงง “อาจารย์โจวบอกแค่ว่า เรื่องระหว่างพวกเขาล้วนเป็นการเข้าใจผิด และเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วทั้งสิ้น”

แม่นางเซียนยิ้มขม “ข้ารอมาตั้งหลายปีแล้ว เขาก็บอกว่าเข้าใจผิดทุกครั้ง แต่ข้าเห็นเองกับตา จะเข้าใจผิดได้อย่างไร”

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”ลู่ม่านถาม

แม่นางเซวียนเงยหน้าขึ้นมองไปยังที่ไกลออกไป ในสายตาแฝงไปด้วยความทรงจำ “ที่จริงเรื่องนี้ จะว่าไปแล้วก็ไม่รู้ว่าใครผิดใครถูกกันแน่”

ที่แท้ ในมุมมองของแม่นางเซวียน นางได้รู้จักกับอาจารย์โจวก่อน หลังจากพวกเขารู้จักกันแล้ว ด้วยลักษณะนิสัยที่ค่อนข้างเหมือนกัน ไม่ช้าก็ได้ตัดสินใจพูดคุยเรื่องการแต่งงานมีครอบครัว

แต่ทันใดนั้นก็มีแม่นางเยาโผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน บอกกับแม่นางเซวียนว่าที่จริงก่อนที่แม่นางเซวียนจะได้รู้จักกับอาจารย์โจว นางก็เป็นคู่รักที่มีใจต่อกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว อีกอย่าง ตอนนั้นอาจารย์โจวชื่นชอบนางมาก และเคยบอกว่าจะรอนางเสมอ

แน่นอนว่าแม่นางเซวียนไม่เชื่อ นางจึงไปถามอาจารย์โจว ปรากฏว่าอาจารย์โจวก็ยอมรับ แต่เขาได้รับประกันว่าทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เขาไม่มีทางทำร้ายจิตใจแม่นางเซวียนแน่

แต่ในที่สุด ในวันที่พวกเขาแต่งงาน แม่นางเยาก็จากไปอย่างกะทันหัน เดิมที ท่านอู๋บอกว่า นางจากไปเป็นเรื่องที่ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องสร้างความวุ่นวายที่นี่

ใครจะรู้ ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวของพวกเขาได้เก็บรองเท้าข้างหนึ่งของแม่นางเยาที่ทิ้งเอาไว้ได้ ยังมีคนบอกว่า แม่นางเยาถูกคนกลุ่มหนึ่งจับตัวไปแล้ว

อาจารย์โจวไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ถือรองเท้าและไล่ตามไปทันที

หลังจากนั้น แม่นางเซวียนก็รออยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งเดือน อาจารย์โจวจึงกลับมา มาแม่นางเยามาด้วย บอกว่าตนเองไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับนางได้อีกแล้ว

ที่จริงตอนนั้นแม่นางเซวียนไม่สามารถรับได้เลย คืนนั้น นางได้ตัดสินใจจะไปถามอาจารย์โจวที่ห้องของเขาให้รู้เรื่อง ปรากฏว่าเห็นแม่นางเยานอนอยู่บนเตียงของอาจารย์โจวกับตาตนเอง

รู้จักกับอาจารย์โจวมาตั้งนาน เขาเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ห้องส่วนตัวของตนเองมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเตียงของเขา

แต่ว่าแม่นางเยากลับเป็นข้อยกเว้น

แม่นางเซวียนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ยิ้มขมและพูดว่า “วินาทีนั้นข้ารู้แล้วว่า ข้าแพ้แล้ว”

ลู่ม่านไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ผ่านไปครู่ใหญ่จึงลุกขึ้นและพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าไปยกเลิกเรื่องที่เคยตกลงไว้กับแม่นางเยาดีกว่า”

“ไม่จำเป็น”แม่นางเซวียนพูด “นั่นมันเป็นเรื่องของข้ากับนาง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้าเลย แม้ว่าแม่นางเยาคนนั้นจะทำเรื่องผิดธรรมเนียม แต่เรื่องการปลูกและดูแลดอกไม้ นางทำได้ดีจริงๆ ยากมาก ที่นางจะยินดีช่วยเจ้า”

“แต่ว่าพวกท่าน……”ลู่ม่านรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ข้าบอกแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาบอกแล้วมิใช่หรือว่า พวกเขารู้จักกันมาก่อน ถ้าจะว่ากันอย่างจริงจัง เป็นข้าที่เข้าไปแยกพวกเขาออกจากกันจึงจะถูก หลายปีมานี้ พวกเขาต่างก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่สู้ฉวยโอกาสนี้ ให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกันดีๆดีกว่า”

แม่นางเซวียนพูดแล้ว ก็ลุกขึ้น “ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากแม่นางเยา เจ้าก็หาคนที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว ”

ลู่ม่านจึงพยักหน้า “ขอบคุณท่านมาก แม่นางเซวียน”

“ไม่ต้องขอบคุณข้า”แม่นางเซวียนพูด “แม่นางเยาเป็นคนที่ดูคนเป็น ถ้าหากไม่ใช่เพราะสิ่งที่เจ้าทำออกมาถูกใจนางล่ะก็ เจ้าไปเชิญนางนางก็ไม่มีทางมา”

หลังจากขอตัวจากแม่นางเซวียน ลู่ม่านก็นำสิ่งของไปเชิญแม่นางเยา

ลู่ม่านไม่เคยเชื่อเลย ว่าจะมีคนที่ไม่มีร่องรอยแห่งกาลเวลาจริงๆ

ตอนนี้ นางเชื่อแล้ว เป็นการเชื่ออย่างชื่นชมจากใจจริงๆ

“เอามาดูสิ” แม่นางเยายื่นมือออกไป ผิวพรรณเปล่งประกายแวววาว

ลู่ม่านส่งสัญญาณให้เหอเยว่ยื่นของที่พวกเขาเตรียมมาให้นาง พวกนี้ล้วนเป็นสินค้าใหม่ที่ลู่ม่านเพิ่งจะทำขึ้นมาไม่กี่วันนี้ ยังไม่ได้นำออกไปขายมาก่อน

โฟมล้างหน้าที่ทำจากสบู่เหลว

เพื่อให้ได้สบู่เหลว ลู่ม่านต้องเสียเวลาไม่น้อยเลยทีเดียว เดิมทีคิดว่าแม่นางเยาจะไม่เข้าใจในตัวสินค้า ปรากฏว่าพอนางควักออกมานิดหนึ่งแล้วดู และลองดมก็รู้แล้ว

“นี่ใช้ล้างหน้า”

ลู่ม่านรู้สึกตกตะลึงในใจ แต่ไม่พยายามไม่ให้แสดงออกทางสีหน้า พูดเสียงเรียบนิ่งว่า “ใช่แล้ว เพิ่งจะทำออกมาใหม่ เอามาให้ผู้อาวุโสดู ยังมีอะไรต้องปรับปรุงอีกหรือไม่”

แม่นางเยาอืมเสียงหนึ่ง “วางไว้ก่อน ให้ข้าใช้ดูก่อนค่อยว่ากัน”

แค่ชั่วพริบตา ในที่สุดนางก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เดินตรงไปที่หน้าประตู “เก็บข้าวของของข้า ไปกันเถอะ”

เหอเยว่รีบประสานสายตากับลู่ม่านทันที ลู่ม่านพยักหน้าให้นาง “พวกเราสองคนไปเก็บของกันเถอะ”

ของของแม่นางเยามีไม่มาก พวกเสื้อผ้า นางค่อนข้างจะชื่นชอบสีแดง เพราะฉะนั้น มีเพียงไม่กี่ชุดเท่านั้น ซึ่งล้วนเป็นสีแดงทั้งหมด

เมื่อสวมอยู่บนร่างนาง ยิ่งเสริมให้นางดูขาวหมดจดมากขึ้น