ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 342

เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้านและคนในหมู่บ้าน เฉินจูชิงก็เก่งด้านนี้เหมือนกัน เรียกคนให้ซื้อเหล้าและอาหารดีๆจากอำเภอมาจัดงานเลี้ยงที่นี่

ทุกคนก็ให้หน้าเขา คนในหมู่บ้านมากันหมดเลย

ตาแก่เฉินกับเฉินจูชิงเป็นมิตรแท้ข้ามรุ่น จะต้องไปอยู่แล้ว

หลังจากที่กินเสร็จแล้ว เฉินจูชิงก็พูดเรื่องงานแต่งของตัวเองกับเหอเย่วต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้าน เขาหาฤกษ์ได้แล้ว ก็คือเจ็ดวันหลังจากนี้

ทุกคนโห่ร้องกัน เหอเย่วเขินจนหน้าแดงก่ำ

ตาแก่เฉินก็แอบคิดในใจว่า เฉินจูชิงเป็นเขยที่เขาเลือกไว้แต่แรกแล้ว แต่หลิ่วเอ๋อกลับรังเกียจที่บ้านคนอื่นเขาจน แต่ตอนนี้คนอื่นเขาก็มีบ้านหลังใหญ่ มีเงิน มีหน้าที่การงานที่ดีแล้วนี่?

หลังจากที่ออกมาจากบ้านเฉินจูชิง ตาแก่เฉินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี

ถึงแม้ตระกูลฉินจะดี แต่แทบจะไม่รู้จักกันเลย……

ลู่ม่านพวกเขาก็อยู่ในงานเกือบทั้งวัน หลังจากกลับบ้านมา หน้าของเหอเย่วก็ยังแดงก่ำไม่หาย แต่ว่ายังไงก็จะแต่งกับคนที่ตัวเองชอบ ถึงแม้นางจะไม่พูดออกมา แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นกลับไม่เคยจางหายไปเลย

กำลังยิ้มอยู่นั้น ตาแก่เฉินก็เดินเข้ามา

เหอเย่วเห็นแล้วก็รีบไปเทน้ำชา เฉินจื่ออานก็ลุกขึ้นเชิญตาแก่เฉินเข้ามานั่ง “ท่านพ่อมาแล้วเหรอ?”

“อืม!” ตาแก่เฉินวางหม้อยาสูบลงบนโต๊ะ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ไหนว่าตระกูลฉินจะมาแลกใบวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นไง? ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?”

ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง! เฉินจื่ออานยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ยังไม่ถึงวันเลยนี่?”

“ยังเหรอ?” ตาแก่เฉินครุ่นคิดก็ถึงรู้ว่าตัวเองคงจะรีบร้อนเกินไป จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “อ้อ ยังไม่ถึงเหรอ!”

ลู่ม่านรู้ว่าตาแก่เฉินใจร้อนแล้ว โดยเฉพาะตอนที่ได้รู้ข่าวเรื่องการแต่งงานของเฉินจูชิงกับเหอเย่ว เขาก็ยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่

แต่ว่า ลูกสาวของเขาไม่ยอมเอง ตอนนี้ใจร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ

เฉินจื่ออานก็ดูออกเหมือนกัน จึงตั้งใจเปลี่ยนประเด็น “ท่านพ่อ ตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้ว วันนี้อยู่กินข้าวที่บ้านก่อนค่อยกลับเถอะ!”

ตาแก่เฉินไม่ได้พูดอะไร สักพักใหญ่ก็ถึงพูดว่า “ไม่แล้วล่ะ ข้ากลับไปก่อนดีกว่า”

มาอย่างรีบร้อน กลับก็รีบร้อนเช่นกัน

เหลือแค่เฉินจื่ออานกับลู่ม่านสบตากัน เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ท่านพ่อเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ดี ทำไมหลิ่วเอ๋อพวกเขาถึงไม่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อบ้าง?”

“หากพวกนางมีใจจริง คงไม่ทำให้เป็นเหมือนอย่างตอนนี้หรอก?” ลู่ม่านก็พูดอย่างไม่เกรงใจ

เฉินจื่ออานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่พูดเรื่องพวกเขาละ คำนวณวันดูแล้ว พวกเขาน่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้นะ?”

ลู่ม่านพยักหน้า เวลาที่บอกวันนั้นเหมือนจะแน่ใจว่าเป็นวันนี้ แต่ว่า ลู่ม่านไม่ได้คิดว่าจะไป

ถ้าถึงตอนนั้นพวกเขามาเรียก ก็ค่อยว่ากันอีกที ยังไงเรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อ ลู่ม่านก็ไม่อยากไปสนใจอยู่แล้ว

ใครจะรู้ว่าบางเรื่อง อยากหลบแค่ไหนก็หลบไม่พ้นหรอก

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านเพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ ก็มีรถม้าหรูหรามาจอดหน้าบ้านลู่ม่าน ตาเกาเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ฮูหยิน คนตระกูลฉินมาแลกเปลี่ยนใบวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นแล้วขอรับ”

ลู่ม่าน “……” คนตระกูลฉินตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่นะ?

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “พวกเขาอยู่บ้านเฉินหลังเก่า ทำไมพวกเขาถึงมาทางนี้กันล่ะ? เกรงว่าจะไม่ดีเท่าไหร่นัก?”

“ก็ต้องไม่ดีอยู่แล้ว!” ลู่ม่านพูดอย่างเย็นชา “เกรงว่าเจตนาของตระกูลฉินคงจะไม่ใช่แค่เรื่องการหมั้นหมายแล้วล่ะ”

วันนั้นตอนอยู่ในภัตตาคารเฟิ่งหลาย ตอนแรกคิดว่าพวกเขาเป็นคนจน คุณชายฉินนั่นก็หยิ่งยโสมาก ต่อมาเห็นว่าเฉินจื่ออานกับลู่ม่านแต่งตัวดูมีฐานะก็เลยมีมารยาทขึ้นมา

“ว่าไงนะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ฮูหยินคนนั้นพูดแล้ว ก็กลับหลังหันเดินออกไป

เปิดม่านออกมา เห็นเฉินจื่ออานกับลู่ม่านยืนอยู่หน้าประตู ฮูหยินฉินก็อึ้งเล็กน้อย และรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลู่อันเหรินมาแล้วเหรอ?”

“ฮูหยินฉิน!” ลู่ม่านก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าวันนี้มาแลกใบวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นเป็นยังไงแล้วบ้าง?”

ฮูหยินฉินได้ยินแล้ว ก็หันกลับไปมองคุณชายฉินที่อยู่ด้านหลัง สายตาของทั้งสองมีความลังเลเกิดขึ้น

ตาแก่เฉินก็เดินออกมา ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทั้งสองมาถึงยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็บอกว่าจะกลับแล้ว เขาเกือบตามออกมาไม่ทัน

ลู่ม่านรีบประคองตาแก่เฉิน เรียกอย่างสนิทสนมว่า “ท่านพ่อสุขภาพไม่ดี อย่าเดินเร็วขนาดนั้นสิ!”

ตาแก่เฉินส่ายหน้า “ข้าสบายดี”

เฉินจื่ออานก็รีบเดินเข้ามา ทั้งสองดูเหมือนสนิทสนมกันมาก ฮูหยินฉินก็ยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ นางก็พูดว่า “ครอบครัวลู่อันเหรินสนิทสนมกันมากเลยนะ!”

ลู่ม่านยิ้มแล้วพูดอย่างเขินอายว่า “ที่ไหนกันๆ ครอบครัวเราก็เป็นแบบนี้มาตลอด! แต่น่าเสียดาย คนนอกชอบไปนินทาบอกว่า ครอบครัวเราไม่สนิทกันและแตกแยกกัน……”

ฮูหยินฉินได้ยินแล้วก็โล่งอก “ข้าก็ว่า หลายวันก่อนเห็นครอบครัวพวกเจ้ายังสนิทสนมกันดี จะเป็นอย่างที่คนนอกพูดได้ยังไงกัน?”

ลู่ม่านทำเป็นไม่รู้ “ใครบอกว่าครอบครัวเราไม่แตกแยกกัน?”

“ไม่มีหรอกๆ!” ฮูหยินฉินปัดมือ แล้วลากลูกชายตัวเองมาพูดว่า “ยังไม่รีบทำความเคารพลู่อันเหรินอีก?”

ลู่ม่านบอกให้เขาลุกขึ้นได้ ฮูหยินฉินก็พูดต่อว่า “พวกเราเตรียมใบวันเดือนปีเกิดไว้แล้ว จะแลกกันเลยไหม?” ว่าแล้ว ทั้งสองก็ทำท่าจะกลับเข้าบ้านใหม่

ตาแก่เฉินมองทั้งสองอย่างสงสัย แล้วถามว่า “ไหนว่าพวกเจ้ามีเรื่องด่วนต้องกลับไปจัดการไง?”