ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 341

อย่างที่สองคืออุปกรณ์การปลูกดอกไม้และพวกยาสมุนไพรที่ดูไม่ออก ดูท่าแล้วคงจะเป็นของที่ใช้มาปลูกดอกไม้ ลู่ม่านช่วยนางเก็บของขึ้นรถ

ยังดีที่วันนี้นางเห็นตงจื่อมาขนของ จึงเรียกตงจื่อมาช่วยขนของด้วย ไม่งั้น เอารถม้ามาคันหนึ่งก็คงไม่พอที่จะลากของพวกนี้

ที่ดินเกือบร้อยไร่ของลู่ม่าน นางยังไม่ได้ไปดูเลย เดี๋ยวไปดูรวดเดียวดีกว่า เลยบอกให้ตงจื่อขนของกลับไปก่อน พวกเขาก็ไปดูที่ดินที่ฝ่าบาททรงประทานให้

ที่ฝ่าบาทประทานให้ ส่วนใหญ่ก็เป็นของในคลังหลวงทั้งนั้น ส่วนมากก็มีแต่ที่ดินดีๆที่ยึดมาจากพวกขุนนางทุจริตคดโกง

ที่ดินที่ลู่ม่านได้มานั้นอยู่ในที่เดียวกัน ว่ากันว่าได้มาจากตอนบุกยึดทรัพย์ขุนนางทุจริตจากราชวงศ์ก่อน ตอนนั้น ขุนนางทุจริตคนนั้นยังใช้มาทำสวนและปลูกบ้านเล็กๆในสวนด้วย

ไม่มีคนปลูกมาหลายปีแล้ว พื้นที่ตรงนี้กลายเป็นพื้นที่ร้าง ด้านบนเต็มไปด้วยดอกไม้ป่านานาชนิด

สวนนั้นก็ร้างไปแล้วด้วย ดูแล้วค่อนข้างสยอง

ตอนแรกลู่ม่านยังกังวลว่าแม่นางเยาจะไม่ชอบตรงนี้ แต่ใครจะรู้ว่านางมาถึงก็ชอบดอกไม้ป่าตรงหน้ามาก ไม่เพียงเท่านี้ นางยังเด็ดดอกไม้พวกนั้นมาเยอะมากด้วย

“ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ที่เลี้ยงในบ้านหรือดอกไม้ป่า ขอแค่เป็นดอกไม้ก็สวยแล้ว”

ก็จริงเหมือนกัน โลกใบนี้ไม่มีดอกไม้ที่ไม่สวย สิ่งที่ธรรมชาติให้มาย่อมสวยงามเสมอ!

พวกเขาเดินสำรวจดูรอบๆ ลู่ม่านก็ครุ่นคิดว่าจะพูดยังไงกับแม่นางเยาดี เรื่องที่ว่าจะต้องปรับปรุงพื้นที่ตรงนี้ แต่ไม่คิดว่า แม่นางเยาจะพูดขึ้นก่อน

“หาคนงานระยะสั้นมาก่อน เพาะปลูกตามที่ข้าบอก ยังมีลานเล็กนั้นอีก เอาไว้ใช้พักผ่อนแล้วกัน”

“ได้เลย!” ลู่ม่านก็คิดแบบนี้เหมือนกัน “งั้นช่วงนี้ท่านก็นอนบ้านข้าแล้วกัน!”

แม่นางเยาหัวเราะกะทันหัน “เจ้าให้ข้านอนบ้านเจ้า เฒ่าหัวแข็งนั่นไม่รู้เหรอ?”

เฒ่าหัวแข็ง? ลู่ม่านเกือบหัวเราะออกมา “ท่านหมายถึงอาจารย์โจวเหรอเจ้าคะ? เขาน่าจะเข้าใจนะเจ้าคะ?”

“งั้นเหรอ?” แม่นางเยาพยักหน้า “งั้นก็ได้”

เดิมที ลู่ม่านว่าจะให้แม่นางเยาพักผ่อนในบ้านข้างใน เพราะยังไงก็เป็นแขกผู้หญิง พักด้านนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แถมนางยังเป็นผู้ใหญ่อีกด้วย

ใครจะรู้ว่า พอกลับไปแล้ว นางเดินรอบบ้าน เลือกที่จะพักอยู่ข้างนอกห้องข้างๆอาจารย์โจว ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้จึงเรียกให้เหอเย่วไปเตรียมห้อง

ตอนเย็น ลู่ม่านเตรียมเข้าครัว ทำอาหารต้อนรับแม่นางเยา

กำลังสั่งงานคนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงร้องตกใจของอาจารย์โจวดังขึ้น ลู่ม่านตกใจรีบเดินไปหา

เห็นเหอเย่วกลับมาจากลานหน้าบ้านพอดี นางจึงรีบถามว่า “ทำไมเหรอ?”

เหอเย่วทำหน้ากลัว “แม่นางเยาไปห้องของอาจารย์ดจว แถมยังนอนบนเตียงของอาจารย์โจวด้วยเจ้าค่ะ”

ลู่ม่าน “……” ทำเกินไปหรือเปล่านะ? ในโลกปัจจุบันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อย่าว่าแต่ชายหญิงมิควรถูกเนื้อต้องตัวกันเลย ชายหญิงอายุถึงเจ็ดขวบก็ไม่ค่อยใกล้กันแล้ว

“อาจารย์โจวเหมือนจะโกรธมาก พี่เสี่ยวม่าน จะทำยังไงดี?”

ลู่ม่านกำลังจะพูด ก็เห็นประตูห้องอาจารย์โจวเปิดออก หญิงชุดแดงเดินออกมาจากด้านใน

หญิงชุดแดงที่ว่าก็คือแม่นางเยา นางตบประตูแล้วตะคอกว่า “เฒ่าหัวแข็ง!”

พูดจบ นางก็หันหน้ากลับไปมอง สบตากับลู่ม่านและเหอเย่วพอดี ทั้งสองทำตัวไม่ถูก จึงรีบก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น